Πάνος Χαρίτος: «Όταν αποκτάς παιδιά, αντιμετωπίζεις διαφορετικά την πραγματικότητα»

«Από απλά πράγματα. Καθημερινά. Ενά χαμόγελο, μια ωραία εικόνα, μια κουβέντα με ανθρώπους ιδιαίτερους ή ακόμα και μια ηλιαχτίδα που ξεπροβάλει μέσα από τα σύννεφα» τόνισε στο Τηλέραμα.

-Έχετε πει πως ο μεγαλύτερος φόβος σας είναι ένας κόσμος σαν αυτόν που καταγράφετε και μεταδίδετε...

«Όταν αποκτάς παιδιά, αντιμετωπίζεις διαφορετικά την πραγματικότητα. Πέρα από το να είσαι ο ταχυδρόμος που μεταφέρει την είδηση αποκτάς προσδοκίες για αυτό που ξημερώνει. Η κρίση στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι οι αποστάσεις στον κόσμο είναι απειροελάχιστες. Έστω κι αν αυτά που κάλυπτα είχαν διαφορετική μορφή, οι κρίσεις έχουν την ίδια επίδραση σε ανθρώπους και τόπους».

-Η αδρεναλίνη είναι στοιχείο του επαγγέλματος;

«Σαφέστατα. Και η έλλειψη ρουτίνας επίσης».

-Εκτός από την οικονομική ποια άλλη κρίση φοβάστε;

«Για να φτάσεις σε οποιαδήποτε κρίση με ολοκληρωτικό χαρακτήρα, έχεις πρώτα απολέσει τις αξίες σου, την ταυτότητα σου, το χαρακτήρα σου, τα ιδανικό σου. Η οικονομική κρίση δεν ήρθε από το πουθενά. Ελπίζω σήμερα να κατανοούμε το γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και τι χάσαμε για να οδηγηθούμε εδώ...»

- Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

«Στα λάθη των άλλων και των παιδιών μου».

-Την πρώτη μέρα στη νέα ΕΡΤ δείχνατε να έχετε τρακ...

«Το συναίσθημα ήταν περίεργο. Είχα συνηθίσει να βρίσκομαι πάντα πίσω από την κάμερα την ώρα του ρεπορτάζ. Εκείνη την ημέρα το ρεπορτάζ είχε επικεντρωθεί στο άνοιγμα της ΕΡΤ και στο πρόσωπο μου. Ξαφνικά πέρα από το άγχος της πρώτης φοράς στο δελτίο είχα να αντιμετωπίσω δεκάδες κάμερες και φωτογράφους σε όλη τη διαδρομή από το καμαρίνι μέχρι το στούντιο. Από κάποιο σημείο κι έπειτα έπαψα να βλέπω και να ακούω οτιδήποτε γύρω μου. Κάτι σαν την αυθυποβολή των δυτών στις ελεύθερες καταδύσεις πριν τη μεγάλη βουτιά».

-Είσαστε πάντα σίγουρος για τον εαυτό σας;

«Ναι. Κι αν δεν είμαι σίγουρος για τα χωράφια που θα περπατήσω, δεν μπαίνω σε αυτά».

-Το επάγγελμα του πολεμικού ανταποκριτή εκτός από γοητεία έχει και μοναξιά

«Τη μοναξιά του σχοινοβάτη. Αν και μετά από τόσα χρόνια υπήρχαν αρκετοί συνάδελφοι που μοιραζόμασταν την αποστολή και ό,τι αυτή έφερνε μαζί της».

-Πιστεύετε άτι ο κόσμος αλλάζει;

«Τα πάντα αλλάζουν. Αρκεί να το πιστέψουμε και να παλέψουμε για αυτό».