«60’ Ελλάδα»: Το 3ο οδοιπορικό του Νίκου Μάνεση μας οδηγεί στα Ψαρά

Στόχος η καταγραφή της καθημερινότητας, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο σημείο της χώρας, αλλά και του μηνύματος ότι η ζωή μακριά από τα αστικά κέντρα χτίζεται με τόλμη και έμπνευση.

Ο Νίκος Μάνεσης ανοίγει τον χάρτη και μετράει χιλιόμετρα. Σταθμοί της διαδρομής του όλα τα μέρη όπου οι ανθρώπινες ιστορίες έχουν σαν λέξεις – κλειδιά τη δύναμη, τη δημιουργία, την αισιοδοξία, το χαμόγελο. Στον δρόμο του, συναντάει πρόσωπα που αντιμετωπίζουν το μέλλον με ελπίδα και ευρηματικότητα, που κυνηγούν τα όνειρά τους, αναλαμβάνουν δράση, καινοτομούν, παράγουν, προσφέρουν. Μπαίνει στα σπίτια τους, στους χώρους εργασίας και διασκέδασής τους, γίνεται μέλος της τοπικής κοινωνίας αλλά και μέρος του ρεπορτάζ. Βλέπει αυτά που οι άλλοι δεν βλέπουν.

Το 3ο οδοιπορικό του Νίκου Μάνεση μας οδηγεί στα Ψαρά.

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη... έγραψε ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός και η Μαύρη Ράχη του νησιού είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζουμε.
Ένα νησί άγονο που είναι ο ορισμός της άγριας ομορφιάς. Τριακόσιοι οι μόνιμοι κάτοικοι, οι περισσότεροι ναυτικοί, γεγονός που μετατρέπει τα Ψαρά σε νησί γυναικών.

Οι ιστορίες ξετυλίγονται...

Μεσοπέλαγα των Ψαρών, συναντάμε τον Δημήτρη, τον βαρκάρη, που μας υπόσχεται μαγιάτικο για μεζέ αλλά και τον Νικόλα, τον ψαρά, που θεωρεί ευκολότερη την αλίευση συναγρίδας παρά γυναίκας!

Στα Σπιτάλια, την παλιά καραντίνα των ναυτικών του νησιού, επισκεπτόμαστε το εστιατόριο ενός μηχανολόγου και μιας λογίστριας. Συζητώντας με τους κατοίκους διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι και οι μελισσοκόμοι των Ψαρών έχουν πτυχίο! Είναι οικονομολόγοι και προγραμματιστές ηλεκτρικών υπολογιστών.

Κατά τον περίπλου του νησιού, θαλασσοπνιγόμαστε όπως συμβαίνει άλλωστε στα περισσότερα οδοιπορικά μας. Οι εικόνες που καταγράφουν κάμερα και μάτια πολλές, όμως τα βλέμματα συγκεντρώνονται στο μίνι μάρκετ που είναι και φαρμακείο! Α, και μια συμβουλή: όποιος έρθει στο νησί να έχει μαζί του μπιτόνι με βενζίνη γιατί Ψαρά και βενζινάδικο δεν είναι ταυτόσημες έννοιες.

Οι γυναίκες του νησιού, σύζυγοι ναυτικών, δεν βγαίνουν από το σπίτι. Γιατί; Μα, για να μην δώσουν δικαιώματα! Εκτός, βέβαια, και αν οργανώνει απογευματινό τέιον ο Σύλλογος, οπότε επικρατεί η... γνώριμη χάβρα.

Ο «Αϊ-Βασίλης πάει κομμωτήριο» και τα Ψαρά, σύσσωμα, πάνε θέατρο. Στη συγκεκριμένη παράσταση μετέχουν όλοι. Από την άλλη, ο αστυνόμος, ερωτικός μετανάστης, μαγειρεύει υπό την επίβλεψη της Γαρυφαλλιάς, της γυναίκας του, που είναι απόγονος του μπουρλοτιέρη Βρατσάνου.

Κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού, μεταξύ άλλων, δίνονται... περίεργες απαντήσεις σε... περίεργα ερωτήματα. Γιατί οι σπηλιές του νησιού έχουν γραμμένα στα βράχια γυναικεία ονόματα; Γιατί το μοναδικό μπαρ του νησιού είναι γυναικεία υπόθεση; Γιατί στο νησί Αϊ-Νικολάκη οι ντόπιοι άφησαν κουνέλια; Γιατί ενώ τα Ψαρά, λόγω ανεμογεννητριών, είναι αυτάρκη σε ηλεκτρικό ρεύμα, ηλεκτροδοτούνται με υποθαλάσσιο καλώδιο μέσω Χίου;