Νικολούλη: «Κανείς δεν κατάφερε να με κλείσει πίσω από ένα οχυρό. Παρά τις απειλές»
Στην καθημερινή ζωή της η Αγγελική Νικολούλη είναι μάλλον, ένας κανονικός άνθρωπος. Έχει βέβαια κι εκείνη τις μικρές, προσωπικές ιεροτελεστίες της.
«Θέλω ό,τι ώρα κι αν ξυπνήσω το πρωί, να μείνω για λίγο μόνη σε έναν ήρεμο χώρο με μουσική, χωρίς αρνητικές επιρροές και έντονους θορύβους. Μετά, είμαι έτοιμη για όλα», λέει. Ναι, αλλά με τις απειλές που δέχεται κατά καιρούς για τη ζωή της τι γίνεται; Προσπάθησε να οχυρώσει -μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά- την ιδιωτική ζωή της για την προστατέψει; «Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να με κλείσει πίσω από ένα οχυρό. Παρά τις απειλές και το κλίμα τρομοκρατίας που κάποιοι επιδιώκουν, ζω την καθημερινότητά μου ως φυσιολογικός άνθρωπος. Με τον φόβο ποτέ δεν ταιριάξαμε» διευκρινίζει. Της ζητώ να θυμηθεί πότε έκλαψε τελευταία φορά, όπως δηλαδή κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι, όπως αυτοπροσδιορίζεται. «Ποια τελευταία φορά; Εγώ συνέχεια κλαίω κι ας μη μου φαίνεται. Συγκινούμαι με το παραμικρό. Με ταινίες, με τραγούδια ή βιβλία, με την αθωότητα ενός παιδιού, με τον πόνο μιας μάνας, με το βουβό κλάμα ενός συνανθρώπου μου. Το βρίσκω απόλυτα υγιές όταν συμβαίνει» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
Το κλισέ θέλει την Αγγελική Νικολούλη να έχει καθ’ υπερβολήν θέση Ελληνίδας Μις Μαρπλ ή έστω θηλυκού Ηρακλή Πουαρό. Τη ρωτώ πώς αντιλαμβάνεται η ίδια τον συγκεκριμένο ευφημισμό: «Μεγάλωσα διαβάζοντας ανατολίτικη φιλοσοφία και Αγκάθα Κρίστι. Τα έδεσα μια χαρά και τα δυο. Με την πρώτη επιλογή ανακάλυψα πολλά για τον εαυτό μου και τα βρήκα μαζί του. Με τη δεύτερη, εντόπισα την αδυναμία μου για τα μυστήρια, που παραμένει το ίδιο έντονη έως και σήμερα».
Τελικά η ίδια έχει βρει το φως στο τούνελ της δικής της ζωής; «Εγώ στο φως ζω. Σκοτάδι θέλω μόνο όταν κοιμάμαι».