Λυδία Φωτοπούλου:«Έχω αρνηθεί τηλεοπτικές προτάσεις και αναρωτήθηκα εκ των υστέρων πόσο χαζή υπήρξα»

Κάποιος που στη σηµερινή Ελλάδα ασκεί ένα ανθρωποκεντρικό επάγγελµα, όπως το θέατρο, τι χρειάζεται για να αντέξει και τι έχει να κερδίσει;
Χρειάζεται να αντέξει την πείνα -κανείς δεν πληρώνεται αδρά στον χώρο, µε εξαίρεση κάποιες µεγάλες σκηνές- και έχει να κερδίσει τη νεότητα. Κάνω µια ζηλευτή δουλειά. Εγώ, που πλησιάζω τα 60, αισθάνοµαι ακόµη νέος άνθρωπος. Όχι επειδή έµαθα να ζω τις φανταστικές ζωές των άλλων, αλλά γιατί ποτέ δεν έπληξα κοιτάζοντας κατάµατα τον άνθρωπο και τον εαυτό µου. Κατ’ αρχάς, το θέατρο είναι ο καλός γονιός που µε µεγάλωσε. Που έµαθε σε ένα απίστευτα ντροπαλό παιδί µε δυσκολία στην έκφραση, σε ένα κορίτσι που πέρασε τρελή εφηβεία, γιατί έχασε πολύ νωρίς τους γονείς του, πράγµατα σπουδαία, για να ακουµπήσει πάνω τους τη δική του ψυχή. Αν σήµερα έχω βρει µια ισορροπία ως άτοµο, αν µπορώ να µε αγαπώ ακόµη κι όταν είµαι µόνη, ακόµη κι όταν δεν δουλεύω, το οφείλω στη δουλειά µου. Χαίροµαι που έφτασα σε αυτά τα χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως τα άγχη και οι επαγγελµατικές µαταιοδοξίες που είχα νεότερη έχουν αρχίσει να εκλείπουν.
Λέγοντας µαταιοδοξίες εννοείτε να κυνηγάτε τους ρόλους ρεπερτορίου;
Ένας ρόλος από µόνος του δεν µου λέει τίποτα. Πάρε παράδειγµα την περσινή «Λουκρητία Βοργία» του Ουγκό στο Φεστιβάλ. Ήταν µια παλιά, κοινή µας επιθυµία µε τον Μιλιβόγεβιτς να την ανεβάσουµε µε εµένα στον οµώνυµο ρόλο. Αλλά, βλέπεις, µεγάλωσα. Όταν, λοιπόν, εκείνος µου πρότεινε να υποδυθώ τον ∆ον Αλφόνσο της Έστης, τρελάθηκα. Πώς να αρνηθείς σε έναν εµπνευσµένο σκηνοθέτη, που σε παίρνει από το χέρι για να σου δείξει κάτι άλλο απ’ αυτό που φαντάζεσαι για τον εαυτό σου; Στο θέατρο, πιο πολύ τους ανθρώπους επιθυµούσα. Θα ήθελα να είχα δουλέψει µε τον Βολανάκη ή περισσότερο µε τον Βογιατζή. Όπως τώρα θέλω να δουλέψω µε τον Μαρµαρινό...
Τι είδους καλλιτέχνες έχουν ενδιαφέρον για εσάς;
Όσοι βλέπουν το θέατρο ως στόχο κι όχι ως µέσο για την αυτοπροβολή τους.
∆εν γίνεται να συνυπάρχουν αυτά τα δύο; Ρωτώ εσάς που αποστρέφεστε το lifestyle και αποφεύγετε την τηλεόραση, παρόλο που αυτά βοηθούν στη δηµοφιλία και την οικονοµική ανέλιξη πολλών σπουδαίων θεατρικών ηθοποιών...
Όταν ήµουν νεότερη, είχα αυτή τη γελοία πεποίθηση ότι δεν κάνεις θέατρο για να βγάλεις λεφτά. Αυτό ισχύει. Μπορείς όµως να κάνεις λίγο παραπάνω τηλεόραση. Έχω αρνηθεί τηλεοπτικές προτάσεις που µε έκαναν εκ των υστέρων να αναρωτηθώ για το πόσο χαζή υπήρξα στο οικονοµικό κοµµάτι της δουλειάς µου. Τι θα γινόταν, δηλαδή, αν έλεγα το «ναι»; Θα χαλούσα την εικόνα µου; Και ποια εικόνα, δηλαδή; Αυτή που δεν είχα ή την άλλη, τη δήθεν που προσπαθώ να µην έχω;

Πηγή: Real