Η τηλεκριτική για το YFSF και η ατάκα-φωτιά: «Διαρκεί όσο ο Τιτανικός! Πέφτεις ξερός από βαρεμάρα»

«Κάποτε άρεσαν. Γιατί συμπορεύονταν με την ψευδαίσθηση του πλούτου που είχαμε όλοι. Ως κοινωνία και ως κοινό. Οτι δηλαδή είχαν ανοίξει οι ουρανοί κι έπεφταν λεφτά, και μαζί με αυτά και ταλέντο. Τώρα όμως που πέρασε αυτή η εποχή και τα λεφτά πρέπει να τα επιστρέψουμε και με το παραπάνω, τα τηλεοπτικά σόου δείχνουν κάπως θαμπά. Για την ακρίβεια, δείχνουν εκτός τόπου και χρόνου.

Από τη μια βλέπεις διάφορους ανθυποστάρ να προσπαθούν να μιμηθούν τα αμίμητα κι από την άλλη βλέπεις νεαρά παιδιά να ελπίζουν σε καριέρα στη χώρα της απελπισίας και των χαμένων ευκαιριών.

Στο «Your face sounds familiar» (ΑΝΤ1) το οποίο έκανε πρεμιέρα την περασμένη Κυριακή παρακολουθείς ανθρώπους να κοπιάζουν τόσο πολύ να εντυπωσιάσουν, μια παρουσιάστρια η οποία σχεδόν φλυαρεί και μια επιτροπή η οποία χαϊδεύει κάθε διαγωνιζόμενο. Η εκπομπή διαρκεί όσο ο «Τιτανικός» και αν δεν κουραστείς στην πέμπτη μεταμφίεση, στην τελευταία πέφτεις πλέον ξερός από αϋπνία και βαρεμάρα. Φυσικά και υπάρχουν ταλέντα, φυσικά και υπάρχουν καλές στιγμές, αλλά όχι τόσες και όχι τόσο ικανές ώστε να διασκεδάσουν, να ψυχαγωγήσουν ένα κοινό με πολύ διαφορετική ψυχολογία σε σχέση με την περίοδο όπου προβάλλονταν οι δύο προηγούμενες βερσιόν του σόου. Ολο αυτό μοιάζει απλώς με αναμάσημα, με προσπάθεια «ανάστασης νεκρού».

Στην περίπτωση του «X-Factor» είναι πολύ χειρότερα τα δεδομένα, καθώς το στοιχείο του «τραγικού» και του «άτοπου» δεν αφορά μόνο τους φερέλπιδες διαγωνιζομένους αλλά και την κριτική επιτροπή. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την αγιοποίηση μέσω φωτός της Πέγκυς Ζήνα, ειπώθηκαν πολλά και αρκετά, για τις εναλλαγές στυλ της Τάμτα, η οποία λογικά αυτό πλασάρει και μόνο, για τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του Θοδωρή Μαραντίνη και για τη μανιέρα του Γιώργου Θεοφάνους. Αυτό που μοιάζει πια χυδαίο είναι η επιμονή στην έκθεση-γελοιοποίηση ανθρώπων που ενώ δεν διαθέτουν το ανάλογο ταλέντο αλλά αντιθέτως έχουν άγνοια κινδύνου η κάμερα τους κανιβαλίζει για να «πουλήσει» το σόου.

Η χαρά και ευδαιμονία που «πουλάει» η τηλεόραση δεν έχει πια το ίδιο αγοραστικό κοινό, κι αυτό ο πωλητής δεν δείχνει να το έχει λάβει υπόψη του. Συνεχίζει στον ίδιο δρόμο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μην έχει αλλάξει το παραμικρό, κι αυτό είναι η πλάνη και η αυταπάτη του που γίνεται πλέον αισθητή και αποκρουστική. Ας θυμηθούμε λοιπόν πως πρωταρχικός στόχος ενός τηλεοπτικού σόου είναι η λάμψη. Και ότι η λάμψη πρέπει να προκύπτει από τους συμμετέχοντες, από τους συντελεστές, από την ιδέα. Στις περιπτώσεις των δύο παραπάνω σόου αυτό που προσπαθεί να λάμψει είναι το αναμάσημα και το ξαναζέσταμα ενός άνοστου φαγητού. Λογικό να περάσει και να μην ακουμπήσει, όπως λέει και ο λαός».
Πηγή: Βήμα