«Προσωπικά» με προσφυγόπουλα του Αιγαίου

Ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου αποφάσισε και πάλι να σταθεί κοντά στα παιδιά που έχουν ανάγκη και αναζητούν τους δρόμους που θα τα οδηγήσουν μακριά από τον εφιάλτη του πολέμου.«Η άγνοια προκαλεί το φόβο και στερεί την αγάπη. Όταν έχεις τη γνώση ότι πάνω απ’ όλα ο Θεός είναι αγάπη, δεν φοβάσαι τίποτα... Πάντα, όμως, υπάρχουν και εξαιρέσεις ... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αθεΐας από το να προσπαθείς να προστατεύσεις την πίστη σου. Η πίστη δεν χρειάζεται προστασία, την πίστη τη βιώνεις...». Μέχρι σήμερα περισσότερα από 150 ασυνόδευτα παιδιά έχουν περάσει τις πόρτες τις Κιβωτού...

Ίδιοι οι δρόμοι, μόνο τα χρόνια και οι άνθρωποι αλλάζουν. Μετανάστες και πρόσφυγες γίναμε πολλές φορές. Τόποι και θύμησες πληγώνουν, ακόμη και σήμερα.«Το ΄25 είχαν ετοιμάσει τα προσφυγικά... Μας είχαν τη ρετσινιά, έλεγαν ότι είμαστε πρόσφυγες... ότι είμαστε από το συνοικισμό ...» θυμάται η Κική Λιτσάκη, 80 χρόνων, της οποίας η οικογένεια έζησε την προσφυγιά δύο φορές, το 1914 και το 1922.

«Στη θάλασσα του Αιγαίου, που την έχει τραγουδήσει ο Ελύτης, καθόμασταν και κάναμε όνειρα...Τώρα δεν μπορούμε πια. Είναι υγρός τάφος... Άλλαξε η θάλασσα που μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε...» λέει με παράπονο η Ευγενία Κώττη, της οποίας οι παππούδες πέρασαν από την Κρήνη (Τσεσμέ), στη Χίο.

Κατά την διάρκεια της Κατοχής, αρκετές ελληνικές οικογένειες, που είχαν προορισμό τη Μέση Ανατολή, βρήκαν αρχικά καταφύγιο στη Συρία. Μετά το τέλος του πολέμου, οι περισσότεροι από αυτούς επέστρεψαν στην πατρίδα μας.
Σήμερα, οι πρόσφυγες από τη Συρία, πέντε χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, βλέπουν την ελπίδα για επιστροφή στην χώρα τους, να απομακρύνεται, ολοένα και περισσότερο...
Παντού και πάντα, η προσφυγιά είναι ίδια... ίδιος ο πόνος, ίδια τα συναισθήματα ...