Αποθέωση της Παλαιτσάκη στην Κουτσελίνη

«Ο κόσμος του τσίρκου με τους ακροβάτες, τα άγρια θηρία, τους ταχυδακτυλουργούς, τις μπαλαρίνες, τα σκυλάκια που χόρευαν, τους ελέφαντες που ισορροπούσαν στα δυο τους πόδια υπακούοντας σε θηριοδαμαστές, ακόμη και όταν ο Ιγκόρ Στραβίνσκι δημιούργησε την «Πόλκα του τσίρκου για ένα ελεφαντάκι», αφιερωμένο στον φίλο του χορογράφο Τζορτζ Μπαλανσίν, που θα «δάμαζε» 50 ελέφαντες του ξακουσμένου τσίρκου Μπάρνουμ και Μπέιλ στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν την Νέας Υόρκης, μου δημιουργούσε συναισθήματα θλίψης, φόβου και αγωνίας για το πώς έφταναν θηρία να υπακούουν μικροσκοπικούς ανθρώπους, αλλά και τρόμου, για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν ο «άνθρωπος με την κουκούλα» λάθευε στον στόχο, με αποτέλεσμα το μαχαίρι αντί να «καρφωθεί» δίπλα στο αυτί της κοπέλας, διαμέλιζε το αριστερό της μάτι...

Ακόμη και όταν είδα για πρώτη φορά το υπέροχο θέαμα του le cirque du soleil ένιωσα περίεργα. Οταν πήγαινα δημοτικό βέβαια, ύστερα από δυο-τρεις φορές που η μαμά με ενθουσιασμό μου ανακοίνωνε ότι θα «πάμε σε τσίρκο», θυμάμαι ότι κάπου στη μέση της παράστασης έβαζα τα κλάματα και φεύγαμε, μέχρι που δεν ξαναπήγα ποτέ....

Χρόνια μετά, γνωρίζοντας τον κόσμο της τηλεόρασης, ένιωθα να ξεπηδάνε ίδια συναισθήματα όπως τότε, που κρατώντας στο χέρι ένα παγωτό που έλιωνε δεν ήξερα αν έπρεπε, βλέποντας τον κλόουν να τον δέρνει μια μαϊμού, να γελάσω ή να βάλω ία κλάματα... Το παγωτό έλιωνε και ο κόσμος σηκωνόταν να χειροκροτήσει όταν στο τέλος του «δράματος» ένας νάνος... σκότωνε τη μαϊμού και εκείνη τσίριζε, σπαρταρώντας στο πάτωμα. Τα παιδάκια ξεκαρδίζονταν στα γέλια, η «σκοτωμένη» μαϊμού ξαφνικά ζωντάνευε και εμείς περιμέναμε το «νέο νούμερο» για να τραμπαλιστούμε ανάμεσα στο αποτρόπαιο και το διασκεδαστικό.

Εκείνα τα παιδικά συναισθήματα προέκυψαν όταν είδα τη συνέντευξη του Γρηγόρη Αρναούτογλου στη Ζήνα Κουτσελίνη. Ο Γρηγόρης αποκάλυψε ότι την εποχή που έκανε εκπομπή με μεγάλη τηλεθέαση, η αρχισυντάκτρια του τον ηχογραφούσε. Στη συνέχεια έκανε διανομή υλικού, ξεκινώντας από τον γενικό διευθυντή του καναλιού Πέτρο Μπούτο, έως τον ανταγωνισμό. Η Ζήνα, που τότε ήταν διευθύντρια ψυχαγωγικού προγράμματος στο Alter, το επιβεβαίωσε...

θα με ρωτήσεις αν το ήξερα, αναγνώστη. Ναι, το είχα ακούσει, αλλά η κυρίαρχη άποψη ότι ο «Γρηγόρης παίζει τον ρόλο του θύματος» με έκανε να το προσπεράσω σαν φήμη, άλλωστε με είχαν μάθει ότι «όλα στο τσίρκο είναι εφέ».

Άκουγα τον Αρναούτογλου να αποκαλύπτει και τη Ζήνα να επιβεβαιώνει (με φωνή μια οκτάβα πιο πάνω από τον Αρναούτογλου αχαχαχαχαχαχα,..) και κατάλαβα πόσο αηδία και πόσο θλίψη μπορεί να υπάρχει πίσω από τη μάσκα του κλόουν, άσχετα αν αποτελεί το πιο αγαπημένο «νούμερο» στο τσίρκο.,.

Με αφορμή τη συγκεκριμένη συνάντηση, φέτος η Κουτσελίνη ρίσκαρε να δοκιμαστεί σε έναν ρόλο που το κοινό περίμενε τη στιγμή που το σχοινί του «ακροβάτη θα έσπαζε».

Όσο και να αποθεώνει στο τέλος τους ιπτάμενους χορευτές, αν κάποιος από τους εμπειρότατους ακροβάτες χάσει ισορροπία και συντριβεί, η κραυγή τρόμου που προκύπτει από τους θεατές, την αμέσως επόμενη στιγμή μετατρέπεται σαν μια τεράστια σιωπηλή συνωμοσία του «καλά να πάθει... ο άτσαλος». Άλλωστε, για να αξίζει το θέαμα τα λεφτά του πρέπει να αποθεωθεί το μακελειό. Στο μεγάλο τσίρκο της τηλεόρασης λοιπόν, η Ζήνα με τα ακροβατικά της προσγειώθηκε όρθια» έγραψε στη Freddo.