Λιάγκας για Ωραιόκαστρο: "Το καταδικάσαμε αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε να στείλουμε το δικό μας παιδί;"
Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσε η απόφαση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιόκαστρου να μην δεχτούν προσφυγόπουλα.
Πολλοί άνθρωποι των media αλλά και του καλλιτεχνικού κόσμου εξέφρασαν την άποψη τους.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Γιώργος Λιάγκας, ο οποίος έγραψε στη Secret:
«Ο άνθρωπος από τη φύση του αισθάνεται αδύναμος μπροστά στις φυσικές καταστροφές, στις δυσκολίες της καθημερινής ζωής, στην οικονομική κρίση και μην παγκοσμιοποίηση. Αισθανόμαστε ανυπεράσπιστοι και συνεπώς φοβόμαστε. Αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας μας δημιούργησε μεγαλύτερο φόβο για ό,τι είναι διαφορετικό από μας στη μορφή, στην κουλτούρα, στη θρησκεία και στον τρόπο ζωής. Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι τίποτα άλλο από το άλλοθι για να προβάλλουμε πάνω στον ξένο τα δικά μας άγχη. Η ξενοφοβία δημιουργεί μηχανισμούς που μας οδηγούν να θεωρούμε τους διαφορετικούς ακάθαρτους, κλέφτες και εγκληματίες. Τη ληστεία στο σπίτι, στο δίπλα τετράγωνο, τη διέπραξε ένας μετανάστης. Τις τσίχλες από το περίπτερο τις έκλεψε ο γιος του μουσουλμάνου της γειτονιάς και πάει λέγοντας. Ο ξένος αποτελεί παγκόσμια απειλή, από την οποία πρέπει να προστατευτούμε. Και έτσι δημιουργείται ο ρατσισμός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Λένε οι ειδικοί πως οι ακραία ρατσιστές συνήθως έχουν έναν ξένο φίλο, για να τον επιδεικνύουν ως άλλοθι των καλών προθέσεων τους.
Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όλοι σπεύσαμε να καταδικάσουμε αυτό που έγινε στο Ωραιόκαστρο, πόσο έτοιμοι είμαστε όμως να στείλουμε το δικό μας παιδί σε ένα σχολείο στο οποίο τα ξένα παιδιά στην τάξη είναι περισσότερα από τα Ελληνόπουλα; Το ίδιο έτοιμοι όπως όταν μιλάμε για την αναγκαιότητα ύπαρξης κέντρων αποτοξίνωσης, μέχρι να μάθουμε ότι το διπλανό ξενοίκιαστο σπίτι το νοίκιασε το ΚΕΘΕΑ. Είναι προφανές ότι η ασφάλεια είναι δικαίωμα όλων και ειδικά των πλέον αδύνατων, που δεν μπορούν να έχουν ιδιωτικούς στρατούς. Δεν φταίνε, όμως, πάντα και για όλα οι ξένοι. Η ξενοφοβία γεννιέται από την κρίση ταυτότητας, αλλά δεν ενισχύουμε την ταυτότητα μας μισώντας ό,τι είναι διαφορετικό. Είναι εύκολο να φορτώσουμε την ευθύνη για αυτό που μας συμβαίνει σε κάποιον άλλον, που είναι διαφορετικός από εμάς. Ποιος ευθύνεται, όμως, για αυτά που τραβάμε; Οι πράξεις, οι επιλογές και ο λανθασμένος τρόπος ζωής μας ή ο Κονγκολέζος της γειτονιάς; Διαλέξτε και πάρτε. Με ειλικρίνεια, όμως, και όχι με ό,τι είναι πιο εύκολο να το δεις και να το δείξεις...», γράφει ο ίδιος