Η κριτική που δεν θέλει να διαβάσει η Σπυροπούλου και η άτονη Ναταλία

Η Νάνσυ Νικολαϊδου έγραψε στο tvέθνος για την Ναταλία Γερμανού και το «Επιτέλους Σαββατοκύριακο».

«Η Ναταλία Γερμανού επέστρεψε στο Σαββατοκύριακο! Αναμφισβήτητα αυτή η ζώνη πάει στη Ναταλία. Μόνο που φέτος είναι σαν να βλέπω μία άλλη Ναταλία, από την οποία απουσιάζει η αληθινή χαρά, η όρεξη για τηλεοπτική επαφή, για επικοινωνία. Σαν να έχει ξεκινήσει το φετινό της τηλεοπτικό ταξίδι βάζοντας τις μηχανές να δουλεύουν στο... ρελαντί. Βλέπω μία Ναταλία τηλεοπτικά αμήχανη, σαν να είναι χαμένη στο χώρο, μη σας πω και στο χρόνο... Βλέπω μια Ναταλία να προσπαθεί απεγνωσμένα να σταθεί στα. .ποδιά της, μόνο που μου δίνει την εντύπωση πως δεν ξέρει το πώς ακριβώς να το κάνει. Η παρουσιάστρια θα πρέπει να ενεργοποιήσει τα τηλεοπτικά αντανακλαστικά της και να αντιδράσει, πριν να είναι αργά. Γιατί, ως γνωστόν και η τηλεοπτική ιστορία έχει δείξει πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και η σεζόν ξεκίνησε με το αριστερό, με την εκπομπή να καταβαραθρώνεται στους πίνακες τηλεθέασης. Κατά τα άλλα, και αυτήν τη χρονιά ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης στο πλευρό της είναι πολύ καλός, ξέρει να μιλά, να τοποθετείται εύστοχα. Στα συν της εκπομπής είναι και η παρουσία της Μαρίας Ένεζλη, η οποία έρχεται για να μας αποδείξει πως στην τηλεόραση μπορούν να υπάρξουν και άνθρωποι που είναι χαριτωμένοι, χαμηλών τόνων, έχουν ήθος και ευγένεια. Όσο για το δίδυμο Χανταμπάκη-Μανίκα η ταπεινή μου γνώμη είναι πως είναι εντελώς άχρωμο, άοσμο και πολυφορεμένο».

Από το στόχαστρο της Νάνσυς Νικολαϊδου δεν θα μπορούσε να λείψει η Κωνσταντίνα Σπυροπούλου και το «Σπίτι μου, σπιτάκι μου».

«Το ΜΗΔΕΝ θα κάνω κύκλο κι εκεί μέσα θα χορεύω, κι ας μην ξέρω πού πηγαίνω, κι ας μην ξέρω τι γυρεύω...»! Εξαιρετικά αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα Σπυροπούλου. Εννοείται πως είδα την περασμένη εβδομάδα την Ι πρεμιέρα από το «Σπίτι μου, σπιτάκι μου» και πραγματικά η Κωνσταντίνα ήταν σαν να ξεκινούσε από το μηδέν. Τι κι αν βρίσκεται στον τηλεοπτικό αέρα σχεδόν πέντε χρόνια; Ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Ήταν το ίδιο αμήχανη, το ίδιο ακούρδιστη, το ίδιο απρόσεκτη και απρόσιτη, το ίδιο ψυχρή. Καμία ζεστασιά, καμία αμεσότητα. Ήταν για ακόμα μια φορά «παρουσιάστρια με το ζόρι» με τη μόνη έγνοια της το ατσαλάκωτο κοντινό του σκηνοθέτη. Γιατί το θέμα είναι να μην τσακίσει η βλεφαρίδα- κάγκελο και να μην φριζάρει η μπούκλα. Όλα τα υπόλοιπα τι σημασία έχουν; και γι’ αυτό αναρωτιέμαι για πόσα χρόνια ακόμη τα κανάλια θα υποκλίνονται στη λογική του ντεκαπάζ χωρίς λόγο και αιτία; Γιατί θα πρέπει ένα όμορφο , ντεκαπαρισμένο κορίτσι να κάνει με το ζόρι καριέρα και να μας επιβληθεί , να επιβληθεί στο εγχώριο star system από τη στιγμή που δεν το’χει με την τηλεόραση, τον φακό, την κάμερα;»