Λεωνίδας Καλφαγιάννης: «Ας γίνει ό,τι θέλει ο Θεός. Έχουμε όλοι νομίζω κουραστεί…»
Έχει καλή καρδιά, είναι τίμιος, αλλά λιγάκι αφελής. Παρά τις καλές προθέσεις του, συνήθως τα κάνει μαντάρα. Ο Χρήστος είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας και ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης ξεδιπλώνει τα μυστικά του νέου του ρόλου...
Λεωνίδας Καλφαγιάννης-Γιατί διαλύθηκε ο γάμος του με τη Ζωή;
«Με τη Ζωή ερωτεύτηκαν στη Γαύδο σε διακοπές και βρέθηκε να ζει στην Κύπρο "ερωτικός μετανάστης", όπως λέει, γιατί το πάθος του είναι πάντα αυτό που τον οδηγεί. Ωστόσο, όταν δεν υπάρχει κοινή συνισταμένη και φεύγει ο αρχικός ενθουσιασμός, αρχίζουν τα προβλήματα. Η Ζωή από πλούσια οικογένεια και καριερίστα, ο Χρήστος ένα απλό παιδί, λαϊκό, που μόνο με τον σάκο του θα μπορούσε να γυρίσει όλο τον κόσμο και που επέλεξε να μη σπουδάσει για να μη γίνει και ο ίδιος γρανάζι του συστήματος. Δεν το επέλεξε ο ίδιος, αλλά χωρίσανε. Και κάπου έχει βάλει και η πεθερούλα του το χεράκι της» τόνισε στο Τηλέραμα.
-Τώρα τον βλέπουμε αρραβωνιασμένο με τη Φάνη (α.σ.: Μένια Μαθιουδάκη). Πώς είναι η σχέση του μαζί της;
«Είναι δύσκολη, γιατί την παιδεύει την καημένη. Η Φάνη είναι το καλό κορίτσι που δεν ακούει κανέναν, ό,τι και να της λένε για τον Χρήστο. Τον περιμένει να ξεπεράσει τις δυσκολίες της ζωής του, για να παντρευτούν». Με την Καίτη Κωνσταντίνου είχατε συνεργαστεί στο «Δελληγιάννειο Παρθεναγωγείο».
-Πώς αισθάνεστε που συναντιέστε ξανά;
«Ναι, τα έφερε έτσι η ζωή και 9 χρόνια μετά τη βρίσκω απέναντι μου σαν πεθερά και όχι δίπλα μου σαν μητέρα, όπως τότε. Είναι ωραίο να συναντάς ξανά ανθρώπους που κάποια στιγμή οι δρόμοι σας χάθηκαν και ξαναβρίσκεστε, για να ανταποδώσεις αυτό που κάποτε μπορεί να είχες πάρει».
-Πώς αντιμετωπίζετε την πολύ δυσάρεστη κατάληξη που είχε το «Κάτω Παρτάλι» και πώς βλέπετε τις εξίσου δυσάρεστες εξελίξεις στο ΜΕΘΑ;
«Ας γίνει ό,τι θέλει ο Θεός. Έχουμε όλοι νομίζω κουραστεί από αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον πολύπαθο χώρο μας. Προσωπικά αυτό πια λέω, έστω κι αν υπάρχουν κάποιες κινήσεις σε νομικό επίπεδο. Ας γίνει ό,τι είναι καλύτερο για όλους. Αρκεί να διατηρηθεί μια κάποιου είδους αξιοπρέπεια για τον κόπο και τον χρόνο τόσων ανθρώπων που έχουν δουλέψει και δουλεύουν ακόμα, περιμένοντας με αγωνία την τελική έκβαση ενός αγώνα που θα καθορίσει το μέλλον όλων μας»