Αγνώριστη μετά τη «Μουρμούρα» η…
Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που γύρισε από τη Νέα Υόρκη, όπου έκανε θεατρικές σπουδές, και έχει καταφέρει να τα γεμίσει και με το παραπάνω με δουλειές στο θέατρο, στο σινεμά και στην τηλεόραση με τελευταία τη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα»
«Είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω δουλέψει ήδη σε πολλά και πολύ διαφορετικά πράγματα, αυτή, όμως, είναι η πιο υγιής συνθήκη εργασίας που έχω συναντήσει έως τώρα και αυτός ένας ρόλος που διεκδίκησα πάρα πολύ. Ο αμερικανικός ρεαλισμός με αφορά πολύ, ήθελα να παίξω την Αννι Ντίβερ διακαώς και όταν με κάλεσαν για κάστινγκ κλείστηκα τρεις ημέρες στο σπίτι και προετοιμαζόμουν. Τα κατάφερα τελικά. Ο Γιάννης Μόσχος είναι ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος, με ουσιαστική αγάπη για το θέατρο και με έναν πολύ ευγενή και διπλωματικό τρόπο να επιβάλει αυτό που θέλει. Εχω μάθει επίσης πάρα πολλά πράγματα δουλεύοντας πλάι σε μεγαθήρια σαν τον Δημήτρη Καταλειφό και την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου», λέει στο Bήμαgazino η Δανάη Επιθυμιάδη.
Στην καθημερινότητα, η ηθοποιός βλέπει την εξής πρόκληση: «Είναι μεγάλο το στοίχημα να καταφέρουμε να μη χάσουμε την ευαισθησία και την τρυφερότητά μας και ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με αυτό. Και δυστυχώς έχουμε την τάση να συμπαρασύρουμε ο ένας τον άλλον προς το κακό και όχι προς το καλό».
Και κάνει και έναν διαχωρισμό που συχνά τον ξεχνάμε: «Δεν είναι ψυχοθεραπευτικό το θέατρο. Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε τον διαχωρισμό. Αν ένας άνθρωπος έχει προσωπικά απωθημένα και θέματα που δεν έχει λύσει και μπει στο θέατρο θα μπλοκάρει τους πάντες και τα πάντα, θα μπλοκάρει ο ίδιος και ό,τι κάνει θα είναι μια πολύ προσωπική διαδικασία η οποία δεν θα αφορά ούτε το σύνολο, ούτε τους θεατές, ούτε την παράσταση, ούτε τους συναδέλφους του. Εννοείται πως η σκηνή μπορεί να σου δώσει ανάσες και να σου φωτίσει αθέατες πλευρές, όμως άλλο η ψυχοθεραπεία και άλλο το θέατρο», καταλήγει.