Κωνσταντίνα Σπυροπούλου: Μιλά πρώτη φορά για την αρνητική δημοσιότητα που την οδήγησε στα άκρα

Πώς ανταποκρίνεται πλέον ο κόσμος;

Πολύ καλά, αλλά πάντα είχα καλή επαφή με τους ανθρώπους. Ποτέ δεν τους ένιωθα μακριά, δηλαδή πάντοτε με έβλεπαν σαν το κοριτσάκι που μπορούν να μιλήσουν, να σκουντήξουν, να επικοινωνήσουν. Απλώς πλέον γίνεται σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Δεν ξέρω, νιώθω σαν να είχα χάσει τον εαυτό μου και να τον ξαναβρήκα.

Τι συνέβη, δηλαδή, και τον είχες χάσει;
Δεν ξέρω ακριβώς. Δεν το έχω προσδιορίσει. Ίσως έγινε λίγο απότομα όλο αυτό με εμένα. Η τηλεόραση, η αναγνωρισιμότητα... Όλο αυτό με άγχωνε τα προηγούμενα χρόνια. Νιώθω σαν να πέρασα κάποιες καταστάσεις που με πήγαν στα άκρα –και στα επαγγελματικά και στα προσωπικά μου– και ξαφνικά να ισορρόπησα.

Τι ήταν όμως εκείνο που πιστεύεις ότι σε οδήγησε στα άκρα όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα που ανέφερες;

Δεν είχε να κάνει με τον κόσμο, αλλά με τους παπαράτσι, τους δημοσιογράφους και τις τηλεοπτικές κάμερες. Φοβόμουν λίγο, δεν ήξερα τι να πω και πώς να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις. Σκεφτόμουν: «Να ο παπαράτσο που θα με τραβήξει. Να ο δημοσιογράφος που θα με ρωτήσει». Έβαζα τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε αυτόν το χώρο σε κουτιά. Πλέον συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν κουτάκια όπου καταχωρείς τον καθένα. Μιλάω σε ανθρώπους και πρέπει να τους αντιμετωπίζω τον καθένα ξεχωριστά ως οντότητα. Δεν είναι ο παπαράτσο, αλλά ο Γιώργος. Δεν είναι η «κάμερα 1», αλλά ο οπερατέρ μου ο Διονύσης. Άρχισα να βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Με τον κόσμο, όμως, αυτό δεν το είχα ποτέ. Ανέκαθεν κυκλοφορούσα, από το πρωί είναι σαν να μου κάνει κάποιος ενέσεις αδρεναλίνης!

Τα αρνητικά σου στοιχεία πώς τα διαχειρίζεσαι πλέον;

Τα έχω αποδεχτεί και προσπαθώ να τα βελτιώσω. Για παράδειγμα, πολλές φορές οι άλλοι νομίζουν ή νιώθουν πως εγώ δεν τους έχω ανάγκη. Δηλαδή, σκέφτονται ότι θα τα καταφέρω και ότι δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός. Όμως, έχω κι εγώ ανάγκη από συμπαράσταση και φροντίδα. Δεν είμαι αυτάρκης συναισθηματικά.

Γιατί πιστεύεις ότι δημιουργείς αυτή την εντύπωση;
Ίσως γιατί ήρθα από πολύ μικρή και έζησα μόνη μου στην Αθήνα και αναγκάστηκα να σκληρύνω. Χρειάστηκε να αντεπεξέλθω σε δύσκολες συνθήκες και ίσως αυτό οι άλλοι να το εισπράττουν ως ανεξαρτησία, υπερβολική σιγουριά, αυτοπεποίθηση. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό, βέβαια, ισχύει όταν κάποιος δεν με γνωρίζει.

Είσαι από τις γυναίκες που θα εντυπωσιαστούν από μια ωραία εμφάνιση σε έναν άντρα ή από μια έξυπνη ατάκα;
Δεν πιστεύω ούτε στην ατάκα ούτε στη φοβερή συνάντηση. Μόνο στη χημεία. Σε εμένα οι πιο αυθόρμητες φάσεις κατέληξαν σε σχέση.
Δηλαδή, τα κομπλιμέντα δεν πιάνουν σε εσένα;
Μου αρέσουν, απλώς δεν είναι αυτό που θα με κάνει να τον κοιτάξω με άλλο μάτι. Τώρα που το σκέφτομαι, μια ζωή ήμουν με άντρες που σπάνια μου έκαναν κομπλιμέντα ή και καθόλου. Κι αν το έκαναν, θα γινόταν σε κάποια εντελώς άκαιρη στιγμή, που εγώ δεν το έπαιρνα στα σοβαρά. Γενικά δεν το έχω ζήσει αυτό στις σχέσεις μου. Αντιθέτως, εγώ τον απογειώνω τον άλλο. Συνήθως μου επισήμαιναν αρνητικά πράγματα. Ποτέ δεν φώτιζαν τις θετικές πλευρές μου. Αυτό είναι ένα μεγάλο μου παράπονο από τις μέχρι τώρα σχέσεις μου. Δεν με στήριζαν στις ιδέες, τις σκέψεις, τις δουλειές μου.
Γιατί πιστεύεις ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο;
Ίσως θεωρούσαν ότι τους είχα δεδομένους και ένιωθαν ότι με το να με έχουν στην πίεση, εξισορροπούσαν τα πράγματα.

πηγή:celebrity