Σταμάτης Φασουλής: Θα έπαιζε σε σίριαλ;

Εσας πώς σας φαίνεται η τηλεοπτική εικόνα σας;
«Καθόλου δεν μου φαίνεται».

Τι εννοείτε, δεν βλέπετε την εκπομπή;
«Πώς να τη δω, αφού είμαι εκεί την ώρα που προβάλλεται».

Μετά το τέλος της, μαγνητοσκοπημένη.
«Ποτέ! Δεν το έχω κάνει ποτέ. Δεν βλέπω ούτε τις θεατρικές παραστάσεις μου που μαγνητοσκοπούνται για το αρχείο».

Γιατί;
«Επειδή είναι κάτι που έχει τελειώσει και δεν με απασχολεί πια. Το μυαλό μου βρίσκεται ήδη στο επόμενο».

Τα σχόλια; Οι κριτικές; Σας απασχολούν;
«Ακούω τι λένε. Δεν δίνω όμως πάντα προσοχή. Ας πούμε, τώρα μου στέλνουν από τον Ελληνικό Κόσμο ό,τι έχει γραφτεί για τη "Νίκη". Ψιλοβαριέμαι να τα διαβάσω, γιατί αυτό που με ενδιαφέρει το γνωρίζω, το έχω πάρει το μήνυμα, έχω καταλάβει αν άρεσε η παράσταση που έστησα. Οπως δεν ασχολούμαι και όταν το κλίμα είναι αρνητικό. Τι, να διαβάζω που με βρίζουνε; Ασ' το να πάει».

Σε σίριαλ θα παίζατε;
«Αν ήταν κάτι ενδιαφέρον, βεβαίως. Αν και δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω καλά. Δεν έχω κάνει τηλεόραση, ούτε σινεμά, και είναι μια πολύ διαφορετική δουλειά από το θέατρο. Στο θέατρο και ατάλαντος να είσαι με τα χρόνια και με την εμπειρία έχεις φτιάξει, έχεις σουλουπώσει τα εκφραστικά σου μέσα».

Ενώ στην τηλεόραση δεν ισχύει το ίδιο;
«Οχι! Μία κίνηση του ματιού στην τηλεόραση μπορεί να λέει 100.000 ιστορίες. Ενώ στο θέατρο πρέπει να γίνει κίνηση σε όλο το σώμα για να πεις το αντίστοιχο. Είναι αλλιώς να σε βλέπουν με μικροσκόπιο και αλλιώς με κιάλια. Χρειάζεται άλλη τεχνική. Θα μου άρεσε πάντως, παρά τις όποιες αναστολές μου, να το κάνω. Ισως τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, να είμαι πιο έτοιμος να κάνω τηλεόραση από ό,τι ήμουν πριν από δέκα χρόνια».

Γιατί αυτό; Τι άλλαξε;
«Εχω βρει πιο σκοτεινούς δρόμους με τον "Πατέρα" που έπαιξα πέρυσι στο θέατρο, δρόμους που νομίζω πως υποκριτικά με έχουν πάει πιο μπροστά. Ηταν ένας ρόλος - άσκηση για εμένα, γιατί έπρεπε να παίζω με το ελάχιστο του ελαχίστου. Εμαθα πράγματα που ίσως να μπορούσα να τα εφαρμόσω τηλεοπτικά. Αν προφτάσω...».

Πάλι ο χρόνος!
«Πάντα ο χρόνος. Ως πραγματικότητα που ενίοτε τρομάζει. Από την άλλη, είναι και κάτι που σε σπρώχνει να χαρείς, να δημιουργήσεις, κυρίως να προφθάσεις. Θέλω κι εγώ να προφθάσω».