Νάσος Γουμενίδης: Γιατί έκλεισε το Troktiko

Κάθομαι πάνω από το pc μου αργά το βράδυ κα προσπαθώ να καταλάβω το γιατί. Αντιλαμβάνομαι ότι ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που δεν το διαχειρίζεσαι εύκολα. Δεν μπορείς εύκολα να λειτουργήσεις ψύχραιμά σε στιγμές πανικού και φόβου. Θέλει εμπειρία. Θέλει θάρρος.
Κάποιοι θα πουν τώρα… «Έφαγαν» το κεφάλι του troktikou και αμέσως οι γύρω του λάκισαν. Είμαι σίγουρος ότι θα το πουν. Εδώ κάποιοι φρόντισαν να σπιλώσουν την ψυχή του συναδέλφου την ημέρα της κηδείας του. Σε αυτό θα μασήσουν;
Και είναι άδικο. Είναι άδικο διότι τα troktika δεν έγιναν γνωστά στο ευρύ κοινό τυχαία. Έγιναν πρώτα γνωστά στην πιάτσα. Για την ταχύτητα, το ρεπορτάζ και την μασημένη τροφή που έδιναν σε όλους όσοι δούλευαν σε άλλα μέσα. Πρώτα λοιπόν τους αποδέχτηκε η πιάτσα και μετά ο κόσμος. Για να το πετύχεις αυτό δεν φτάνει ένας. Χρειάζεται ομάδα με τσαγανό και ταλέντο.
Είχαν εχθρούς; Ναι και μπορεί να είχαν πολλούς. Γιατί; Επειδή έγραφαν αλήθειες. Δεδομένα και γεγονότα που ενδεχομένως από άλλα μετερίζια να μην μπορούσαν.
Είχαν συμμάχους; Πολλούς αλλά την πιο κρίσιμη στιγμή ο Σωκράτης ήταν μόνος. Παρά την μη παραδοχή του… φαίνεται πώς ήταν ο εμπνευστής των υπολοίπων. Ο αρχηγός. Αν κρίνω λοιπόν από τα τελευταία μηνύματα στο troktiko καταλήγω στο συμπέρασμα πώς οι συνεργάτες του… είχαν μια άλλη σχέση μαζί του. Τους ένωναν στοιχεία όπως η Αλήθεια και η αγάπη γι αυτό που κάνουν. Στοιχεία που σπάνια πια βρίσκεις στις μέρες μας.
Και όταν διαλύονται οι βασικές αξίες της δημοσιογραφίας… τότε το μόνο που σου μένει να σκεφτείς είναι το μέλλον της δουλειάς της δικής μας δουλειάς. Μια δουλειά που καταστρατηγείται και περιορίζεται. Μια δουλειά που καθοδηγείται. Μια δουλειά που δημαγωγείται και δυστυχώς για όλους μας… δημαγωγεί.