Γλίτωσε το θάνατο γιατί σκόνταψε

Ο λόγος για τον Νικόλα Βαφειάδη, ο οποίος έχει βρεθεί στις εμπόλεμες ζώνες και έχει φλερτάρει με τον θάνατο.

Πού σας βοήθησε και πού σας «στοίχισε» η αναγνωρισιμότητα;

«Η αλήθεια είναι ότι ανοίγει, αλλά επίσης κλείνει πόρτες. Στις εμπόλεμες ζώνες, όπου έχω περάσει αρκετά χρόνια της καριέρας μου, είναι καλύτερα να είσαι αναγνωρίσιμος μόνο σε αυτούς που μπορούν να σε βοηθήσουν και να σε προστατεύουν. Συνήθως, συμφέρει να χάνεσαι μέσα στο πλήθος»

Μία ζωή γεμάτη εικόνες, τι θα μείνει για πάντα ανεξίτηλο στη μνήμη σας;

«Οι μνήμες είναι πολλές, από τον βομβαρδισμό της Βαγδάτης το 2003 και της Σερβίας το 1999, μέχρι τη δολοφονία από Ταλιμπάν 4 συναδέλφων μας στο Αφγανιστάν το 2001 και το πώς γλιτώσαμε εμείς. Δεν Θα ξεχάσω, όμως, ποτέ το καρέ της σφαίρας κοντά στο Βούκοβαρ της Κροατίας το 1992. ‘Ενας ελεύθερος σκοπευτής με πυροβόλησε, αλλά καθώς έτρεχα σκόνταψα κι έπεσα. Η σφαίρα πέρασε πίσω από την πλάτη μου και ο θρυλικός εικονολήπτης του Visnews, Μαικ Σπόζιτο, που κατέγραφε τη διαφυγή μας, μου έδειξε μετά στο μοντάζ το καρέ με τη σφαίρα που «έγραφε το όνομα μου»

Τι κερδίσατε και τι χάσατε από τη δουλειά;

«Μια έντιμη και αξιοπρεπή ζωή, με έντονες συγκινήσεις στην πρώτη γραμμή των πολέμων και όνειρα που έγιναν πράξη, όπως οι συνεντεύξεις με τους μεγαλύτερους ηγέτες της εποχής μας τον Μαντέλα, τον Αραφάτ, τον Γκορμπατσόφ, τρεις Αμερικανούς Προέδρους με πρωθυπουργούς και βασιλείς. Έχω χάσει όμως ένα σημαντικό κομμάτι από την παιδική ηλικία των δύο γιων μου»

Ως πολεμικός ανταποκριτής νιώθατε τύψεις για την οικογένεια σας;

«Σχεδόν κάθε βράδυ, αλλά το πρωί έτρεχα στα μέτωπα. Μόνο μια φορά λύγισα, μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες στο Ιράκ, όταν ο χρόνος τότε ο γιος μου απαίτησε να γυρίσω στο σπίτι»

Αν οι γιοι σας επέλεγαν τη δημοσιογραφία τι θα τους λέγατε;

«Γνωρίζοντας εκ των έσω τη δημοσιογραφία, διάλεξαν άλλα επαγγέλματα ο πρώτος την ιατρική και ο δεύτερος την Ναυπηγική» αποκάλυψε στη Real.