Χρήστος Λούλης: «Είχα μεγάλη φιλοδοξία για τον εαυτό μου»
Πώς ο Χρήστος Λούλης κατάφερε και γλίτωσε από το στερεότυπο του τηλεοπτικού ζεν πρεμιέ και επέλεξε τον άλλο, τον προφανώς δύσκολο δρόμο συμμετέχοντας σε εμβληματικά παραστάσεις με σπουδαίους σκηνοθέτες;
«Είχα μεγάλη φιλοδοξία για τον εαυτό μου. Πολύ μεγάλη. Κι ακόμα έχω. Μου φαινόταν πολύ εύκολο να κάνω κάθε χρόνο σίριαλ. Κάθε χρόνο θα γινόμουν και λίγο καλύτερος, θα έβγαζα και λεφτά. Ήταν εύκολο, ειδικά όταν βλέπεις τα σίριαλ που υπάρχουν στην Ελλάδα. Δεν τα υποτιμώ, τα υποτιμώ όμως κιόλας. Δεν είναι εύκολο να κάνεις, αλλά είναι κι εύκολο. Η δυσκολία που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν σε ένα σίριαλ είναι στον τρόπο με τον οποίο θα κάνουν το στόρι τέτοιο ώστε να πιάσουν όσο πιο μεγάλο κοινό γίνεται.
Δυστυχώς όμως το ελληνικό κοινό δεν είναι τόσο εκπαιδευμένο και καλλιεργημένο για να αντέξει μια απλή, με ερμηνείες ηθοποιών όχι πολύ απλές. Υπάρχει κοινό που βλέπει καλά σίριαλ, αλλά είναι μικρό. Βλέπουν αμερικανικά ή βρετανικά σίριαλ, τα οποία όμως δεν έχουν ανάγκη το ελληνικό κοινό. Το ελληνικό σίριαλ έχει ανάγκη το ελληνικό κοινό, ο μέσος όρος του οποίου θέλει να δει το τούρκικο. Είναι δύσκολο λοιπόν να κάνεις αυτή τη συνταγή και να έχεις καλούς ηθοποιούς και καλά σενάρια και να τους δώσεις τον χρόνο να παίξουν καλά. Οταν μέσα σε ένα δεκάωρο πρέπει να κάνεις 20 σκηνές, δεν γίνεται, θα αρχίζεις να πιστολιάζεις» λέει στο Πρώτο Θέμα.