Μυριέλλα Κουρεντή: Ο ρόλος της και η «Παρθένα ζωή»
Ο χαρακτήρας της Μαρίνας στην «Παρθένα Ζωή» είναι λίγο παράξενος. Προσπάθησε η Μυριέλλα Κουρεντή να τη δικαιολογήσει καθώς την ανακάλυπτες;
«Παράξενος. Δεν είναι καθόλου διπολική (γέλια). Δεν προσπάθησα να τη δικαιολογήσω, αλλά μπήκα στη διαδικασία να την αντιμετωπίσω σαν ένα άνθρωπο που δεν είναι καλά. Η εμμονή που έχει με τον άντρα της είναι σημάδι αυτοκαταστροφής. Πρόκειται για μία γυναίκα με ασταθή προσωπικότητα, που έχει μεγαλώσει σε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον με όλες τις ανέσεις. Το να μην μπορεί να έχει αυτό που θέλει τη σοκάρει και την κάνει να αντιδρά σπασμωδικά» τόνισε στο TV Έθνος.
-Εχει για τον Αρη αληθινά συναισθήματα ή απλά δεν μπορεί να τον έχει, γι' αυτό και προσκολλάται σε αυτήν τη σχέση;
«Τον αγαπά, αλλά και το γεγονός πως συνήθισε να έχει ό,τι θέλει την κάνει να αντιδρά χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Βάζει τον εαυτό της πάνω από όλα. Αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνουν και μαθαίνουν πως ο εαυτός τους έρχεται πρώτος.»
-Η δυσκολία που αντιμετωπίζεις κάθε φορά στην προσέγγιση του κάθε ρόλου είναι ίδια;
«Κάθε ρόλος είναι διαφορετικός. Οσο είσαι μέσα σε αυτήν τη δουλειά και εξελίσσεσαι, κάθε φορά έχεις να κάνεις με διαφορετικό υλικό, οπότε πολλά πράγματα που δεν τα είχες ξαναδούλεψει βγάζουν στην επιφάνεια κάτι εντελώς νέο σε σχέση με όσα είχες δει στο παρελθόν. Ετσι λοιπόν, πρέπει να δημιουργήσεις από το μηδέν έναν καινούργιο κόσμο. Η Μαρίνα δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλο ρόλο που έχω υποδυθεί. Κάθε φορά προκύπτει κάτι άλλο και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε έναν νέο γρίφο σχετικά με το πώς θα προσεγγίσεις αυτό που έχεις στα χέρια σου και θα το κάνεις πιο ενδιαφέρον δίνοντας βάθος. Οσο μεγαλώνεις οι εμπειρίες που αποκομίζεις από τη ζωή βοηθούν στο να σου φαίνονται οι ρόλοι όλο και πιο γνώριμοι.»-
-Η υποκριτική είναι παιχνίδι;
«Είναι ένα παζλ, που άλλοτε έχει πολλή πλάκα και άλλοτε πιστεύω γίνεται λίγο τρομακτικό.»
-Νιώθεις φοβισμένη γιατί αγγίζεις δικές σου προσωπικές χορδές;
«Ο κάθε ηθοποιός, όταν καλείται να ανακαλύψει τα στοιχεία του εκάστοτε χαρακτήρα, πέφτει πάνω σε καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν πράγματα που έχει μέσα του. Συνεχώς ανακαλύπτεις εσένα και μαθαίνεις τον εαυτό σου από την αρχή. Βρίσκεις και κομμάτια από τα πιο σκοτεινά σημεία σου και σε τρομάζει η ανασκαφή. Πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία στο πόσο δίνεσαι σε όλο αυτό.»