«Προσωπικά»: Ο Άγγελος Αντωνόπουλος στην Έλενα Κατρίτση

Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, περιγράφει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, που έζησε στην Ολυμπία: «Πέντε ώρες την ημέρα ποδαρόδρομο για να πάμε σχολείο και όχι πάντα με παπούτσια… Μετά την Κατοχή, όταν ακούγαμε τουφεκιές στην γύρω περιοχή ξέραμε ότι κάποιον είχαν εκτελέσει, κυρίως δωσίλογο. Και τότε, τρέχαμε κοντά, κοιτούσαμε εάν ήταν καλά τα παπούτσια του, να τα πάρουμε για να μπορέσουμε να πάμε στο σχολείο με παπούτσια…».

«Είχαμε κι έναν φιλόλογο που μας μιλούσε με μεγάλο ενθουσιασμό για τη δημοτική γλώσσα. Αυτό παρεξηγήθηκε και μια μέρα, την ώρα του διαλείμματος τον πήρανε δύο χωροφύλακες. Δεν τον ξανάδα ποτέ… Τέτοιες στιγμές έχω ζήσει».

Ο σπουδαίος ηθοποιός, θυμάται την απόγνωση που τον έσπρωξε στα 28 του χρόνια να κατέβει στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, έχοντας πίσω του «συνεχείς αποτυχίες και αμείλικτες ταλαιπωρίες». Περιγράφει τις όμορφες στιγμές που έζησε με τη στενή του φίλη Τζένη Καρέζη, αλλά και τη δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού. Παραδέχεται, ότι μέχρι να γίνει γνωστός είχε βιώσει την εγκατάλειψη στον έρωτα, καθώς τον θεωρούσαν «αποτυχημένο» αλλά και ότι τους καλύτερους ρόλους τους έχει παίξει ερωτευμένος: «Έχω ανέβει στη σκηνή ερωτευμένος και έχω πετάξει… Έχω βγάλει φτερά… Όταν είσαι ερωτευμένος, είναι γεμάτες οι τσέπες σου, από αυτό που σου δίνει ο άλλος και από αυτό που του δίνεις εσύ! Μια υπέροχη συναλλαγή!».