Αντωνοπούλου-Ρογκάκος: «Κανείς συνάδελφος δεν "σκύλεψε" πάνω από τους νεκρούς»
Μέσα από την εκπομπή τους, περιγράψανε και εκείνοι τα όσα έγιναν με τις πυρκαγιές στην Αττική. Πώς θα χαρακτηρίζανε την τηλεοπτική κάλυψη της τραγωδίας στο Μάτι, ως δημοσιογράφοι αλλά και ως θεατές;
Μπάγια Αντωνοπούλου: «Η δημοσιογραφική κάλυψη μιας τέτοιας εθνικής τραγωδίας είναι πολύ δύσκολη. Πολλές μαρτυρίες έφερναν τόσο πόνο, που ήταν αδύνατον να μη θέλεις να κλάψεις. Ήταν από τις πιο δύσκολες εμπειρίες για εμένα έως τώρα».
Νίκος Ρογκάκοςς: «Πάρα πολύ καλή. Χωρίς ακρότητες και με σεβασμό στους θανόντες, στους συγγενείς τους, αλλά και προς την ελληνική κοινωνία. Νομίζω ότι τα ΜΜΕ, εν συνόλω, αντιμετώπισαν αυτή τη μεγάλη και πρωτόγνωρη τραγωδία με σεβασμό στο ρόλο τους. Κανείς συνάδελφος, απ' ό,τι παρακολούθησα, δεν "σκύλεψε" πάνω από τους νεκρούς συμπολίτες μας».
-Υπάρχουν στιγμές αμηχανίας για το δημοσιογράφο που καλύπτει σε απευθείας μετάδοση ανάλογες ειδήσεις;
Μπ. Α.: «Όταν βρέθηκα στο Μάτι και έπρεπε να περιγράψω την καταστροφή που έβλεπα γύρω μου, περπατώντας ανάμεσα στα καμένα, ήταν μια τέτοια στιγμή. Αυτές οι ειδήσεις επηρεάζουν τα συναισθήματα μας. Πιεζόμαστε να παραμένουμε ψύχραιμοι για να μεταδώσουμε την είδηση, ως άνθρωποι, βέβαια, πονάμε».
Ν.Ρ.: «Θέλω να σκεφτείτε, όταν μεταδίδει αυτή καθαυτή την είδηση, τι συναισθηματική φόρτιση έχει και ότι πρέπει να μεταδώσει την είδηση ακέραια, με σοβαρότητα, ψυχραιμία, ξεχνώντας ότι είναι και εκείνος ευαίσθητος, στενοχωρημένος οργισμένος! Ότι θέλει να κλάψει, να φωνάξει, να κριτικάρει και -εν πάση περιπτώσει- να εκφραστεί όπως του έρχεται, αβίαστα. Ακόμη χειρότερο είναι όταν μιλάμε για μικρά παιδιά, για οικογένειες. Το πλέον δύσκολο και αμήχανο είναι όταν πρέπει ο συνάδελφος να περιγράψει εικόνες που έχει μπροστά του, σε μία τραγωδία. Όταν δεν υπάρχουν λόγια, κι όμως πρέπει να βγουν από τα χείλη του».
