Χατζάκης: «Θα έδινα 10, 20, 30 χρόνια θεάτρου για να πάω βόλτα με τους γονείς μου που δεν υπάρχουν»
Ο Σωτήρης Χατζάκης μίλησε για την παράσταση «Λωξάνδρα» που παρουσιάζει και για το αν η απουσία της οικογενειακής συσπείρωσης αποτέλεσε αφορμή γι 'αυτό το θεατρικό.
Παρουσιάζετε τη «Λωξάντρα» στο θέατρο Βεάκη…
Η «Λωξάντρα» είναι μια άλλη μου μεγάλη αγάπη. Ξεκίνησα να την κάνω το 2010-2011 στο Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος και με μετατόπισε ψυχικά. Με πήγε πίσω στις οικογενειακές άξιες και μου θύμισε πόσο σημαντικό πράγμα είναι για τον άνθρωπο η οικογενειακό πρότυπο της μητέρας και του πατέρα. Το κεντρικό πρόσωπο είναι μια εμβληματική γυναίκα, που πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει στο σπίτι του, ακόμα και σήμερα που είμαστε πιο μοντέρνοι άνθρωποι».
Η απουσία της οικογενειακής συσπείρωσης αποτέλεσε αφορμή γι 'αυτή την παράσταση;
«Κάθε παιδί πρέπει να προβαίνει στον συμβολικό φόνο των γονιών του,, να κόβει τον ομφάλιο λώρο, αλλιώς γίνεται μαμάκιας ή μπαμπακιάς. Γύρω στα 30, έχουμε μια μαγική επιστροφή και από εκεί που καταλογίζαμε τα πάντα στους γονείς, αρχίζουμε να γινόμαστε εμείς οι γονείς μας και να κατανοούμε τις συμπεριφορές τους, να αγαπάμε τις ανησυχίες τους για εμάς και αν ο θεός είναι μαζί μας, τότε τους έχουμε ζωντανούς και προλαβαίνουμε να τους μιλήσουμε. Εμένα, εάν κάτι με στέριωσε πάνω σ’ αυτή τη Γη ήταν, είναι και θα είναι η έντιμη περπατησιά των γονιών μου και η αγάπη που είχαν για τα παιδιά τους. Είναι σημαντικό πράγμα η οικογένεια, να μπορείς να παίρνεις δυο τηλέφωνα και να τους ρωτάς τι γίνεται, να πας για φαγητό. Εγώ, αν τα είχα αυτά, θα έδινα 10, 20 και 30 χρόνια θεάτρου για να πιω έναν καφέ με τη μάνα μου ή να πάω μία βόλτα με τον πατέρα μου που δεν υπάρχουν. Είναι ανείπωτη απώλεια αυτή» λέει στο MyTv.