Πάνος Κοκκινόπουλος: «Η τηλεόραση είναι μια τεράστια φαγάνα»

Ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξη του μίλησε για το λόγο που επέλεξε να επιστρέψει στην τηλεόραση μέσα από την αστυνομική σειρά

«Υπάρχουν πολλοί λόγοι, όμως ο βασικός είναι πως όταν κάνεις αυτοτελείς ιστορίες δεν έχεις τους ίδιους ήρωες, τους ίδιους χώρους. Δεν υπάρχει επανάληψη, όπως συμβαίνει σε μία σειρά. Κάθε φορά έχεις καινούργιες ιστορίες, καινούργιους ηθοποιούς, διαφορετική προσέγγιση, κι αυτό βοηθάει πάρα πολύ στο να δημιουργηθεί μία ατμόσφαιρα περισσότερο κινηματογραφική και λιγότερο τηλεοπτική. Δηλαδή, δεν μυρίζει τηλεοπτικίλα. Είναι σαν γυρίσματα πολλών μικρών ταινιών. Γυρίζουμε το κάθε επεισόδιο με τέτοιο τρόπο γιατί θέλουμε να ενεργοποιήσουμε λίγο τον θεατή, ο οποίος στην τηλεόραση έχει μια παθητική λειτουργία. Γιάννα πάει κανείς στον κινηματογράφο, πρέπει να φύγει από το σπίτι του, να πληρώσει ταξί ή να πάρει το αυτοκίνητο του, να πληρώσει είσοδο, να μπει μέσα στην αίθουσα και μετά να κλείσουν τα φώτα και να είναι αυτός και η οθόνη. Η τηλεόραση εισβάλλει στα σπίτια των ανθρώπων και έτσι ο τηλεθεατής γίνεται πιο παθητικός δέκτης.

Εμείς προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε λιγάκι τον θεατή, κάνοντας πιο κινηματογραφική την αφήγηση, και αυτό γίνεται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι δραματουργικής φύσης, δηλαδή τα πράγματα δεν λέγονται, υπονοούνται ή δείχνονται πιο πολύ, έτσι ώστε τα κενά να τα συμπληρώνει ο θεατής μόνος του. Και μετά είναι οι αισθητικοί λόγοι. Η αφήγηση είναι πιο στιλιζαρισμένη, δουλεύουμε με κινηματογραφικό τρόπο και μέσα. Έτσι, η αισθητική του κάδρου, και των πλάνων δίνει μια διάσταση πιο κινηματογραφική και πιο αφαιρετική. Στον κινηματογράφο είναι πιο εύκολο να κρατήσεις τον θεατή στη θέση του, ενώ στην τηλεόραση είναι πιο δύσκολο»

Τι θεωρεί πως έχει ανάγκη ο τηλεθεατής; «Ξέρετε, η τηλεόραση είναι μια τεράστια φαγάνα, ένας μύλος που αλέθει τα πάντα. Από το αριστούργημα του Μπέργκμαν, μέχρι το χειρότερο σκουπίδι. Οπότε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα... Υπάρχουν προγράμματα για όλα τα γούστα και ο θεατής επιλέγει ή τον επιλέγουν. Εξού και η παθητικότητα. Αν όλα τα κανάλια την ίδια ώρα παίζουν σκουπίδια, αναγκαστικά θα δει σκουπίδια. Η επιλογή είναι πλασματική. Η δύναμη του τηλεκοντρόλ ουσιαστικά δεν είναι δύναμη. Είναι να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτά που θέλουν οι άλλοι να δεις. Η τηλεόραση για πολύ κόσμο είναι παρέα. Μπαίνει στο σπίτι και ανοίγει την τηλεόραση χωρίς να τη βλέπει, για να έχει μια συντροφιά», λέει στο περιοδικό Mytv.