Γιώργος Βάλαρης: «Έχω πρότυπο τον Δαλιανίδη, γιατί ήταν πρωτοπόρος»

Το πρώτο του μιούζικαλ με γυμνούς άντρες, η απογείωση με το «Γοργόνες και μάγκες» και η συνεργασία του με τον σπουδαίο Τόλη Βοσκόπουλο.
-Ποια ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία σου;
«Ηταν το μιούζικαλ με τους γυμνούς άντρες, το «Naked Boys Singing», που είχα ανεβάσει το 2009, το οποίο κράτησε τρεις σεζόν και ήταν πολύ extreme για την εποχή του. Αμέσως μετά έκανα το θεατρικό «Το μήλο», που πάλι είχε επιτυχία. Μετά κάναμε το «Σ’ αγαπάω, αλλά...», το οποίο επίσης είχε μεγάλη επιτυχία. Υστερα ήρθαν «Απελπισμένοι», το «Μπαμ μπαμ», το «Πετάει, πετάει», που πήγαν εξαιρετικά. Ομως, εκεί που απογειωθήκαμε ήταν με το μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Γοργόνες και μάγκες».

- Πώς αποφάσισες να το ανεβάσεις;
«Την εποχή πριν από αυτό το μιούζικαλ είχα βαλτώσει. Δεν μου άρεσε η περίοδος που περνούσα καλλιτεχνικά. Εφυγα, λοιπόν, και πήγα Αμερική για τρεις μήνες. Οταν γύρισα αποφάσισα να κάνω αυτή την παραγωγή με τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο. Πολύ αυθόρμητα, αυτό που είχα σκεφτεί να ανεβάσουμε ήταν το «Γοργόνες και μάγκες». Ηταν πολύ μεγάλος ο αγώνας που έκανα για να υλοποιηθεί αυτό το όνειρο.
Επρεπε να βρεθεί το κατάλληλο καστ, να δεχτεί ο Γιάννης Πλούταρχος, που ήταν η αρχική σκέψη μου, και να υλοποιηθεί αυτό που είχα στο μυαλό μου... Σε ένα θα έλεγα ότι είμαι καινοτόμος: στην αναβίωση των ελληνικών κινηματογραφικών μιούζικαλ στο θέατρο! Θα έλεγα ότι, μετά τη «Νεράιδα και το παλικάρι», ο κινηματογράφος είναι ένα είδος που μου πηγαίνει».

- Φοβήθηκες το ρίσκο;
«Είμαι πολύ τολμηρός. Δεν σκέφτηκα ποτέ την αποτυχία στη ζωή μου. Σκέφτομαι πάντα την επιτυχία. Εχω μια θεωρία: αν δεν κάνεις βήματα μπροστά και ριψοκίνδυνα, δεν θα πετύχεις ποτέ».

-Πώς έπεισες τον Βοσκόπουλο να εμφανιστεί ύστερα από πολλά χρόνια στο θέατρο;
«Είχα αποφασίσει ότι πρέπει να τον πείσω. Ετσι, τον κάλεσα σε μια πρεμιέρα μου για να δει τη δουλειά μου. Θεωρώ ότι μόνο μέσα από τη δουλειά μπορείς να κερδίσεις τον άλλον. Μιλήσαμε, συγκινήθηκε στην ιδέα και είπε το «ναι» πανηγυρικά. Περάσαμε εξαιρετικά με τον Τόλη σε όλες τις παραστάσεις».

- Γιατί επιμένεις στον Δαλιανίδη;
«Γιατί όσα έκανε ο Δαλιανίδης ήταν πρωτοποριακά. Ηταν μοναδικός και τον είχα πρότυπο. Τον είχα συναντήσει μέσω της Μάρθας Καραγιάννη λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Τον θαύμαζα πάντα για την ευστροφία του. Μπορούσε να μεταπηδήσει από το δράμα στο μιούζικαλ και από τον κινηματογράφο στην τηλεόραση. Είχε το χάρισμα», λέει στην Espresso.