Παπακαλιάτης: «Προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμος, ρεαλιστής, όμως και πάλι δεν τα κατάφερνα»

Παράλληλα, μίλησε για το πώς βίωσε αυτού του είδους την πραγματικότητα, που πολλές φορές τον ξεπερνούσε.

Πώς είναι να γυρίζεις μια ταινία χωρίς σενάριο; Ενέχει κινδύνους κάποιους;

«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν η άγνοια πάνω στο είδος. Δεν είμαι ούτε ντοκιμαντερίστας, ούτε δημοσιογράφος, ούτε παρουσιαστής. Ομως δεν ήμουν μόνος. Οι άνθρωποι που ήταν μαζί μου λειτούργησαν προ¬στατευτικά και συμπληρωματικά σε όλο το ταξίδι. Πρέπει όμως να σας πω ότι εκτίμησα απεριόριστα όλους όσοι πάνε σε αποστολές και παρουσιάζουν καταστάσεις ρεαλιστικές, καθώς και όσους φτιάχνουν ντοκιμαντέρ».

Θέλατε να ασχοληθείτε με το είδος ή προέκυψε μετά την πρόσκληση της Actionaid;

«Οχι, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Το ντοκιμαντέρ είναι ένα ιδιαίτερο και πολύ δύσκολο είδος, το οποίο απαιτεί έρευνα, μελέτη, ειδικό χειρισμό. Εξ ου και δεν είμαι σίγουρος ότι θα χαρακτήριζα αυτή τη δουλειά αμιγώς ως ένα ντοκιμαντέρ. Το λέμε ντοκιμαντέρ γιατί πρέπει να καταχωρηθεί ως ένα είδος στο πλαίσιο προβολής του. Για μένα είναι πιο πολύ μια ιστο¬ρία, ένα ταξίδι με αληθινούς ήρωες που ζουν σε ακραίες καταστάσεις».

Είστε από τους σκηνοθέτες που φροντίζουν την αισθητική κάθε πλάνου. . Εδώ κληθήκατε να κινηματογραφήσετε την ωμή πραγματικότητα. Μπήκατε στον πειρασμό να πειράξετε - εξωραΐσετε λίγο την εικόνα;

«Ναι, μπήκα στον πειρασμό. Αλλά κάθε φορά η πραγματικότητα με πετούσε έξω. Μου πήρε μερικές ημέρες μέχρι να προσαρμοστώ σε αυτόν τον τρόπο γυρίσματος, ειδικά όταν βρισκόμασταν αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις και δεν είχα τον έλεγχο. Προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμος, ρεαλιστής, όμως και πάλι δεν τα κατάφερνα. Από ένα σημείο και μετά κατάλαβα ότι δεν γίνεται και, απλά, αφέθηκα να είμαι ο εαυτός μου. Ηταν τόσο δυνατές οι εικόνες και οι ιστορίες των ανθρώπων, που εκ των πραγμάτων με ξεπερνούσαν».

Πηγή: Το Βήμα