Παπακαλιάτης: «Δεν ήταν ρόλοι, αλλά άνθρωποι πραγματικοί που έχουν βιώσει δύσκολες καταστάσεις»

Οι τρεις χώρες, στις οποίες ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έκανε τα γυρίσματα του ντοκι­μαντέρ, είναι τελικά «Ένας κό­σμος» για τον ίδιο.

«Μπορεί να μη συγκρίνονται τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι σε Αφρική, Ασία ή Ευρώπη, ό­μως έχουν ένα κοινό: Τα παιδιά. μια καλή ζωή σε ένα παιδί, νομο­τελειακά, έχεις εξασφαλίσει μια μελλοντική καλύτερη κοινωνία».

Η ταινία ξεκινάει με τη συνάντη­ση του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στην Αθήνα με τους Έλληνες αναδόχους και τα γράμματα που του δίνουν, προκειμένου να τα μεταφέρει στα παιδιά τους σε Α­φρική και Νεπάλ.

«Ήταν στιγμές που ένιωθα σαν ταχυδρόμος ευχάριστων νέων. Η αλήθεια είναι πως για μένα η πιο ευχάριστη στιγμή ήταν όταν συναντούσα αυτά τα παιδιά και περίμεναν τα δώρα από τους Έλληνες ανάδοχους και μετά αυτά, με τη σειρά τους, με ξεναγούσαν στο χωριό τους και μου έδειχναν τι έχουν ετοιμάσει για εμάς. Γενικότερα, οι μέρες που περάσαμε με τα παιδιά ήταν για όλους μας οι καλύτερες του ταξι­διού. Δεν περιγράφεται με λόγια αυτό που ζήσαμε. Είναι μια εμπει­ρία που μόνο εάν την έχει βιώσει κάποιος μπορεί να καταλάβει». Η ταινία χρειάστηκε σχεδόν ένα χρόνο για να ολοκληρωθεί και ο λόγος ήταν η πληθώρα του υλικού που έπρεπε να ταξινομηθεί, να μονταριστεί, να πάρει μια μορφή και μετά να γραφτούν τα κείμενα και να γίνουν οι αφηγήσεις. «Δεν είχα ιδέα τι σήμαινε υλικό "ντοκιμαντέρ". Ούτε και ξέρω με σιγουριά αν ορίζεται ως ντο­κιμαντέρ αυτό που φτιάξαμε. Δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε ντοκιμαντερίστας ούτε παρου­σιαστής ούτε είχα έρθει ξανά σε επαφή με ένα τέτοιο είδος κινηματογράφησης. Γι' αυτό και προτιμώ να το λέω "μια ταινία με αληθινούς ήρωες". Για μένα το σημαντικότερο (και αυτό που με άγχωσε περισσότερο) ήταν να βρω τον καλύτερο δυνατό τρό­πο, ώστε να αφηγηθώ σωστά τις ιστορίες κάποιων ανθρώπων αλ­λά και το έργο κάποιων άλλων. Δεν ήταν ρόλοι, αλλά άνθρωποι πραγματικοί που έχουν βιώσει δύσκολες καταστάσεις. Αυτό από μόνο του ήθελε ένα ιδιαίτερο χειρισμό».

Πηγή: Τηλεθεατής