Ο Παπακαλιάτης αποκαλύπτει την ακραία συνθήκη που είδε στην Β. Γκάνα
Τα γυρίσματα, ξεκίνησαν από την Γκάνα, μια χώρα που, όπως και οι περισσότερες αναδυόμενες οικονομίες της αφρικανικής ηπείρου, χαρακτηρίζεται από την παράδοξη συνύπαρξη υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και πολύ υψηλότερων ποσοστών φτώχειας.
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επισκέφτηκε τις αγροτικές περιοχές της Βόρειας Γκάνας, όπου το 70% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Στο χωριό Σεκότε της περιφέρειας Μπολγκατάνγκα, γνώρισε την επτάχρονη Σάρα, το ανάδοχο παιδί του, και το πώς χάρη στην Αναδοχή Παιδιού έχουν μεταμορφωθεί ολόκληρες κοινότητες. Το ταξίδι συνεχίστηκε στις σεισμόπληκτες περιοχές της κοιλάδας του Κατμαντού και τις περιθωριοποιημένες μουσουλμανικές κοινότητες του Νοτιοδυτικού Νεπάλ, για να ολοκληρωθεί στο Επίκεντρο της στο κέντρο της Αθήνας.
Σύμφωνα με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, «η ιδέα να γυρίσουμε στην Αφρική, στην Ασία αλλά και στην Ελλάδα μια ταινία -χωρίς σενάριο- αλλά με αληθινές ιστορίες. ανθρώπων είναι κάτι που πιστεύω πως ο κάθε σκηνοθέτης θα έβρισκε τρομερά ενδιαφέρον».
Τρεις ήπειροι, τρεις χώρες, τρεις πολιτισμοί, τρία διαφορετικά είδη ακραίας φτώχειας. Μία αλήθεια: «Η ακραία φτώχεια είναι από τις χειρότερες μορφές βίας που μπορεί να ασκηθεί στον άνθρωπο. Δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Αντιθέτως. Είναι ανθρώπινο δημιούργημα που παραβιάζει καν στερεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι η τροφή, η στέγη, η εκπαίδευση και η εργασία», ακούγεται να λέει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης στην αρχή της ταινίας.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Η κάμερα εστιάζει στα πρόσωπα. Πρόσωπα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Μπροστά στο φακό άνθρωποι μοιράζονται τις ιστορίες τους και το πώς κατάφεραν μέσα από προγράμματα αναδοχής, στήριξης και ενδυνάμωσης της Αctionaid να σταθούν ξανά στα πόδια τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους. «Η αξιοπρέπεια είναι το κοινό που επιζητούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι ζουν κάτω από τέτοιες συνθήκες», υπογραμμίζει ο ίδιος.
«Μια από τις πιο δύσκολες στιγμές του ταξιδιού ήταν όταν επισκεφθήκαμε μια κοινότητα στη Βόρεια Γκάνα, όπου οι κάτοικοι της δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Ήταν νομίζω για μένα η στιγμή που δυσκολεύτηκα πιο πολύ, δεδομένου ότι δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ την ακραία αυτή συνθήκη. Δεν είχα ξαναβρεθεί σε περιοχές όπου οι κάτοικοι δεν έχουν πρόσβαση σε νερό ή σε περιοχές όπου αντιστοιχεί ένας γιατρός για κάθε 161.000 κατοίκους».
Πηγή: Τηλεθεατής