Κωνσταντίνος Ασπιώτης: «Σε όλες τις παραστάσεις υπάρχει ένα κομμάτι μου»

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, φέτος, πρωταγωνίστησε σε δύο ιδιαίτερες παραστάσεις και συγκεκριμένα στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» και το μιούζικαλ «Απλή μετάβαση». Ο ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του κάνει τον δικό του απολογισμό και μιλά για την παγίδα της μανιέρας και αν έχει… φλερτάρει πολλές φορές με την υπερκόπωση.

Ήταν εύκολη η μετάβαση από τη μία παράσταση στην άλλη; Από τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» στην «Απλή μετάβαση»;

«Πρακτικά ήταν πάρα πολύ δύσκολο να παίζω στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», έναν δύσκολο ρόλο, και παράλληλα να κάνω πρόβες για ένα μιούζικαλ που απαιτεί διαύγεια και ξεκούραστο σώμα.'Εκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Από εκεί και πέρα, προσπάθησα να προσέξω τον εαυτό μου, και έτσι δεν κατέληξα στο νοσοκομείο».

Έχεις «φλερτάρει» πολλές φορές με την υπερκόπωση;

«Συχνά με πιάνει μια μεγάλη κούραση και, συνήθως, προς τα τέλη μιας παράστασης. Πέρυσι, που έκανα ταυτόχρονα τα «7 χρόνια», τη «Γυναίκα με τα μαύρα» και διάφορα άλλα, πήγα στο νοσοκομείο με οξεία φαρυγγοαμυγδαλίτιδα. Όσο και να προσέχεις, κάποια στιγμή καταρρέει το σώμα».

Πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι η «Απλή μετάβαση», ένα ελληνικό μιούζικαλ, είχε ενθουσιώδη ανταπόκριση από το κοινό;

Ήταν πολύ σημαντικό και ελπίζω να ανοίξει έναν νέο δρόμο. Επίσης, ήταν σημαντικό για εμάς που το προτείναμε, έναν πυρήνα ανθρώπων που βρεθήκαμε πριν από τρία χρόνια, και αναφέρομαι στους Μαρίζα Ρίζου, Γεράσιμο Ευαγγελάτο, Θέμη Καραμουρατίδη, Μίνωα θεοχάρη και στη συνέχεια σε όλους τους συνεργάτες που μπήκαν στην ομάδα. Η πρόταση εμπεριείχε το ρίσκο γιατί φτιάχτηκε από το μηδέν, θέλαμε ένα νεοελληνικό, σύγχρονο, πρωτότυπο μιούζικαλ που μιλάει για τα πρρ'-* βλήματα, τις χαρές -και όχι μόνο!- της γενιάς μας. Από την άλλη, ο Στάθης Λιβαθινός και το Εθνικό θέατρο μας έδωσαν το βήμα για να γίνει αυτό. Η αρχική πρόταση που έγινε στη Μαρίζα Ρίζου και σε εμένα ήταν να διασκευάσουμε ή να κάνουμε μεταφορά ένα ήδη έτοιμο έργο. Όμως εμείς είπαμε ότι θα κάνουμε ένα δικό μας μιούζικαλ και ο κύριος Λιβαθινός με την ομάδα του Εθνικού το δέχτηκαν».

Πιστεύεις ότι είναι εύκολο να ισορροπούμε σε αυτά που σκεφτόμαστε και θέλουμε και σ' αυτά που πραγματικά κάνουμε;

«Δεν είναι καθόλου εύκολο. Μπορεί κάποιος να έχει θεωρίες, αλλά να μην μπορεί να τις κάνει πράξη. Να έχει υπέροχες ιδέες και να μην είναι εφικτό να υλοποιηθούν λόγω συνθηκών ή επειδή ο ίδιος δεν κάνει την κίνηση που θα οδηγήσει στην υλοποίηση τους. Αυτό αφορά όλους τους τομείς, όχι μόνο την τέχνη.

Έχω την αίσθηση ότι τη συγκεκριμένη παράσταση την έχεις αγαπήσει πολύ και την έχεις σαν παιδί σου...

«Θέλω να σου πω ότι όλες τις παραστάσεις που έχω κάνει τις αγαπάω. Υπάρχει ένα κομμάτι μου εκεί μέσα και δεν διεκπεραιώνω τίποτα. Μπαίνω, ερωτεύομαι, γουστάρω και το «ζω»,, όχι τον ρόλο μου, αλλά τη συνθήκη. Τη συγκεκριμένη ακόμα παραπάνω γιατί έχει ξεκινήσει από εμάς».

Και κατ' επέκταση ρισκάρεις, όπως είναι ένα από τα μηνύματα της παράστασης.

«Είναι πολύ ωραίο να ρισκάρεις γιατί μόνο αυτό μπορεί να σε εξελίξει; Διαφορετικά, θα είναι τυχαίο άμα εξελιχθείς ή αλλιώς θα είμαστε η συνήθεια μας. Για παράδειγμα, οι ηθοποιοί που κάνουμε το λάθος και βρίσκουμε κάτι που είναι ωραίο, περνάει στον κόσμο και καταντάει να 'ναι μία μανιέρα, χωρίς να ρισκάρουμε να κάνουμε κάτι καινούργιο γιατί ίσως να μην πιάσει».

Εσύ, πάντως, φαίνεται να μην έχεις πέσει σε αυτή την παγίδα.

Κάθε πράγμα είναι διαφορετικό στο δικό μου μυαλό και δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω με τον ίδιο τρόπο. Έπειτα, φροντίζω να βάζω τον πήχη κάπου διαφορετικά. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω κάτι καλύτερο από πέρυσι, αλλά να κάνω κάτι άλλο, που ποιοτικά θα είναι δημιουργικό και ωραίο και θα μπορεί να «συνομιλήσει» με τους ανθρώπους που θα έρθουν να το δουν. Δεν έχω καμία αγωνία επιτυχίας και διαφορετικότητας.

Οπότε με τον παραπάνω τρόπο αποφεύγεις και την παγίδα της μανιέρας;

«Νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος για να αποφεύγεις την παγίδα. Να βλέπεις τα πράγματα με μια καινούργια ματιά. Επιπλέον, έχει να κάνει με τους συνεργάτες. Γι’ αυτό σου είπα ότι είναι σημαντικότεροι και από το έργο. Διαφορετικοί άνθρωποι σου δίνουν διαφορετικά πράγματα και εσύ πρέπει να είσαι εκεί για να τα πάρεις», λέει στο MY TV.