Αντώνης Λουδάρος: «Με το που βγαίνω στη σκηνή, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι…»
Για το αν υπήρξε στιγμή που απομυθοποίησε το επάγγελμα του και τη μαγεία που έχει μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο ταλαντούχος ηθοποιός.
O Αντώνης Λουδάρος μίλησε για τη δουλειά του, αν την έχει απομυθποποιήσει και την αλλαγή που υφίσταται μόλις ανέβει στη σκηνή.
-Η δουλειά σου σού επιβάλλει κατά μια έννοια το πρόγραμμα της ζωής σου;
«Αν θέλεις να κάνεις το επάγγελμα του ηθοποιού καλά και σοβαρά, είναι μοναχισμός. Έχει να κάνει μ' έναν καλώς εννοούμενο πρωταθλητισμό, θέλει συγκέντρωση. Χρησιμοποιώ τη ζωή εκτός επαγγέλματος για το επάγγελμα αυτό. «Αποθηκεύω» βλέμματα και εικόνες, ουσιαστικά είμαι ένας «κλέφτης» στιγμών από τους άλλους ανθρώπους και ταυτόχρονα συλλέκτης εμπειριών. Οι δάσκαλοι μου έλεγαν να παρατηρώ, κι αυτό μου έγινε βίωμα. Κοιτάζω τους άλλους γύρω μου για να μπορώ να κάνω εκτέλεση».
-Υπήρξε στιγμή που απομυθοποίησες το επάγγελμα σου και τη μαγεία που έχει;
«Έχει μαγεία, είναι ένας ωραίος κόσμος, μαγικός. Παίζουν ρόλο η εμπειρία και η απόλυτη συγκέντρωση. Ενώ έχει τη μαγεία, κάνουμε κάτι κι έχει αποτέλεσμα, ταυτόχρονα το απομυθοποιούμε κάνοντας και πλάκα μαζί. Όπως γίνεται τώρα, με τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο δεν ξέχασα ποτέ τη λέξη «παίζω», όπως τα μικρά παιδιά. Έχω την ίδια χαρά που ήμουν μικρός στη θάλασσα με το κουβαδάκι μου, όπως τώρα που είμαι πάνω στη σκηνή με τον Σταμάτη».
-Ο καλλιτέχνης έχει τη δυνατότητα να «φοράει» το ρόλο του και να γίνεται ένας άλλος μέσα από μια ιστορία.
«Μέχρι την ώρα που αρχίζω να παίζω στη σκηνή, είμαι ο Αντώνης, με το που βγαίνω στη σκηνή, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να βάλω το σώμα μου σε μια άλλη διαδικασία του ρόλου, αλλιώς κοιτάζω, αναπνέω και περπατάω, πολλές φορές. Αυτό έχει γίνει αυτοματισμός και είναι σαν να μπαίνω σ' ένα ποτάμι, σαν να κολυμπάω. Μπορώ να κλαίω με λυγμούς επάνω στη σκηνή και με το που κλείσει η αυλαία... κάνω πλάκα. «Μπαίνω» και «βγαίνω» πολύ εύκολα από αυτή την ιστορία. Παλαιότερα δυσκολευόμουν γιατί δεν υπήρχε εμπειρία και πάντα αναρωτιόμουν: «Πώς θα το κάνω;». Έχω ζήσει πολλά τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά.
Η εμπειρία μου φέτος με τον Σταμάτη είναι μεγάλο παράσημο. Αγαπηθήκαμε πολύ, είναι μια αγκαλιά. Κάθε μέρα θα αγκαλιαστούμε, θα με κοιτάξει, θα τον κοιτάξω, θα με χαϊδέψει, θα τον χαϊδέψω, θα μου πει: «Αγοράκι μου καλό...», κάθε μέρα. Τον σέβομαι, τον αγαπάω και νιώθω ότι αυτό μου επιστρέφεται, νιώθω την αγάπη του», αναφέρει στο ΛΟΙΠΟΝ.