Ένα βιβλίο-φόρος τιμής στα «Ιερά Τέρατα» της ελληνικής μουσικής (photos)

Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Στράτος Διονυσίου, Τόλης Βοσκόπουλος, Ρίτα Σακελλαρίου, Θόδωρος Δερβενιώτης,Απόστολος Καλδαράς, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιώργος Ζαμπέτας και Βίκυ Μοσχολιού αποκαλύπτονται στις σελίδες μιας πολυτελούς έκδοσης, που κυκλοφόρησε ο δημοσιογράφος Γιάννης Ευ­θυμίου.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που αποτίει φόρο τιμής σε 10 από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού πενταγράμμου, με τον τίτλο «Λαϊκά Μονοπά­τια - Η ιστορία και οι συνεντεύ­ξεις μιας ζωής», που περιλαμβάνει και δύο cds τόσο με τις συνεντεύξεις που φιλοξενού­νται στο βιβλίο όσο και με τρα­γούδια των καλλιτεχνών που έχουν παίξει στη ραδιοφωνι­κή εκπομπή του δημοσιογρά­φου «Λαϊκά μονοπάτια».

«Η συγκεκριμένη εκπο­μπή είναι στον αέρα από το 1995 στην Αθήνα. Είχε αρχί­σει όμως από ραδιοφωνικό σταθμό της Λαμίας το 1987 και συνεχίζει ακόμα» αναφέ­ρει ο Γιάννης Ευθυμίου στην «Εspresso», προσθέτοντας ότι στην εκπομπή του έχει φιλοξε­νηθεί το σύνολο των εκπροσώπων του ελληνικού πεντα­γράμμου και ότι η προσπάθεια του να αποτυπώσει στο χαρτί έπεσε πολλές φορές σε τοί­χο: «Προσπαθούσα να εκδώ­σω αυτό το βιβλίο εδώ και 10 χρόνια. Τελικά το κατάφερα και εκδόθηκε».

O Στέλιος και ο Στράτος

Σε μια συνέντευξη από καρ­διάς, ο σπουδαίος Καζαντζί­δης είχε μιλήσει στον Γιάννη Ευθυμίου, μεταξύ άλλων, για τα τραγούδια του, που περ­νούσαν, όπως έχει πει, μηνύ­ματα στη νεολαία: «Τα τρα­γούδια μου τα θεωρώ πολύ σημαντικά και πολύ δύσκο­λα. Εκείνη η Σώτια η Τσώτου, αυτό το "τέρας", πώς να το πω; Η στιχουργός αυτή, η μεγάλη στιχουργός που εί­ναι η δεύτερη Παπαγιαννοπούλου, λέει πολύ συχνά δεν υπάρχουν θέματα που δεν έχει τραγουδήσει ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψου­με τραγούδι που να αρέσει στον Στέλιο. Να πρωτοτυ­πήσει, να μην έχει μέσα λέ­ξεις από αυτές που έχει πει όλα αυτά τα χρόνια που τραγουδάει. Λοι­πόν, μετά από τόσες αγωνίες, από τό­σο κόπο να βγαίνουν αυτά τα τραγού­δια και εμένα ο στόχος μου δεν είναι να ακούγο­νται τα τραγού­δια μου για να χο­ντρύνω το νυχτερινό μου με­ροκάματο. Εγώ δεν εργάζο­μαι. Αν θέλω να ακούγονται τα τραγούδια μου, θέλω για­τί είναι δικά μου διδάγμα­τα» είχε πει, ξεσπώντας κα­τά των ραδιοφωνικών σταθ­μών: «Είναι απαράδεκτο να μην παίζονται αυτά τα τρα­γούδια στα ελληνικά ραδι­όφωνα.

Τα δικά μου τρα­γούδια είναι καλοσυνάτα, μορφώνουν τα παιδιά, τους βάζουν σε καλό δρό­μο, έχουν πολλά μηνύμα­τα. Λοι­πόν, ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που κάποιοι κύριοι με­θοδευμέ­να δεν θέ­λουν να ακούγο­νται τέ­τοια μη­νύματα. Για να γί­νει η νεο­λαία όπως τα μούτρα τους» είχε πει ο σπουδαίος τραγου­διστής εν έτει 1998.

Από την άλλη, ο άλλος σπουδαίος λαϊκός μας βάρ­δος, ο Διονυσίου, είχε μιλή­σει στον δημοσιογράφο για το ξεκίνημα του από τη Θεσσαλονίκη:

«Το τραγούδι το εί­χα μανία και μεράκι από πά­ρα πολύ μικρό παιδί. Οι γο­νείς μου δεν με αφήνανε όσο ήμουν μικρός να κάνω αυτό το επάγγελμα, βέβαια πήγα φαντάρος πλέον, απολύθη­κα, είχα παντρευτεί κιόλας, ήδη όταν ήμουν φαντάρος είχα δύο παιδιά, τον Άγγελο και την Τασούλα και όταν απολύθηκα πήρα τη μεγά­λη απόφαση και ήρθα στην Αθήνα. Είδα ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα και σε έναν μή­να έφερα και την οικογένεια μου στην Αθήνα. Αυτός ήταν όλος ο δρόμος μου. Βέβαια από εκεί και μετά ήταν γολγοθάς να πούμε, για να φτά­σω εδώ που είμαι. Έκανα την ακρόαση που ζήτησε η εται­ρία, μ' αρέσανε, από εκεί και μετά είχα συνέχεια τις ημέ­ρες που είχε ηχογραφήσεις η εταιρία. Ήμουνα πάντα μέ­σα, με γνώρισαν οι συνθέτες όλοι και μου δίνανε τραγού­δια. Βέβαια, δεν είναι μόνο να πεις τραγούδια, χρειαζόταν χρόνος για να κάνει κάποιος όνομα. Δεν είναι τόσο εύκο­λο όσο το νομίζει ο κόσμος» είχε πει τότε ενθυμούμενος το ξεκίνημα του.

Η κληρονομιά του «Πού 'σαι Θανάση»

Ανάμεσα στους σπουδαίους που άνοιξαν την καρδiά τους στον Γιάννη Ευθυμίου ήταν και ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο οποίος του αφηγήθηκε την ιστορία της μεγάλης του επιτυχίας «Πού 'σαι Θανάση».

«Είναι ωραίο τραγούδι και έχει μια δικιά του ιστο­ρία. Ημουν στην Αμερική και γυρνούσα φθινόπω­ρο του 1972. Γύρισα κουρασμένος, λέω "δεν σταματάω στο Λονδίνο να κάτσω δύο - τρεις μέρες να ξεκουραστώ και να πάω στην Αθήνα"; Γιατί στην Αθήνα ήξερα ότι ολοταχώς θα έπεφτα στη δου­λειά.

Κατέβηκα, πήγα οτο ξενοδοχείο, παρκάρι­σα, πήρα τηλέφωνο τα παιδιά μου, είπα "τι κάνε­τε;" και μου έδωσαν το μαντάτο: "Μπαμπά, πέθα­νε ο Μπάμπης ο Βασιλειάδης". Ο Μπάμπης ο Βα­σιλειάδης είναι ο άνθρωπος που μου είχε γράψει τα καλύτερα τραγούδια: "Την Αγωνία", "Ο αρά­πης", 'Ό μαθητής", "Ηρθα κι απόψε στα σκαλοπά­τια σου" και πολλά πολλά άλλα. Τρελάθηκα. Την ψώνισα. Μια και δυο πάω στο σπίτι του, βρίσκω τη γυναίκα του, με υποδέχτηκε με κλάματα και μου λέει: "Προτού πεθάνει μου άφησε αυτό το τρα­γούδι να σας το δώσω. Το τραγούδι αυτό σας το κάνει δώρο". Ηταν το "Πού 'σαι Θανάση"».

Ο Γιάννης Ευθυμίου θυμάται στο βιβλίο και τη συνάντηση του με τη Ρίτα Σακελλαρίου... Ηταν τόσο ακομπλεξάριστη, που, όπως αναφέρει, μίλη­σαν στο καμαρίνι της, ενώ εκείνη βαφόταν.

«Στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού μπήκα από μικρό κοριτσάκι. Με βοήθησε ο συγχωρεμένος ο Χρή­στος ο Χρυσίνης, που μου εμπιστεύτηκε το πρώτο μου τραγούδι, "Στην αγορά ταυ Πειραιά"» είχε πει στον δημοσιογράφο κι εκείνος με απανωτές ερωτήσεις θέλησε να γνωρίσει καλύτερα τον άνθρω­πο Ρίτα... Τη ρώτησε ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη της στιγμή: «Οταν είμαι στο πάλκο επάνω και όταν είμαι σπίτι μου με τα παιδιά μου».

Στην ερώτηση ποιο ήταν το αγαπημένο της τραγούδι, η Σακελλαρίου ήταν... διπλωμάτισσα: «Ολα μου τα τραγούδια, αλλά η μεγαλύ­τερη επιτυχία στην καριέρα μου είναι το Ιστορία μου αμαρτία μου» είχε πει, προσθέτοντας ότι στα σχέδια της ήταν να εξακολουθεί να δουλεύει, να βγάζει νέα τραγούδια και να είναι κοντά στον κό­σμο, λέγοντας: «Γιατί τον αγαπάω τον κόσμο πάρα πολύ και εκείνοι μου δείχνουν την αγάπη τους».

Η συνάντηση του Γιάννη με τη Μαρινέλλα έγινε το μακρινό 1993 στο RΕΧ, μετά το τέλος της παράστασης «Μαρινέλλα και χθες και σήμερα και αύ­ριο», που σκηνοθέτησε ο Σταμάτης Φασουλής.

Στο καμα­ρίνι της θυμήθηκε το ξεκίνη­μα της...

«Ξεκίνησα μικρή, μου άρε­σε το τραγούδι από μικρή. Οχι ότι βγήκα οχτώ χρονών, προς θεού. Εκανα εκπομπές και εγώ στο ραδιόφωνο σε παιδι­κές εκπομπές, παιδικές ώρες, τραγουδάκια, κάτι θεατρικές παραστάσεις, αυτά. Αυτό πήγε μέχρι τα 15-16, μέχρι που στα 17 μου βγήκα στο θέατρο και έγινα επαγγελματίας, ως ηθο­ποιός. Μετά στον δρόμο έγινα τραγουδίστρια, γνωρίστηκα με τον Καζαντζίδη, κάθισα μα­ζί του 10 χρόνια και μετά συνέ­χισα να είμαι αυτή που είμαι μέ­χρι τώρα..,» είπε τότε στον δημοσιογράφο και αναφερόμενη στα τραγούδια της, αρνήθη­κε να ξεχωρίσει κάποιο!

«Δεν μπορώ να σου πω ποιο τραγού­δι αγαπώ, γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανένα. Αμα έχεις πολλά παιδιά, δεν μπορείς να πεις αγαπώ εκείνο και όχι το άλλο. Τα αγαπάς όλα τα παιδιά σου» του είπε.

Δείτε τις ακόλουθες εικόνες με το εξώφυλλο του βιβλίου.