Σοφία Παπάζογλου: «Για κάποια πράγματα έχω μετανιώσει»

Ακόμη, μίλησε για τα κοινά μουσικής και υποκριτικής, ενώ αναφέρθηκε και στα σμυρναίικα τραγούδια αλλά και στη ρεμπέτικη μουσική.

Η μουσική καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της παράστασης, η οποία μιλάει για μία άλλη εποχή. Μπορούμε μόνο από τραγούδια να μπούμε στη διαδικασία να κάνουμε αυτό το ταξίδι χρονικά;

Βεβαίως και μπορούμε. Αυτά τα τραγούδια τα σμυρναίικα και τα ρεμπέ­τικα της εποχής εκείνης έχουν αυτό το στοιχείο της νοσταλγίας. Μας τα­ξιδεύουν σε μία άλλη εποχή, των παππούδων μας, και είναι το θεμέλιο μας. Αυτά τα τραγούδια είναι το θεμέλιο της ελληνικής μουσικής και από εκεί και πέρα χτίστηκε όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα με βάση αυτά.

Πλέον, όμως, εκλείπουν...

Ναι, αλλά πάντα γυρνάμε σε αυτά γιατί αυτά τσιγκλάνε την καρδιά μας και αυτά είναι τα τραγούδια της παρέας, μας ενώνουν. Είναι η Ελλάδα.

Εσείς επιλέγετε να ερμηνεύετε τέτοια τραγούδια...

Μεγάλωσα με αυτά. Τα ακούσματα μου ήταν αυτά τα ρεμπέτικα, τα σμυρναίικα, τα δημοτικά. Επίσης, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου οι γονείς μου αυτά τα τραγού­δια άκουγαν, έκαναν γλέντια, χορεύαμε, ο πατέρας μου έπαιζε μπουζού­κι. Ήταν μερακλήδες άνθρωποι, οπότε μου μετέφεραν το μεράκι τους και την αγάπη τους για τη μουσική. Εγώ σπούδασα δασκάλα στη Θεσ­σαλονίκη, αλλά ενώ φοιτούσα προέκυψε το τραγούδι στη ζωή μου. Δεν ήξερα αν θέλω να το κάνω επαγγελματικά. Ξεκίνησα το 1995 από μία μπουάτ στη Θεσσαλονίκη, έστειλα μία κασέτα με τραγούδια που ερμή­νευα στον Νίκο Μαμαδάκη, έναν σπουδαίο συνθέτη, και έτσι ξεκίνησα. Κατέβηκα στην Αθήνα, άρχισα να δουλεύω και το ένα έφερε το άλλο. Πάντα το αγαπούσα.

Έχετε αντιμετωπίσει δυσκολίες;

Φυσικά και συνάντησα δυσκολίες. Για κανέναν ο δρόμος δεν είναι στρω­μένος με τριαντάφυλλα. Επέμεινα, όμως, σε αυτό.

Έχετε μετανιώσει για κάτι;

Ναι, για κάποια πράγματα έχω μετανιώσει. Για κάποια πράγματα που ίσως τα αγνόησα ή δεν είχα διπλωματική στάση. Πάσχω από διπλωματία στον χαρακτήρα μου, γιατί είμαι πολύ ευθύς άνθρωπος. Αυτό μου στοί­χισε λίγο κάποιες φορές. Ωστόσο, παρ¹ όλα αυτά, εγώ αυτό που θέλω το κάνω και το πιο σημαντικό είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς. Και δεν έχω παράπονο.'Εχω εννιά προσωπικούς δίσκους, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς κάνω τις συναυλίες μου και η συμμετοχή μου στη «Λωξάντρα» είναι κάτι πολύ σπουδαίο για εμένα και χαίρομαι πάρα πολύ.

Υπάρχουν κοινά στοιχεία στην υποκριτική και τη μουσική;

Στην παράσταση και την ώρα που τραγουδάω είναι σαν να παίζω. Μοιά­ζουν, θα έλεγα, αυτό τα δύο καθώς ο ηθοποιός ερμηνεύει τον ρόλο και ο τραγουδιστής ερμηνεύει το τραγούδι. Οπότε αυτό που λες για να το πε­ράσεις στον κόσμο πρέπει να το πιστεύεις και να βγαίνει αβίαστα.

Είναι δύσκολο να συνδυαστούν;

Εμένα δεν με δυσκολεύει. Το τραγούδι είναι αυτό που ξέρω να κάνω, είναι το γνώριμο περιβάλλον μου. Το να παίζω ήταν το πιο δύσκολο για εμένα, έμαθα όμως τον ρόλο και έκανα πρόβες. Αλλά και μια τραγου­δίστρια έχει ρόλο, οπότε τον ρόλο της Ευθαλίας στην παράσταση μπο­ρώ να τον εκφράσω. Εάν είχα άλλον ρόλο, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω.

Θα μπορούσατε να είστε σε μία παράσταση χωρίς να τραγουδάτε;

Ίσως να μπορούσα, αυτό θέλει πολλή δουλειά. Την αντικατάσταση που έκανα στον ρόλο της Ευθαλίας, γιατί είναι δύσκολο να αντικαθιστάς κά­ποιον, την έκανα χωρίς σχεδόν καθόλου πρόβα και οι ηθοποιοί της πα­ράστασης μου έβαλαν άριστα. Χάρηκα πολύ. Αλλά αυτό το περιβάλλον μου είναι οικείο, όπως προανέφερα. Στη γειτονιά μου, στη Θεσσαλονίκη, υπήρχαν πολλές «Λωξάντρες». Τέτοιες γυναίκες που έφερναν την παράδοση της Πόλης και της Μικρός Ασίας.

Το έχω ζήσει αυτό, οπότε επειδή και η Ευθαλία είναι από εκεί ήμουν εντάξει. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να παίξω χωρίς να τραγουδάω. Σε ένα ση­μείο που η Ευθαλία λέει λόγια παρηγοριάς όταν πεθαίνει ο άντρας της Λωξάντρας, ο Δήμητρας, και ανεφέρεται στη μητέρα της, που την έχει χάσει, επειδή έχω χάσει και εγώ τη μητέρα μου σε μικρή ηλικία, ακόμη και εκεί ταυτίζομαι μαζί της.

Πηγή: MY TV