Ο Γιώργος Λέντζας συγκινεί μιλώντας για τη μάχη της μητέρας του με τον καρκίνο

Ο 29χρονος Θεσσαλονικιός παρουσιαστής, ο οποίος βρίσκεται στo δυναμικό του ΑΝΤ1 και στο τιμόνι της παρουσίασης της εκπομπής «Football stories», μίλησε για την επάρατη νόσο που αντιμετώπισε η μητέρα του και περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο έδωσε και δίνει τον αγώνα.

Ακόμη, ανέφερε τους φόβους του ή καλύτερα τις φοβίες του και έδωσε τη δική του άποψη για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι ασθένειες στη χώρα μας.

«Δεν έχω ιδιαίτερες φοβίες, αλλά έχω κάποιους φόβους. Φοβάμαι να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους, αν και έχω πια εξοικειωθεί με την ιδέα. Πώς εξοικειώθηκα με την απώλεια; Πέρασε η μητέρα μου ένα πρόβλημα με την υγεία της - καρκίνο, η ασθένεια του παρόντος και του μέλλοντος, δυστυχώς. Όλο αυτό μας έκανε οικογενειακώς να προσαρμοστούμε σε μια νέα συνθή­κη, είναι κάτι που βιώνουν πολλοί άνθρωποι. Με αυτό που συνέβη στη μητέρα μου άλλαξαν πολλά στο πώς βλέ­πω τον κόσμο. Με έμαθε να εκτιμώ, τη μαγεία της στιγμής, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, και να ζω τους ανθρώπους μου όταν βρίσκομαι μαζί τους, γιατί τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο. Προ­σπαθώ από κάθε κατάσταση να παίρνω το καλύτερο και να μη ζω με στρες και με κάποιο μακρινό πλάνο ζωής. Κάθε μέρα η ζωή ξεκινάει από την αρχή, έχεις χρόνο να σηκωθείς και να δημιουργήσεις, όχι να μεμψιμοιρείς για όσα σου συνέβησαν χτες».

Δεν δίστασε να αναφερθεί περαιτέρω στη μάχη της μητέρας του με τον καρκίνο και πώς το βίωσε τόσο εκείνη όσο κι εκείνος!

«Η μητέρα μου έχει ξεπεράσει τον καρκίνο, συνεχίζει ωστόσο να ακολουθεί μια συντηρητική θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή. Είναι πολύ δυνατός άνθρωπος, πολύ πράος και πολύ σοφός, και κατάφερε να αντιμετωπίσει θετικά αυτή την περιπέτεια. Ήταν μεγάλο σχολείο και για κείνη αλλά και για εμάς, καθώς μας έφερε οικογενειακώς πιο κοντά. Θυμάμαι ένα παράδειγμα, που μου το είπε πρόσφατα.

Στο σπί­τι μεγαλώναμε τρία αγόρια. Όλοι ασχολούμασταν με extreme sports κι έτσι το σπίτι είχε γεμίσει με ποδήλατα, σανίδες του surf, σανίδες του snowboard. Η μάνα μου φρίκαρε εντελώς με αυτό, είχε πάντα καλυμ­μένους τους καναπέδες για να μη φθαρούν και μας έβγαζε τα ποδήλα­τα στα μπαλκόνια. Μετά την ασθένεια της, πέταξε όλα τα καλύμματα, σταμάτησε να τη νοιάζει τόσο, όπως παρατήρησα. Μου είπε, λοιπόν: "Μια ζωή πρόσεχα να είναι το σπίτι καθαρό και τα έπιπλα σαν και­νούργια. Μέχρι που κατάλαβα ότι αν υπάρχει κάτι που ήθελα να έχω μέσα μου και να θυμάμαι είναι οι στιγμές που ήσασταν όλοι μαζί και μου καταστρέφατε το σπίτι" Δεν θυμάμαι να έχω δει κάλυμμα σε κα­ναπέ στο πατρικό μου εδώ και τρία χρόνια. Δεν υπάρχει κάτι μελοδραματικό σε αυτή την ιστορία, γιατί ευτυχώς για εμάς είχε happy ending.

Παρόλα αυτά, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω. Οι ασθένειες αντιμε­τωπίζονται στην Ελλάδα ως θέμα ταμπού ακόμα, τη στιγμή που η αλήθεια είναι ότι με το να μοιραζόμαστε ό,τι μας συμβαίνει βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Είναι απίστευτη η δύναμη που μπορεί να αντλήσει ένας άνθρωπος που το βιώνει αν μάθει την ιστορία σου, αν νιώσει ότι τον καταλαβαίνεις και συνδέεσαι. Νιώθω πολύ περήφανος για τη μητέρα μου και για το πόσο αξιοπρεπώς το διαχειρίστηκε και κατάφερε μέσα από τον πόνο της να ανακαλύψει τη σοφία μέσα της. Αυτά που θα πάθεις -γιατί στη ζωή σίγουρα θα πάθεις- μπορείς να τα δεις είτε σαν πάθημα είτε σαν μάθημα. Το θέμα είναι πού θα εστιάσεις. Γιατί υπάρχει και το θετικό και το αρνητικό. Και εσύ επιλέγεις. Σε όλα».

Πηγή: Downtown

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS