Just The 2 Of Us: Σταμάτης Φασουλής: «Όταν βλέπω κάποιο άτομο με ταλέντο το αγαπώ περισσότερο»

Τρεις ντάμες κι ένας ρήγας. Καταξιωμένοι -ο καθένας στον τομέα του- στην εγχώρια καλλιτεχνική ζωή, αναλαμβάνουν κριτές- στο Just The 2 Of Us, που προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. Ο Σταμάτης Φασουλής μίλησε σε εβδομαδιαίο τηλεοπτικό περιοδικό

Πριν από περίπου δέκα χρόνια, είχατε δη­λώσει σε τηλεοπτική εκπομπή πως είχατε αρνηθεί μια πολύ δελεαστική πρόταση για να συμμετέχετε ως κριτής σε talent show.
Τι έχει αλλάξει οπό τότε και είπατε ναι στο Just The 2 Of Us;
Τότε είχα τρεις παραστάσεις να κάνω, τώρα δεν έχω καμία. Αρχίζω πρόβες τον Αύγου­στο. Ο λόγος που αρνήθηκα ήταν γιατί δεν είχα χρονικά περιθώρια.

Με την τεράστια εμπειρία σας στο θέα­τρο, ποια στοιχεία ενός διαγωνιζόμενου θα σας δελεάσουν ως κριτή;
Έλα ντε! Δεν μπορώ να σου πω. Αυτό θα μπο­ρώ να το ξέρω σε μια-δυο εκπομπές, που θα δω τι με έχει επηρεάσει και τι όχι. Φαντάζομαι πάντως ότι η αρτιότητα ή στο τραγούδι ή στο θέατρο είναι κάτι που φαίνεται. Αλλά περισσό­τερο θα με βοηθήσουν τα show που έχω κάνει με τη Μαρινέλα, με τον Νταλάρα, με τον Πάριο, παρά η δουλειά που έχω κάνει στο θέατρο.

Μένετε έκπληκτος μπροστά σε ένα ταλέ­ντο;
Ναι, δυστυχώς! Και χάνω και την αντικειμε­νικότητα μου. Όταν βλέπω ένα αγόρι ή ένα κορίτσι με ταλέντο, τους αγαπώ και περισ­σότερο!

Θα μοιραστείτε μαζί μας ένα ανάλογο περιστατικό που βιώσατε ως σκηνοθέτης;
Πολλούς, πολλούς! Τον Κιμούλη θυμάμαι.... Παίζαμε στη σκηνή και τον έφεραν από τη σχολή. Ήταν πρωτοετής μαθητής της σχο­λής, παίζαμε, κάναμε πρόβες σε ένα έργο σε σκηνοθεσία του Τριβιζά, που έπαιζε όλο το ελληνικό θέατρο τότε, και ξαφνικά ήρθαν κάτι παιδιά από τη σχολή.
Ήρθε και ένα παιδί, το οποίο απλώς έραινε με άνθη σε μία κηδεία.
Μείναμε όλοι με το στόμα ανοιχτό. Σαν να γέμισε η σκηνή από αυτό το παιδί, 18 χρόνων. Ήταν μια πολύ σημαντική και συγκινητική στιγμή στο θέ­ατρο.
Έβλεπες μπροστά στα μάτια σου να γεννιέται ένα μεγάλο ταλέντο. Και αυτό που θυμάμαι και μου έχει μείνει δεν είναι τα λου­λούδια που έραινε. Είναι τα μάτια του, είχαν διασταλεί και ήταν σαν να έκανε μία τεράστια τελετουργία. Πολύ καλός!

Όσο περισσότερα θέατρα, τόσο καλύτε­ρα; Κάθε γειτονιά και ένα θέατρο;
Βέβαια! Γιατί: Ρωτήθηκε κανείς γιατί υπάρ­χουν τόσα σουβλατζίδικα ή τόσες καφετέρι­ες; Γιατί ρωτάμε για το θέατρο;.

Χωρίς ελληνικό έργο υπάρχει ελληνικό θέ­ατρο;
Όχι, και το έχω πει χιλιάδες φορές. Ελλη­νικό θέατρο χωρίς ελληνικό έργο δεν υπάρ­χει.

Η ζωή αθωώνεται πάνω στη σκηνή;
Μπορεί να αθωώνεται, μπορεί να ενοχοποι­είται, μπορεί και να αποθεώνεται... Πάντως για μένα στη σκηνή η ζωή εξιλεώνεται..

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σημερινή ελλη­νική πραγματικότητα μέσα από τις τηλεο­πτικές εικόνες;
Δυστυχώς δεν βλέπω τηλεόραση καθό­λου!

Πηγή: Τηλεθεατής