Νίκος Ορφανός: “Νομίζω ότι κερδίσαμε το στοίχημα”

Ο ηθοποιός παράσταση αλλά και γιατί τον ιντριγκάρουν τα αστυνομικά έργα. Θα επιστρέψει στην τηλεόραση;

Γιατί πιστεύει πως τα παιδιά είναι πιο αυστηροί και δίκαιοι κριτές;

Μιλήστε μου λίγο για το έργο...
Ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο της Αγκάθα Κρίστι, στην πρώτη του παρουσίαση στο ελληνικό κοινό. Ατμό­σφαιρα, σκοτεινό παρελθόν, μια μοιραία γυναίκα, ένας άγνωστος, ένα" σπίτι στην ομίχλη, ανατροπές, εκπλήξεις και ένα αρι­στουργηματικό φινάλε.

Τι πραγματεύεται και ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει στους θεατές;
Μηνύματα εδώ δεν υπάρχουν, άλλωστε δεν είναι υποχρεωμένη η τέχνη να δίνει μηνύματα. Ο θεατής μόνος του αποφασίζει αν υπάρ­χει κάποιο μήνυμα που θα πρέπει να εισπράξει. Ενας άγνωστος πα­θαίνει κάποιο ατύχημα σε μια ερημιά ένα βράδυ με ομίχλη. Πηγαίνει σε ένα σπίτι για βοήθεια και βρίσκει ένα πτώμα και μια ωραία γυναί­κα με το όπλο στο χέρι, την οποία και ερωτεύεται. Όπως κάθε έργο που αφορά το έγκλημα, έτσι και εδώ εξερευνούμε τα όρια των αν­θρώπινων παθών.

Πόσο εύκολο είναι να κρυβόμαστε πίσω από άλλοθι προκειμένου να αποφύγουμε την αλήθεια;
Αν το αντέχει κάποιος, δεν είναι δύσκολο να επινοεί συνεχώς άλλο­θι για τις πράξεις του. Άλλωστε, ήδη το κάνουμε σε σημαντικό βαθ­μό κι ας μην το ξέρουμε. Πα σκεφτείτε πόσο εύκολα κρίνουμε αλλή­λους στα κοινωνικά δίκτυα, όπου η κάθε ευνοϊκή ή δυσμενής κρίση «πατάει» σε κάθε λογής άλλοθι και προσωπικές μας ισοπεδωτικές προκαταλήψεις.

Μπορούν όλοι να διαχειριστούν και να αντέξουν την αλήθεια; Εξαρτάται από τις συνέπειές της. Μην τρελαθούμε κιόλας, δεν γεν­νηθήκαμε σταυροφόροι της παραμικρής αλήθειας Εχει να κάνει με τις συνέπειές της.'Ενα ψέμα που λειτουργεί ευεργετικά δεν τίναξε δα και τον κόσμο στον αέρα. Το θέμα είναι με τα συστηματικά ψέματα, με τα οποία κάποιοι επωφελούνται, και την καλλιέργεια της άρνησης της αλήθειας. Αντιστρέφω το ερώτημα σας και ερωτώ: Μπορούμε να αντέξουμε αυτόν που μας λέει την αλήθεια και να μην τον μισήσου­με; Εδώ σας θέλω.

Πώς ανταποκρίνεται το κοινό στην παράσταση και τι αποκομίζε­τε εσείς;
Εξαιρετικά, με φανατική προσήλωση θα έλεγα. Νομίζω ότι κερδίσαμε το στοίχημα, καθώς όλοι, λίγο-πολύ, παρασύρονται στην πλοκή και στο παιχνίδι της ανακάλυψης του δολοφόνου

Έχετε συμμετάσχει και σε παραστάσεις για παιδιά. Ποιο είδος εί­ναι πιο δύσκολο και γιατί;
Το θέατρο για παιδιά και νέους είναι ένα είδος αυξημένης ευθύνης. Δεν βγαίνεις απλώς να πεις μερικά λόγια και να είσαι χαρωπός. Δια­πλάθεις μελλοντικούς θεατές. Παιδαγωγικά, αισθητικά, διανοητικά, γλωσσικά, εκφραστικά, ψυχολογικά. Απαιτεί πια υψηλό αίσθημα ευ­θύνης. Τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση της συνέχειας του χρόνου. Κάτι που δεν είναι καλό για τα παιδιά δεν είναι καλό για πάντα. Αν εφαρμόζαμε το δικαίωμα ψήφου στα πέντε, θα εξαφανίζονταν κόμματα και κυβερνήσεις χωρίς δυνατότητα δεύτερης ευκαιρίας.

Τα παιδιά είναι πιο αυστηροί κριτές;
Είναι αυστηροί και δίκαιοι, γιατί κρίνουν με το συναίσθημα τους και όχι με σκοπιμότητα. Κρίνουν δηλαδή την τέχνη όπως πρέπει, με τον ίδιο τρόπο που αυτή κατασκευάζεται. Και για αυτό είναι πάντα σωστά.

Πηγή mytv