Χάρης Ρώμας: «Ποτέ δεν ήμουν υπέρ των happy end στις σειρές»

Βλέπετε, ο Χάρης Ρώμας εκτός από το «Καφέ της Χαράς» και τις πρόβες για το έργο «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», είναι και τομεάρχης Πολιτισμού στην Περιφέρεια Αττικής, σε μια εποχή πολύ δύσκολη.

Ξυπνάει λοιπόν... αξημέρωτα, ώστε να έχει καθημερινή παρουσία και σε αυτόν τον τομέα: «Κάναμε μακρόπνοα σχέδια και ονειρευόμασταν να αφήσουμε ξεχωριστό αποτύπωμα στις επόμενες γενιές, μας πρόλαβε όμως ο κορονοϊός και, με τις παραστάσεις να ακυρώνονται η μία μετά την άλλη, τρέχουμε να σώσουμε ότι μπορούμε, αλλά και να υποστηρίξουμε τον κλάδο, που πλήττεται αβάστακτα. Παρ' άλα αυτά, δεν χάνουμε την ελπίδα μας».

Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε από τα… προσεχώς νου «Καφέ»;

«Στις κωμωδίες μου δεν ποντάρω μόνο στο χιούμορ, αλλά και στους σύνθετους χαρακτήρες και βεβαίως στο στοιχείο της έκπληξης. Ξέρω βέβαια πως ο κόσμος θέλει να μάθει και κολακεύομαι. Με χαροποιεί και μου δίνει αυτοπεποίθηση».

Έχετε εσείς ανάγκη από αυτοπεποίθηση;

«Ολοι οι καλλιτέχνες έχουμε ανάγκη από αυτοπεποίθηση. Απλά, καθώς χρόνος περνά και αν είσαι άνθρωπος ωριμάζει σωστά, καταλαβαίνεις πως και η αποτυχία είναι αποδεκτό κομμάτι της δουλειάς. Μπορεί μάλιστα να αποδειχτεί ωφέλιμο και διδακτικό».

Παρά τις επιτυχίες, παραμένετε τόσο χαμηλών τόνων;

«Κι όμως, στο παρελθόν αυτό που έβγαινε προς τα έξω ήταν ένας άνθρωπος με έπαρση! Και επειδή κανένας από όσους έχω συνεργαστεί δεν με έχει κατηγορήσει ποτέ για αλαζονεία ή εγωπάθεια, καταλήγω πως την εντύπωση αυτή τη δημιούργησαν οι ρόλοι που ερμήνευσα: τύποι εγωιστές και καθόλου επικοινωνιακοί Στη συνέχεια όμως, μέσω των συνεντεύξεων, νομίζω πως... αποκαταστάθηκα ως εικόνα και ο κόσμος με αντιμετωπίζει με μεγάλη αγάπη».

Νεότερος κινδυνεύσατε από έπαρση;

«Δεν νομίζω πως είχα ποτέ. Ακόμα και αν κάποια στιγμή κινδυνεύσεις ως νέος να παρασυρθείς από αλαζονεία, διαπιστώνοντας πως έχεις μεγάλη απήχηση και πιστεύοντας πως αυτό θα κρατήσει για πάντα, έρχονται μετά κάποια... χαστούκια και κάποιες αποτυχίες που σε κάνουν να καταλάβεις πως ουδείς αναντικατάστατος και τίποτε δεν είναι για πάντα. Είναι όλα τόσο φθαρτά, και όλα, σχέσεις, δουλειές, θέλουν έναν αγώνα μόνιμο».

Δεν θυμάμαι να έχετε κάνα αποτυχίες…

«Κι όμως, έχω κάνεις μερικές, αλλά χαίρομαι που κανένας δεν τις θυμάται. Χαίρομαι που στην τελική σούμα θυμούνται όλοι πιο πολύ τις επιτυχίες. Παρ’ όλα αυτά, εγώ τις θεωρώ σωτήριες τις αποτυχίες μου, γιατί με έκαναν πιο καλό συγγραφέα, πιο σκεπτόμενο».

Η συνεργασία σας με τη Ζέτα;

«Πρόκειται για έναν ευγενικό και μετρημένο άνθρωπο, με φυσικό ταλέντο, ακτινοβολία και επίπεδο υψηλό. Είναι μεγάλη χαρά να την έχω δίπλα μου και θα της ξαναπροτείνω οπωσδήποτε συνεργασία. Να δούμε πρώτα βέβαια τι θα κάνω κι εγώ και πόσα χρόνια ακόμα θα μείνω στη δουλειά, γιατί έχω πολλά στο μυαλό μου. Είμαι πολυσχιδής και είναι κι αυτό ένα θέμα…».

Οι περισσότερες σειρές σας έχουν μελαγχολικό φινάλε. Να περιμένουμε το ίδιο και με το «Καφέ»;

«Συχνά τελευταία με ρωτούν αν θα υπάρξει θάνατος στο "Καφέ"... Εκείνο που θα πω είναι ότι η τέχνη αντλεί από τη ζωή και κομμάτι της ζωής είναι η απόρριψη, αλλά και ο θάνατος. Στο "Καφέ" έχω βιώσει ως ρόλος και την απόρριψη και την εγκατάλειψη και μάλιστα εις διπλούν: και από τη σύζυγο και από τη Χαρά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ποτέ δεν ήμουν υπέρ των χάπι εντ, γιατί δεν απεικονίζουν την αληθινή ζωή. Ακόμα και οι ήρωες που παίζω φροντίζω να έχουν ένα υπόστρωμα πίκρας. Για μένα το ωραιότερο επεισόδιο στο "Κωνσταντίνου & Ελένης" ήταν όταν ο καθηγητής νόμιζε πως όλοι θα πήγαιναν να του ευχηθούν στα γενέθλια του και να τον αγκαλιάσουν, αλλά τελικά δεν πήγε κανείς. Τραγικό δεν είναι;», είπε στο Τηλέραμα.