Όλγα Μαλέα: Τα καλύτερά μας χρόνια: H αθωότητα σε μια σκληρή εποχή

Ύστερα από πέντε επιτυχημένες κωμωδίες, ένα δραματικό θρίλερ και δύο σειρές, η σκηνοθέτρια Όλγα Μαλέα επιστρέφει στην ΤV με τη σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια», που θα προβάλλεται από τον Οκτώβριο στην ΕΡΤ1.

-Το 1969 σας βρίσκει στην ίδια ηλικία με τον Άγγελο;
«Τον Νοέμβριο του 1969 έγινα κι εγώ 9 χρόνων, οπότε η ταύτιση με το νεαρό πρωταγωνιστή είναι πλήρης σε πάρα πολλά σημεία. Όπως την επιθυμία για να αποκτήσω ποδήλατο, την τρέλα με τους ιπτάμενους δίσκους και τη λατρεία της τηλεόρασης!».

-Εκτός, βέβαια, από το θέμα του φύλου...
«Ο μικρός Άγγελος είναι αγόρι και εγώ ήμουν κορίτσι. Οπότε όλα τα θέματα της σεξουαλικής αφύπνισης του αγοριού, που θίγει η σειρά, δεν αφορούν τη σεξουαλική αφύπνιση των κοριτσιών, η οποία παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητη».

-Συνεπώς, θα ξεδιπλώσετε και προσωπικές μνήμες στη σειρά;
«Με μεγάλη χαρά -και πάντα σε συνεργασία με τους σεναριογράφους- ξεδιπλώνω και διάφορες προσωπικές μου μνήμες. Όπως το πώς καθαρίζαμε τα βύσσινα για να φτιάξουμε γλυκό και τρέχον τα κόκκινα ζουμιά σαν αίμα μέχρι τους αγκώνες. Το πώς γυαλίζαμε το πάτωμα με τα περίφημα πατάκια, αφού η παρκετέζα -αν υπήρχε- ήταν βαριά και δύσχρηστη».

-Παρεμβαίνετε στο κείμενο;
«Το σενάριο είναι πάρα πολύ ωραίο και, όχι, δεν παρεμβαίνω στο κείμενο γιατί δεν χρειάζεται. Προσθέτω μόνο κάποιες δράσεις, ως σκηνοθέτρια, που ελπίζω ότι αναδεικνύουν καλύτερα την ψυχή της κάθε σκηνής».

-Για παράδειγμα;
«Όταν η Ελπίδα, η κόρη της οικογένειας, δηλώνει ότι θέλει να γίνει αεροσυνοδός, πρόσθεσα ότι φοράει ένα καπελάκι, παίρνει τις κουβαρίστρες της μάνας της, τις βάζει πάνω σε ένα δίσκο και κάνει ότι σερβίρει σαμπάνια σε κάποιον επιβάτη της πρώτης θέσης. Νομίζω ότι είναι μια δράση που είναι αστεία -κωμωδία κάνουμε- ενώ παράλληλα "φωτίζει" την επιθυμία του κοριτσιού».

-Η εποχή ήταν ιδιαίτερα σκληρή;
«Ναι, ήταν σκληρή εποχή, γιατί διάφορες μορφές βίας ήταν νομιμοποιημένες και δεν ξέραμε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς. Η λεκτική και σωματική βία προς τα παιδιά ήταν καθημερινή, με το πρόσχημα "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος". Η βία μεταξύ των συζυγών επίσης -"ε, άντρας είναι; θα δώσει και καμία σφαλιάρα"- όπως και η βία μεταξύ των παιδιών ήταν απολύτως αποδεκτή, καθώς δεν είχαμε τον όρο του bullying».

-Μια ανάμνηση σας ως παιδί;
«Θυμάμαι την τρομερή έκπληξη μου όταν η Ελενίτσα, ένα κοριτσάκι που γνώρισα στο χωριό μας στη Μάνη, μου είπε πώς γίνονται τα παιδιά. "Αποκλείεται, αυτά γίνονται εδώ στο χωριό. Στην Αθήνα πάμε στην εκκλησία, παντρευόμαστε και τα παιδιά τα στέλνει ο θεός", της απάντησα, με τον αέρα της πρωτευουσιάνος. Σίγουρη για τις τεράστιες διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στην πρωτεύουσα και το χωριό. Να σημειώσω ότι τότε ήμουν 11 χρόνων!», είπε στον Τηλεθεατή.