Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Οι δραματικές σχολές εκτρέφουν γενιές ανέργων»
Αν και η πορεία της είναι ζηλευτή, εκείνη συνεχίζει με πάθος να τολμά και να ακροβατεί καλλιτεχνικά, πότε στην κωμωδία και πότε στο δράμα, καθώς ποτέ δεν έβαλε ταμπέλα στην καριέρα της.
Η Αλεξάνδρα Παντελάκη για μια ακόμη φορά μεταμορφώνεται επί της οθόνης υποδυόμενη στις «Άγριες μέλισσες» του ΑΝΤ1 τη Φωτεινή Αβδελά την ισοβίτισσα που είναι καταδικασμένη για φόνο και έχει γίνει ο φύλακας άγγελος της Ελένης.
Τέσσερις δεκαετίες στο σανίδι, παραστάσεις, συνεργασίες, ομάδες που έγραψαν ιστορία. Όμορφη διαδρομή...
«Αποφοίτησα από τη σχολή του Πέλου Κατσέλη το 1975 και είχα συμμαθητή τον Δημήτρη Καταλειφό. Είμαστε τυχεροί. Τότε γινόμασταν ηθοποιοί του θεάτρου. Υπήρχε άλλη παιδεία. Μας υποχρέωναν να ολοκληρώνουμε τις σπουδές στα πανεπιστήμια μας. Εγώ τελείωσα φιλολογία. Ηταν σοφός άνθρωπος ο Κατσέλης. Μας έλεγε: "Αν μια σεζόν δεν έχετε δουλειά, θα κάνετε κάποιο ιδιαίτερο. Διαφορετικά τι θα γίνετε, γκαρσόνια: θα σας χρησιμεύσουν τα πτυχία". Πέρα από αυτό, το πανεπιστήμιο σου -ανοίγει τα μυαλό. Τα χρόνια της δικτατορίας υπήρχε το "Ανοιχτό θέατρο" του Γιώργου Μιχαηλίδη όπου άρχισα να δουλεύω από τότε ακόμη που ήμουν στη σχολή. Εκεί συνάντησα τον Λευτέρη Βογιατζή και δημιουργήθηκε μια μεγάλη φιλία. Η διαφορά του τότε με το σήμερα ήταν ότι είχαμε πίστη. Οι ομάδες δεν ήταν πολλές και είχαν νόημα. Και επιπλέον ο εχθρός ήταν ορατός. Ηταν δικτατορία. Τώρα είναι αόρατος. Με ποιον να τα βάλουν τα παιδιά, με τις πολυεθνικές; Επίσης ξεκινήσαμε θέατρο και είμαστε μια γενιά που πληρωνόμασταν πρόβες, δώρα επιδόματα, ένσημα. Τα κατάφερα κι έζησα από τη δουλειά μου. Από το 2010 καταργήθηκε η συλλογική σύμβαση και ο καθένας σου δίνει ό,τι νομίζει ή πληρώνεσαι με ποσοστά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Οι θεατρικές Σκηνές που ανεβάζουν «Το τρίτο στεφάνι» στο Παλλάς, πλήρωσαν ακόμα και τις πρόβες και αυτό είναι πρωτοφανές για τις μέρες μας».
Έχετε το χάρισμα να ξεχωρίζετε στους «μικρούς» ρόλους και να τους κάνετε μεγάλους. Είναι θέμα τεχνικής, εκφραστικών μέσων, ταλέντου ή προσωπικότητας;
«Ανήκω σε μια γενιά ηθοποιών που μεγάλωσε χωρίς να μετράει τις ατάκες. Εγώ δεν ξέρω τι είναι μικρός και μεγάλος ρόλος. Εγώ υποδύομαι έναν χαρακτήρα. Αν το σενάριο είναι καλογραμμένο, ο χαρακτήρας αυτός βγαίνει, απλώς ως τεχνική είναι πιο δύσκολο να τον αναπτύξει από το να πεις πέντε μονολόγους».
Έχοντας πρωταγωνιστήσει δίπλα σε μεγαθήρια του θεάτρου, πώς βλέπετε τη νέα γενιά ηθοποιών;
«Το κακό που συμβαίνει είναι ότι πλέον υπάρχουν πολλές δραματικές σχολές και βγαίνουν 800 ηθοποιοί τον χρόνο που δεν μπορούν να απορροφηθούν. Οι σχολές εκτρέφουν γενιές ανέργων. Ωστόσο δεν μπορώ να μην πω πως το Εθνικό θέατρο, το Εθνικό Ωδείο Αθηνών και το θέατρο Τέχνης βγάζουν παιδιά-διαμάντια. Οι νέοι που παίζουν στο «Τρίτο στεφάνι» είναι πολύ καταρτισμένοι. Δεν έχω ξαναδεί τόσο ταλέντο και τόση γνώση μαζεμένα. Εχουν παιδεία και με έχουν εκπλήξει με την ωριμότητα τους. Πηγαίνουν να υπηρετήσουν το θέατρο γνωρίζοντας τους κινδύνους και είναι αποφασισμένοι και ταμένοι».
Στους ρόλους που υποδύεστε έχετε καταφέρει να κάνετε το κοινό να ξεχνά ότι βλέπει μια ηθοποιό. Για τους τηλεθεατές είστε ο ρόλος. Το εκλαμβάνετε αυτό;
«Ναι και αυτό σημαίνει ότι δεν έχω τυποποιηθεί. Ακόμη κι όταν κάνω διαφήμιση φροντίζω να μεταμορφώνομαι. Εμείς οι παλιοί γίναμε ηθοποιοί για να αλλάζουμε "την εικόνα μας και όχι για να κάνουμε τους ωραίους. Βλέπετε τη διαφορά από την εικόνα μου στο "Ευτυχισμένοι μαζί" και από τις "Αγριες μέλισσες". Στη σειρά του ΑΝΤ1 ορκίζεσαι ότι είμαι στη φυλακή 20 χρόνια», είπε στο TV24.
