Σταμάτης Φασουλής: «Με πειράζουν η αναίδεια και η έπαρση»

Ο ίδιος μίλησε για το πώς νιώθει με την επιστροφή του show, για το αν θεωρεί τον εαυτό του αυστηρό κριτή, ενώ αναφέρθηκε στο αν τον φοβίζει το μέλλον λόγω του Covid.

Δεύτερη σεζόν για το Just the 2 of Us, σε μια δύσκολη χρονιά για τη χώρα και την τηλεόραση. Πώς νιώθετε που είστε και πάλι στον αέρα;

«Είμαστε στον αέρα ολοζώντανα, σπαρταριστά! Αισθάνομαι πολύ τυχερός που είμαι και πάλι στην εκπομπή. Επίσης γιατί αυτός είναι ο μόνος λόγος για να βγω από το σπίτι... Δεν πάω πουθενά, δεν έχω διάθεση, και το σόου είναι μια ατμόσφαιρα χαράς και κεφιού, και το περιμένω πώς και πώς. Είναι μια ανάσα, να δω ανθρώπους έστω και πίσω από τα "κάγκελα" του πλεξιγκλάς».

Πέρυσι μας φαινόσασταν ο πιο διαβασμένος της επιτροπής. Προετοιμάζεστε πριν από κάθε εκπομπή;

«Ο πιο ενημερωμένος, λόγω επαγγέλματος, είναι η Δέσποινα. Εγώ προσπαθώ να ενημερώνομαι. Όταν μας στέλνουν τα τραγούδια, βλέπω στο Υou Tube όλες τις εκτελέσεις και μετά προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν καλύτερο να το ερμηνεύσει ένας τραγουδιστής και τι δρόμο θα διάλεγε, ώστε να μπορέσω να αντεπεξέλθω στη Δέσποινα και στις γνώσεις που έχει ως καλλιτέχνης του τραγουδιού».

Θεωρείτε πως είστε αυστηρός κριτής;

Λες; Μπα, δεν νομίζω! Με πειράζουν η αναίδεια και η έπαρση. Αυτά ίσως μερικές φορές να με κάνουν να γίνομαι λίγο πιο σκληρός, αλλά προσπαθώ να το συγκρατήσω. Η έπαρση είναι κάτι που πολέμησα πρώτα στον εαυτό μου και πάρα πολύ, επειδή με το Ελεύθερο θέατρο είχαμε επιτυχία από όταν ήμουν 21-22 ετών. Καταλαβαίνεις ότι αυτό εύκολα μπορεί να σε κάνει να καβαλήσεις ένα καλάμι μέχρι... νυν και αεί! Τα πρώτα χρόνια λοιπόν είχα μάλλον μια υψιπέτεια, σιγα σιγά όμως μου κόπηκαν τα φτερά ή τα έκοψα από μόνος μου ψαλίδι το ψαλίδι, γιατί κατάλαβα ότι το να μπεις στον χώρο της τέχνης ουσιαστικά χρειάζεται άλλου είδους ταπεινοφροσύνη, όχι αυτήν που κυκλοφορεί. Πρέπει να ταπεινωθείς εσύ ο ίδιος για να μπορέσεις να αξιωθείς ένα άλλο ύψος που χρειάζεται η τέχνη, οποιαδήποτε τέχνη».

Εχουμε δει πως η κριτική σας σε κάποιον διαγωνιζόμενο δεν έχει να κάνει μόνο με τη φωνή, αλλά και με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του...

«Δεν θέλω να πάρω τη θέση του θυμόσοφου της παρέας! Στέκομαι στον χαρακτήρα του συμμετέχοντος όσο αυτός άπτεται της τραγουδιστικής του έκφρασης. Δηλαδή ποια στοιχεία του χαρακτήρα του τον εμποδίζουν να απελευθερωθεί περισσότερο μουσικά και εκφραστικά».

Το θέατρο έχει πληγεί πολύ από τα μέτρα κατά του κορονοϊού. Τόσος κόσμος έχει μείνει χωρίς δουλειά. Σας φοβίζει το μέλλον;

«Τα μέτρα που ελήφθησαν είναι καλά. Είμαι πολύ περίεργος να δω εάν ο κόσμος θα αισθάνεται ασφάλεια για να έρθει. Τηρούνται όλοι οι κανόνες. Δεν θα βρει αλλού πιο ασφαλές μέρος. Από κει και πέρα, όμως, είναι θέμα γενικής φοβίας, εάν υπάρχει και πόσο υπάρχει. Το τραγικό είναι άλλο: ότι υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν και πρωταγωνιστικούς ρόλους οι οποίοι έχουν μείνει χωρίς δουλειά από τον περασμένο Γενάρη. Εμείς είμαστε ένα επάγγελμα που ψάχνει για δουλειά δύο φορές τον χρόνο. Άνθρωποι που έχουν μείνει χωρίς δουλειά ήδη, αν μείνουν κι άλλο καιρό άνεργοι, ξεκληρίζονται κανονικά! Όταν δεν έχεις δουλειά, αισθάνεσαι άχρηστος, ότι δεν σε θέλει κανείς, ότι δεν χρειάζεσαι στην κοινωνία. Είναι σχεδόν το ίδιο λυσσαλέο με την πείνα», είπε στο Τηλέραμα.