Λία Θερμογιάννη – Βασιλείου: «Το ένα χέρι δεν άφησε ποτέ το άλλο»

H σύζυγος του ηθοποιού Λία Θερμογιάννη – Βασιλείου σε πρόσφατη συνέντευξή της μίλησε για τον άνθρωπο της, πώς ήταν ως σύζυγος και ως πατέρας, ενώ ανέφερε πως σε κάθε επαγγελματικό βήμα του ήταν πάντα μαζί του.

Θα μας πείτε πώς γνωριστήκατε με τον Γιώργο Βασιλείου;

Ήταν 17 Νοεμβρίου του 1973, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Εγώ φοιτούσα στη Νομική σχολή, εκείνος στη Δραματική. Είχα πάει να ψωνίσω σε έναν φούρνο με μία φίλη μου, και μόλις ειδωθήκαμε με ρώτησε από πού κατάγομαι, του είπα από τη Λαμία και μου αποκρίθηκε πως ήταν από το ίδιο μέρος. Αυτό ήταν... Από εκείνη τη στιγμή ήμασταν μαζί. Ήταν κεραυνοβόλο, αμοιβαίο και κράτησε 43 χρόνια.

-Εσείς όταν τελειώσατε τις σπουδές εξασκήσατε τη δικηγορία;

Όχι, έκανα την άσκηση μου κι έπειτα επέλεξα να αφοσιωθώ στην οικογένεια μας. Δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή. Ετσι κατάφερα να έχουμε ένα δεμένο σπιτικό και να κρατήσω όλα αυτά τα χρόνια τον υπέροχο γάμο μου. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα, αλλά μόλις ο Γιώργος άρχισε να ανεβαίνει επαγγελματικά, τα καταφέραμε. Μαζί πάντα. Ημασταν αχώριστοι. Το ένα χέρι δεν άφησε ποτέ το άλλο.

Ισχύει ότι σε κάθε του επαγγελματικό βήμα ήσασταν κυριολεκτικά εκεί μαζί του;

Παντού. Μου ζήταγε να πηγαίνω μαζί του. Σε όλα του τα ταξίδια ως βουλευτής, σε όλα τα θέατρα, τις εκπομπές ήμουν δίπλα του. Το γνώριζε όλος ο κόσμος. Όπου ήταν ο Γιώργος ήξεραν ότι θα είναι και η Λία. Ο ένας ήταν η δύναμη του άλλου...

Ως σύζυγος πώς ήταν;

Ήταν τρυφερός με πράξεις. Όχι με λόγια, θυμάμαι, μου το είχε ξεκαθαρίσει από όταν πρωτογνωριστήκαμε, ότι όλη του την αγάπη δεν θα τη βρω στις λέξεις του, αλλά στα έργα και στη συμπεριφορά του.

-Ως μπαμπάς;

Ήταν πολύ καλός πατέρας. Παρ όλο που δούλευε πολύ, όταν είχε ελεύθερο χρόνο ήταν πολύ κοντά στα παιδιά. Κάναμε πρώτα τον γιο μας, τον Βασίλη και οχτώ χρόνια μετά ήρθε και η κόρη) μας η Ιουλιέττα. Ευτυχώς πρόλαβε και τα δύο ο Γιώργος και τα πάντρεψε. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι, ότι την εγγονούλα μου την πρώτη (6 ετών) -είναι λίγο αδικία, αν τολμώ να την πω αυτή τη λέξη- γιατί αγωνίστηκε για μια οικογένεια που του έλειψε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων) και δεν πρόλαβε να την χαρεί. Τα εγγονάκια του δεν τα έζησε. Τις αγκαλιές δεν πρόφτασε να τις χορτάσει.

-Τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο που είχε, πώς τον περνούσατε;

Στο εξοχικό, στη Σαλαμίνα. Μονό εκεί ήθελε να πηγαίνουμε. Αποζητούσε την ηρεμία. Ασχολούνταν με τον κήπο και απολάμβανε την ησυχία. Ήταν απλός άνθρωπος ο Γιώργος. Να σου πω κι ένα αστείο γεγονός. Είχαμε πάει να βάλουμε βενζίνη, εκεί κοντά στη περιοχή, ο Γιώργος ήταν ντυμένος με τα ρούχα που φορούσε για να ασχολείται με τον κήπο. Τον βλέπουν λοιπόν κάποιοι που ήθελαν να γεμίσουν το όχημα τους και του λένε «μου το γεμίζετε;». Μόλις γύρισε και τους κοίταξε πάθανε πλάκα, δεν το πίστευαν! Να θυμάσαι κορίτσι μου, η καλοσύνη βρίσκεται στην απλότητα!

Τέσσερα χρόνια μετά. Εσείς πώς είστε;

Πώς να είμαι; Απορώ με τη δύναμη, που όλοι μας τελικά έχουμε. Τα παιδιά μου με τη λατρεία τους και την υποχρέωση που νιώθω απέναντι του με κρατάνε στη ζωή. Η καλή φήμη του Γιώργου μου δίνει δύναμη. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζω. Ο Γιώργος ήταν όλη μου η παρέα. Αντέχω, πρέπει να αντέξω. Γι’ αυτούς που μένουν και γι' αυτούς που έφυγαν... Γιατί αν υπάρχει κάπου, θα ήθελε να αντέχω. Το σίγουρο είναι ότι δεν σκέφτομαι να κάνω νέες παρέες. Με φίλους-παρέες μου αρέσει να βγαίνω που και που αλλά μέχρι εκεί. Όταν έχεις το δέκα, το έντεκα δε βρίσκεται ποτέ.

-Τα εγγονάκια σας, τι λένε για τον παππού;

Η εγγονούλα, μου λέει: «Μην στενοχωριέσαι γιαγιά, ο πάππους είναι εδώ μαζί μας». Κι ένα άλλο που μου είχε πει, είναι όταν της εξηγούσα ότι, όποιος πάει στον ουρανό, είναι ψηλά και μακριά, δε γυρίζει πίσω. Μου απάντησε: «Να πάρεις ένα ελικόπτερο γιαγιά, να πας να τον δεις τον παππού», ανέφερε στο Λοιπόν.