Νίκος Γαλανός: «H Καρέζη με έβγαλε στο θέατρο»
Ο αιώνιος ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου που πρωταγωνίστησε σε μία από τις λίγες δραματικές ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη, «Η αμαρτία της ομορφιάς», ξετύλιξε το κουβάρι των αναμνήσεων του στο «Λοιπόν» και ανέσυρε στο φως της δημοσιότητας άγνωστες πτυχές της επαγγελματικής του ζωής.
Ο λόγος για τον Νίκο Γαλανό.
Κινηματογράφος, θέατρο και τηλεόραση. Τι έχετε αγαπήσει περισσότερο;
Η σειρά που έχω εγώ είναι έπειτα από 55 χρόνια στο θεατρικό σανίδι, είναι θέατρο, κινηματογράφος και μετά η τηλεόραση. Η τηλεόραση έχει κάνει πολλά καλά πράγματα αλλά μας έχει βγάλει και πολλές... πατάτες.
Θεωρείτε ότι η νέα γενιά θα μπορέσει να βγάλει έναν ηθοποιό «είδωλο»;
Η κάθε εποχή βγάζει τα είδωλα της. Η διαφορά είναι ότι ο κινηματογράφος δημιουργούσε ινδάλματα και μύθους. Και εγώ στην εφηβεία μου είχα μύθους, και πήγαινα να δω στον κινηματογράφο τον Μάρλον Μπράντο, τρελαινόμουν με αυτόν τον ηθοποιό, ήταν ένας από τους πολλούς που θαύμαζα, για εμένα αυτός ο άνθρωπος γινόταν ίνδαλμα και θεός, κάτι που η τηλεόραση δεν το έχει. Μπορεί ο καλλιτέχνης να αναγνωρίζεται μέσα από την τηλεόραση γρήγορα και άμεσα, αλλά δεν δημιουργεί το ίδιο αίσθημα που δημιουργούσε ο κινηματογράφος στον θεατή, η τηλεόραση απομυθοποιεί και ισοπεδώνει πολλά πράγματα.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας σας συνεργαστήκατε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη...
Ήταν οι πρώτες μου αγαπημένες, με την έννοια ότι η Καρέζη με έβγαλε στο θέατρο, με πήρε από πιτσιρικά μόλις βγήκα από τη δραματική σχολή και με πέταξε στο σανίδι, μετά παντρεύτηκε με τον Κώστα Καζάκο και έμεινα πολλά χρόνια μαζί τους. Έπειτα όταν έκανα την πρώτη μου ταινία με τον Φίνο στον κινηματογράφο και καθώς η Αλίκη θέλησε να αλλάξει παρτενέρ, επέλεξε εμένα όπου ξεκινήσαμε μαζί και κάναμε την ταινία «Ένα αστείο κορίτσι» και μετά η συνεργασία μας επεκτάθηκε και στο θέατρο, όταν πήρε για πρώτη φορά το «θέατρο Αλίκη». Έφυγα από την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο και πήγα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία ήταν εκείνα τα χρόνια με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Για εμένα ήταν οι χαρακτηριστικοί άνθρωποι, που μου έδωσαν το έδαφος να προχωρήσω μέσα στον χώρο της υποκριτικής, αν δεν έβγαιναν αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μου, ίσως να είχα χαράξει μια διαφορετική διαδρομή.
Παρόλο που και οι δυο τους ήταν πολύ μεγάλα ονόματα, ήταν ανοιχτές προς τους νέους ηθοποιούς;
Εγώ νομίζω πως ναι. Μπορεί κατά καιρούς να έχουν γραφτεί διάφορα, αλλά τουλάχιστον από ό,τι είδα εγώ και όχι μόνο προς το πρόσωπο μου αλλά και από άλλα νέα παιδιά τότε, πάντα ήταν προσιτές και οι δύο και αντιμετώπιζαν με μεγάλη αγάπη τους νέους συναδέλφους και τους έδιναν βήμα να προχωρήσουν. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη επειδή κάναμε και τις ταινίες μαζί, μου έδωσε μια μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Επίσης ο άλλος άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου ήταν ο Νίκος Φώσκολος, που μου έδωσε το 1968 τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Τη λεωφόρο του μίσους»
Βρεθήκατε στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη όταν έμαθε για την αρρώστια της...
Ναι τότε δουλεύαμε μαζί για πολλοστή φορά. Οι εξετάσεις έγιναν στη Θεσσαλονίκη και μάθαμε τα δυσάρεστα, και επειδή δεν μου αρέσει η δημοσιότητα σε αυτού του είδους τα πράγματα, το έζησα λίγο με το ένα πόδι που λέμε, γιατί δεν μου άρεσε να πηγαίνω ούτε στο νοσοκομείο που ήταν και να περνάω μπροστά από τις κάμερες και να λέω μπούρδες που έλεγαν πολλοί συνάδελφοι. Όσες φορές πήγα, το έκανα πολύ διακριτικά, έμπαινα μέσα από την πίσω πόρτα χωρίς να έρχομαι σε επαφή με κανέναν. Ήταν ένα γεγονός, όπως όταν χάνεις τον άνθρωπο σου και επειδή όλο αυτό ήταν λίγο ξαφνικό και είναι σαν να χάνεις έναν άνθρωπο άδικα, είναι ένα σοκ.
