Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης κάνει τον απολογισμό της χρονιάς λίγο πριν έρθει το 2021!

Πως περνάτε στα γυρίσματα;

Δόξα τω θεώ, υπάρχει αρμονία, υπάρχει βοήθεια από τον έναν προς άλλο, υπάρχει χώρος από τους μεγαλύτερους προς τους νεότερους σεβασμός, που είναι πολύ σημαντικό. Το δύο συνεργεία είναι πάρα ύ καλό, όπως και οι δύο σκηνοθέτες μας. Έχουμε ένα δυνατό καστ. Ένα συνταίριασμα πολλών νέων αλλά και με μεγάλη εμπειρία ηθοποιών, όπως είναι η Πηνελόπη Πιτσούλη, σ Γιάννης Μόρτζος, ο Πέτρος Φιλιππί­δης, ο Τάσος Κωστής και πολλοί άλλοι, που έχουν αφήσει το στίγμα τους. Επίσης, είμαι πολύ περήφανος για τα νέα παιδιά που έχουμε στη σειρά. Είναι πολύ σημαντικό που δίνονται ευκαιρίες στους νέους, γιατί παλαι­ότερα οι άνθρωποι στα κανάλια δεν έψαχναν για τα σίριαλ νέα φιντάνια. Ευτυχώς, όμως, τα τελευταία δύο με τρία χρόνια βλέπω πως ψάχνουν τα νέα παιδιά που βγαίνουν από τις καλές δραματικές σχολές που έχου­με. Οφείλουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε αυτά τα παιδιά, και στη σει­ρά «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» βλέπουμε μια πλειάδα ηθοποιών που εί­ναι ένας και ένας, και αυτό είναι θαυμαστό.

Τους δίνετε συμβουλές;

Συμβουλές δεν δίνω σε κανέναν, ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Εγώ μό­νο αγάπη μπορώ να δώσω, προσοχή και να κάνω συζητήσεις γύρω από το τεχνικό κομμάτι της δουλειάς.

Το προσεχές καλοκαίρι κλείνετε 25 χρόνια στον χώρο αυτό. Θεω­ρείτε πως αυτά τα χρόνια πέρασαν εύκολα τελικά;

Πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Μπήκα στη Δραματική Σχολή του θε­άτρου Τέχνης 18 χρόνων και τώρα είμαι 44, πάω στα 45. Βλέπω την εξέλιξη, κακή ή καλή δεν έχει σημασία, αλλά υπάρχει μια εξέλιξη. Πά­λεψα, απορρίφθηκα πάρα πολλές φορές, ειδικά στην τηλεόραση, μέ­χρι να καταφέρω να παίξω κάποιους σημαντικούς ρόλους. Πήγαινα σε ακροάσεις. Μια μέρα, θυμάμαι, ήμουν σε μία οντισιόν και στο τέλος τους εί­πα: «Ξέρω, ξέρω, ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά» και έφυγα. Η απόρ­ριψη είναι μέσα στο παιχνίδι, και πρέπει να το καταλάβεις γρήγορα αυ­τό. Ευτυχώς, δούλευα συνέχεια στο θέατρο χειμώνα - καλοκαίρι και πάλευα σιγά σιγά. Ξεκίνησα οπό βουβούς ρόλους και έφτασα να παί­ξω στην ταινία «Ενήλικοι στην αίθουσα» του Κώστα Γαβρά, που νομί­ζω ότι, αν κάποιος μου το έλεγε όταν ήμουν 18 χρόνων, θα του απα­ντούσα «Άσε μας, ρε φίλε, κόψε την πλάκα που θα συναντήσω εγώ τον Κώστα Γαβρά». Είναι σημείο αναφοράς όχι μόνο για τη δουλειά μου. αλ­λά και για τη ζωή μου. Αυτά τα δύο χρόνια που δούλεψα μαζί του δεν ήταν μονό δουλειά αλλά και Πανεπιστήμιο ζωής. Όλα αυτά τα χρόνια έχω συγκλονιστικές αναμνήσεις και ιστορίες. Αν κάτι μου αρέσει πά­ρα πολύ στη δουλειά μου είναι αυτές οι ιστορίες, τις οποίες τις μετα­φέρω. Ειδικά οι πιο νέοι μου ζητούν να τους λέω ιστορίες από τη δου­λειά μου ή ατελείωτες ιστορίες, αστείες και δραματικές,, που ξέρω από παλαιότερους συναδέλφους. Είμαι συλλέκτης ιστοριών του θεάτρου.

Τι γεύσή σας άφησε αυτή η χρονιά που φεύγει σε λίγες εβδομάδες;

Θα ακουστεί περίεργο, αλλά για μένα ήταν μια μαγική χρονιά. Παντρεύ­τηκα, έκανα το παιδί μου. Το 2020 ήταν μια χρονιά που δεν θα ξεχάσω, αλλά ζω κι εγώ σε αυτόν τον κόσμο και βιώνω την πανδημία. Όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ότι στην προσωπική μου ζωή ήρθε η ευτυχία μπροστά μου και με αγκάλιασε, σύμφωνα με το My Tv.