Άγριες Μέλισσες: Το φινάλε ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που ίσως περιμέναμε

Παρακολούθησα ακατάπαυστα και τη δεύτερη σεζόν, άλλες φορές ξημέρωμα, γιατί απλά δεν προλάβαινα, άλλες φορές στον καναπέ με φωνές τριγύρω κι άλλες κουλουριασμένη παρακολουθώντας σκηνές που για πρώτη φορά ένιωθα να μου σηκώνουν το «πετσί».

Υπήρχαν ακόμη και μερικές από δαύτες σαν «καθρέφτης», μπορώ να πω, πίσω από το σενάριο και τη σκηνοθεσία, πίσω από το μακιγιάζ των πρωταγωνιστών και του καλοστημένου σκηνικού. Γιατί τόσο η Μελίνα Τσαμπάνη όσο και ο Πέτρος Καλκόβαλης με την αναγεννησιακή τους πένα, κατόρθωσαν να «αναστήσουν» ό, τι μέχρι σήμερα δεν είχε προβληθεί στην Ελληνική τηλεόραση, χωρίς χαϊδολόγημα.

Δεν ήταν μόνο οι ιστορίες των ηρώων που κάθε φορά σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν υπάρχει και κάτι ακόμη πέρα από αυτό, κάτι που δεν έχει ζήσει ο άνθρωπος, δεν ήταν απλά οι ίδιοι οι ήρωες που μπήκαν στο πετσί του ρόλου δίχως κενά, δίχως δεύτερες σκέψεις ξεδιπλώνοντας την υποκριτική τους δεινότητα στο αξεπέραστο!

Το φινάλε που είδα το βράδυ της Πέμπτης (04/06) ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που ίσως περίμενα.

Η κορύφωση του δράματος στην κηδεία των δυο αδερφών Ανέτ και Μιλτιάδη, που είχαν ήδη προηγηθεί οι σκηνές του αναπάντεχού χαμού τους, συνδυάστηκαν με την ωμή πραγματικότητα, όταν τα παιδιά του Δούκα και της Μυρσίνης αντικρίζοντας τους να στέκουν πάνω από τα χώματα των νεκρών που ακόμη δεν είχαν στεγνώσει, ήταν αυτό που έφερε την «απελευθέρωση» των ψυχών τους.

Τόσο της Πηνελόπης, η οποία τόσα χρόνια υπέμενε τις υποταγές των γονιών της κάνοντας τη ζωή της να μοιάζει με «εφιάλτη» όσο και του Κωνσταντή, που ουδείς περίμενε πως το συναίσθημα του έρωτα και της αγάπης του για τη Δρόσω, θα τον έκανε να βάλει στην άκρη το κεφάλαιο «επιβεβαίωση» που για χρόνια συντηρούσε, όντας το πιόνι του ίδιου του, του πατέρα.

Δούκας και Μύρσινη έλαβαν αυτό που στο τέλος παίρνει κάθε άνθρωπος που στηρίζει και φτιάχνει τη ζωή του πάνω σε στάχτες, ψέματα, ανηθικότητα και πράξεις αμαρτωλές που δεν συγχωρέθηκαν τελικά ούτε από το ίδιο τους το αίμα! Μοναξιά, το λέω εγώ αυτό.

Η Βιολέτα, είναι ένα κεφαλαίο που στέκεται από μόνο του και κάλλιστα η ζωή της θα μπορούσε να θυμίσει σε πολλές από εμάς, στιγμές που έχουμε ζήσει. Το σθένος της, το θάρρος της, το θράσος της είναι όλα όσα την «συντήρησαν» και αυτά που στο τέλος από μια της έδωσαν τον άντρα που της άξιζε, όμως από την άλλη, το παρελθόν του Μιλτιάδη, ήρθε και τα σάρωσε όλα μέσα σε μόνο μερικά λεπτά.

Οι αδερφές Σταμίρη είναι αναμφισβήτητα οι τρεις γυναίκες που έχεις συναντήσει στην καθημερινότητα σου, ασφαλώς υπό άλλες συνθήκες καθώς η μυθοπλασία φέρει αυτό που λέμε την «απόσταση» από την πραγματικότητα. Ας μην ξεχνάμε πως η ιστορία μας πήγε πίσω μερικές δεκαετίες, τότε που όλα γίνονταν υπό το άγρυπνο βλέμμα των άπληστων.

Ο θάνατος, το «ξέπλυμα», η υποκρισία, η ανηθικότητα και η βία… περιπλέχθηκαν με έναν τρόπο μοναδικό που δεν είχαμε δει ποτέ άλλοτε στην Ελληνική τηλεόραση. Η ευτυχία στο Διαφάνι ήταν ένα πέπλο που απλά έδινε τονωτικές «ενέσεις» όταν ξαφνικά άνοιγαν νέες ιστορίες με δράμα και αποκαλύψεις θανάσιμων μυστικών που έφερναν στο προσκήνιο νέους αιματηρούς κύκλους. Κι αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Οι Άγριες Μέλισσες ήρθαν σε ένα σημείο οπού η Ελληνική μυθοπλασία ψυχορραγούσε και έγινε έμπνευση!

Κι αν μια λέξη είναι αυτή που μου βγαίνει αβίαστα είναι… ο σεβασμός, η λύτρωση και η αναμονή για μια ακόμη ιστορία να παίρνει «σάρκα και οστά» από ηθοποιούς, σκηνοθέτες και συντελεστές που μπήκαν στη ζωή μας κι έγιναν συνοδοιπόροι μας.