Λεωνίδας Κακούρης: «Η Σοφούλα πάλευε πενήντα μέρες στην εντατική και ύστερα… έφυγε»

Παράλληλα, έχουν ξεκινήσει τα γυρίσματα της φιλόδοξης κινηματογραφικής παραγωγής του «Σμύρνη μου αγαπημένη», η οποία μάλιστα, για λόγους συμβολισμού, θα βγει στις αίθουσες με τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων από αυτή την τόσο επώδυνη και τραυματική περίοδο του ελληνισμού. Ποια τα συναισθήματα σου;

Νιώθω τυχερός και ευλογημένος που κάνω αυτήν τη δουλειά, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να «μπω στα παπούτσια», στις ζωές ουσιαστικά αυτών των ανθρώπων. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το άτομο, ρ συναισθηματικός του κόσμος. Η ταινία δεν είναι απλώς ιστορική. Αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις και ζωές, στο πώς Έλληνες και Τούρκοι μπορούσαν να συμβιώνουν αρμονικά και να αλληλοεπιδρούν.

Ο Δημήτρης Μπαλτατζής, που υποδύεσαι, είναι δημοκράτης και βενιζελικός.

Είναι ένθερμος υποστηρικτής του Βενιζέλου, ένας άνθρωπος που έχει πιστέψει στη Μεγάλη Ιδέα, στη μεγάλη Ελλάδα, και βοήθα έμπρακτα στις ανάγκες αυτού του σκοπού, όχι μόνο οικονομικά, αλλά με κάθε μέσο. Στη διάρκεια της ταινίας βλέπουμε πώς-αυτός ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια τη ζωή του, η οποία πηγαίνει στράφι. Καταρρέει μπροστά στα μάτια του ένας ολόκληρος κόσμος.

Έχεις εντρυφήσει στην ιστορία των Μικρασιατών.

Ναι. Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν ένα κεφάλαιο στο οποίο ήμουν ήδη πολύ γερά διαβασμένος, την είχα μελετήσει ενδελεχώς. Βέβαια, παρατηρώντας τώρα τα σχολικά βιβλία, διαπιστώνω ότι μαθαίνουμε ένα μόνο μέρος της ιστορίας. Δυστυχώς αυτό γίνεται πάντα. Η ταινία δίνει μια αφορμή στους θεατές να ανοίξουν τα κιτάπια τους, να μελετήσουν πήγες, να διαβάσουν στοιχεία που για διάφορους λόγους αγνοούν. Η γνώση της ιστορίας είναι ο μοναδικός δρόμος για να αποφύγουμε, ατομικά και συλλογικά, παρόμοια λάθη στο μέλλον.

Ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με την ολική καταστροφή α» ζωής του, της οικογένειας του, των ανθρώπων που αγαπά. Εσύ αντιστοίχως στην προσωπική σου διαδρομή, σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία, βίωσες δύο ισχυρές απώλειες, του πατέρα σου και της αδελφής σου. Τι σε κράτησε δυνατό; Τι σε βοήθησε να ξεπέρασε» αυτό το σοκ, να προχωρήσεις και να χτίσε» τη ζωή σου εξαρχής;

Ήταν σίγουρα τεράστιο σοκ για εμένα. Από Την άλλη όμως, εκείνο το διάστημα μπήκε στη ζωή μου το θέατρο, το οποίο λειτούργησε απόλυτα ψυχοθεραπευτικά. Με βοήθησε να ξεχαστώ και, κυρίως, να αρέσω να ονειρευτώ ξανά,' πιστέψω ότι θα έρθουν πιo όμορφες, γαλήνιες και ευτυχισμένες ήμερες.

Με ποιον τρόπο πάλεψες αυτή τη συνθήκη;

Αποδέχτηκα την απώλεια. Αντιλήφθηκα ότι αυτό το γεγονός δεν μπορεί να αλλάξει. Είδα τον εαυτό μου μέσα από αυτή την κατάσταση.

Ζήτησες βοήθεια τότε;

Εκείνη τη στιγμή, όχι. Ζήτησα αργότερα. Τώρα πια αυτό το γεγονός φαντάζει πολύ μακρινό.

Πώς αντιμετώπισες αντίστοιχο χρονιά της πανδημίας; Σε τρόμαξε η COVID;

Βεβαίως! Και με τρόμαξε και με σόκαρε. Διατάραξε τις ώρες όλων μας.

Είχες προσωπικές απώλειες από τον κορονοϊό; Έχασες κάποιον δικό σου άνθρωπο; Δυστυχώς, ναι. Πριν από μερικές ήμερες έφυγε από τη ζωή η Σοφία Αδαμίδου, μια εξαιρετική συνάδελφος, θεατρική συγγραφέας και δημοσιογράφος. Η Σοφούλα πάλευε πενήντα ημέρες μέσα στην εντατική. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με το «Ζητιάνο» του Ανδρέα Καρκαβίτσα σε δική τη διασκευή για την ΕΡΤ. Το Σοφάκι ήρθε στις δύο πρώτες πρόβες μετά μπήκε στο νοσοκομείο και ύστερα... έφυγε. Είναι κάτι άγριο, σοκαριστικό.

Σε φοβίζει ο θάνατος;

Δεν τον αντιμετωπίζω με φόβο και ανασφάλεια.

Πηγή: 7 μέρες Tv