Δημήτρης Ουγγαρέζος: Η ανακοίνωση και το αντίο του: «Αποχωρώ, γιατί πρέπει… Ναι, είμαι χ@@@@νος»

Ο παρουσιαστής και ραδιοφωνικός παραγωγός ολοκλήρωσε την συνεργασία του με τον σταθμό και θέλησε να σχολιάσει αυτόν τον κύκλο που κλείνει στη ζωή του!

Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος απόλυτα ειλικρινής έγραψε: «Η πλάκα ξέρετε ποιά είναι; Ότι κάθε φορά που διάβαζα για «κύκλους που κλείνουν» για ν’ανοίξουν άλλοι και για «ταξίδια που φτάνουν στο τέλος τους» και «καλή αντάμωση» και αούα, σκεφτόμουν τι φοβερές πίπες είναι αυτές για να πει κάποιος ότι αλλάζει δουλειά. Και, φυσικά, όπως πάντα σ’αυτή τη ζωή, ό,τι χλευάζεις, το λούζεσαι…

Μωρέ, ξέρετε πού την πάτησα; Στο ότι το Mappes Show δεν είναι δουλεια… Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 2007, γύρω στις 07:00, όταν η Αθανασία Ζεϊμπέκη σήκωσε τη «φέτα» της κονσόλας για να πάθω κουκουμπλούκου και ανοίγοντας το στόμα, να μη βγάλω μιλιά (νομίζω ακόμη υπάρχει το ηχητικό). Ευτυχώς, πήρε το λόγο ο Στέφανος Gateley και έσωσε την άβολη στιγμή. Από τότε και για 14 χρόνια αποφασίσαμε πως η «μιλιά» αυτής της εκπομπής σωστά δε βγήκε από μένα, γιατί ανήκει σ’εσάς, Μάππες και Μάππισές μας.

Με σύνθημα: «Μάππες είναι τα μικρόφωνα» και τη νοοτροπία πως «Δεν πρόκειται για το πρωινό με τον Δημήτρη, το Μπρέκφσαστ με τον Σταμάτη, ή την Παρέα με την Ιωάννα, αλλά ότι «”Mappes Show” είναι η φωνή σας και τα δικά σας, μικρόφωνα, μέχρι ακόμη και να πάρετε τη δική σας, θέση πίσω από αυτά», όπως επαναλαμβάνουμε καθημερινά χτίσατε κάτι που αποτελεί ψυχανάλυση και όχι ραδιοφωνική εκπομπή.

Μανούλες, μαθητές, φαντάροι, εργαζόμενοι, Μάππες απ’τον δρόμο, απ’το τιμόνι, από ένα κρεβάτι νοσοκομείου, ακόμη κι απ’τις φυλακές… Μπακούρηδες, καψούρηδες, νύφες, αδελφές και κόρες, αγόρια και κορίτσια, γυναίκες και άντρες απ’την Ελλάδα και το εξωτερικό, άνεργοι και κοτζάμ επιστήμονες, μα και οι ναυτικοί μας - όλοι γίνατε Μάππες, ξυπνώντας ένα πρωινό «σκατά», βάζοντας την εκπομπή και ξεσπώντας στα γέλια με τα χάλια μας...

Ποτέ δεν αξιώσαμε τον τίτλο της «Καλύτερης Εκπομπής», ωστόσο εκείνον της «Χειρότερης Εκπομπής στο Ελληνικό Ραδιόφωνο» κανείς δεν τον αξίζει περισσότερο από εμάς (δε νομίζω και να τον θέλει, εδώ που τα λέμε). Το Mappes Show δε μπόρεσε να συμμορφωθεί σε κανέναν ραδιοφωνικό κανόνα, έρευνα, ή ριπόρτ. Όλα ήταν απ’την αρχή λάθος και παντελώς αντι-ραδιοφωνικά, προκαλώντας πονοκέφαλο στους υπευθύνους, τόσο του Mad Radio 106,2 που ξεκινήσαμε, όσο και του Ρυθμού 94.9, όπου συνεχίσαμε. Όμως, ο Ανδρέας Κουρής και η Χριστιάννα Δανέζη και μετέπειτα, ο Θοδωρής Κυριακού, ο Έρικ Χάνσεν, ο Σπύρος Σταμούλης, ο Αλέξης Καρακατσάνης, αλλά και ο Αντώνης Μεταξάς απ’το πόστο του δε «μάσησαν» και τους ευχαριστούμε.

Αυτός ο ακατέργαστος ραδιοφωνικός μπελάς μας κρατά τον έναν δίπλα στον άλλον. Χάσαμε ανθρώπους, δουλειές, λεφτά, χωρίσαμε, παντρευτήκαμε, ξεμπαρκάραμε, ή καταταγήκαμε, ερωτευτήκαμε, μα και χωρίσαμε, αρρωστήσαμε, γίναμε καλά, πονέσαμε, ή ανακουφιστήκαμε, πάντως, όλοι μαζί… Οι Μάππισες που ήταν μαθήτριες, όταν μας άκουγαν στο Mad Radio 106.2 τώρα έχουν οικογένειες και οι Μάππες, μας πλησιάζουν ακόμη, όταν μας συναντούν έξω για να ψιθυρίσουν συνομωτικά στο αυτί: «Είμαι κι εγώ, Μάππας».

Οι «Τζενερέησον X» έγιναν Μπούμερζ και τους Μιλένιαλς, διαδέχθηκαν οι Ζούμερς όσο Μάππες όλοι μαζί συνεχίζουμε να «αυγατίζουμε» πιστοί σε ένα όραμα που μας θέλει όλους να «Χαμογελάμε για να κάνουμε τους άλλους ν’ανησυχούν». Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα για το επόμενο επεισόδιο της ραδιοφωνικής κατρακύλας που ακούει στο όνομα: «Mappes Show». Θέλουμε κι άλλο πάτο, αδέλφια μου - το ζητάει ο οργανισμός μας.

Η ψυχανάλυση πρέπει να πάει ένα βήμα παραπέρα, γιατί η περίπτωση είναι χρόνια και ανίατη. Το ναυάγιο οφείλει να κατρακυλήσει κι άλλο στον βυθό. Θεωρούμε, λοιπόν, υποχρέωσή μας να κάνουμε ακόμη περισσότερους ακροατές, αλλά και διευθυντές μας σε ραδιοφωνικούς σταθμούς να ντρέπονται για εμάς. Προχωρούμε, λοιπόν, ως ό,τι πιο άβολο ακούσατε ποτέ ραδιοφωνικά να κατακτήσουμε νέους πάτους σαπίλας. Είμαστε τόσο ηλίθιοι που φεύγουμε, χωρίς ακόμη να υπάρχει ο σταθμός που θα συνεχίσουμε.

Μέσα από την καρδιά μου, θέλω να ευχαριστήσω τον Όμιλο ΑΝΤΕΝΝΑ, την ΑΝΤΕΝΝΑ Music και τον Ρυθμό 94.9. Απ’την κορυφή μέχρι κάθε διεύθυνση ξεχωριστά στάθηκε σ’εμένα και στην ομάδα μου σαν οικογένεια πραγματική και ναι, τελικά αυτό μπορείς να το βρεις σε μια δουλειά. Αποχωρώ, γιατί πρέπει μετά από 8 χρόνια να βγω έξω απ’την ασφάλεια της ραδιοφωνικής αυλόπορτας και να συνεχίσω το μονοπάτι που ξεκίνησα 14 χρόνια πριν. Ναι, είμαι χεσμένος, ναι, φεύγω απ’την ασφάλεια και την οικειότητα μιας εταιρείας που με στήριξε. Όμως, οφείλω και σ’εκείνους και στον εαυτό μου να «την κάνω», πριν η άνεση γίνει ρουτίνα και βόλεμα. Είπαμε, το Mappes Show δεν είναι δουλειά.

Στο μονοπάτι έχω τα αδέλφια μου μαζί, τον Σταματάκο, τη Γιάννα, τη Μπαρδανέιρο και φυσικά, τον Κούπερ. Σίγουρα κάπου στην πορεία θα βρούμε τον Βλάχο, τον Κάτσαρη και την Αμάντα, μπορεί ακόμη και τον Χρήστη Βεντούρη, ή τον μπαμπά πλέον, Dj-Rico απ’τα παλιά… Σας περιμένουμε κι εσάς, Μάππες μου να μάθουμε πού πάει όλο αυτό, μόνο χαμογελώντας για να κάνουμε τους άλλους να ανησυχούν.

Έχει καρφωθεί στο κεφάλι μου μια Μάπισσα που κάποια στιγμή με πλησίασε και μου είπε πως μας ευχαριστεί από καρδιάς. Η μαμά της που έκανε χημειοθεραπείες δεν είχε όρεξη για τίποτα. Κάθε πρωί, ζητούσε απ’την κόρη της λοιπόν, να βάλει το ραδιόφωνο στο Mappes Show για να «γελάσει με τα παιδιά της», όπως έλεγε. Δε μπορώ να το ξεχάσω και μ’αυτήν τη γυναίκα που δε γνώρισα ποτέ, ως μπούσουλα κινούμαι τα τελευταία χρόνια. Εύχομαι να μην την απογοητεύσω ποτέ, όπου κι αν είναι.

Η κα Γιωργία, η μάνα μου, πέρασε όλες τις μέρες στο νοσοκομείο με ένα ασημένιο τρανζιστοράκι στο αυτί. Άκουγε Mappes Show για να μάθει πράγματα για μένα που ντρεπόμουν να της πω. Μακάρι να την έκανα και να γελάει.

Για καθέναν από αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει το Mappes Show να προχωρήσει, Μάππες μας. Να είστε έτοιμοι, την κατάλληλη στιγμή, ο χονδρός και η κα Μαρίνα, η Ιωάννα και τα Κουλμάμη, η Βασιλική με το κελαριστό γέλιο και ο Γιαννάκης θα ρίξουν το σύνθημα για μάζωξη. Καλή αντάμωση, Μάππες μας.

Υ.Γ. Τελικά, σε ό,τι έχει να κάνει με το Mappes Show, η φάση δε μοιάζει τόσο με κύκλους, παρά με γραμμή σε καρδιογράφημα. Προχωράμε…»