M.Βλαχάκη στο gossip-tv: «Η Βενετία στα Κομάντα νιώθει ανήμπορη να προστατέψει το ανάπηρο παιδί της»

Είναι η Βενετία, η αλκοολική μητέρα του Ντόντου -ρόλο που υποδύεται με επιτυχία ο Λευτέρης Κοκογιαννάκης- η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να προστατέψει τον ανάπηρο γιο της, όμως, δεν τα καταφέρνει πάντα.

Έχοντας αποφασίσει εδώ και χρόνια να ζει μόνιμα στον αγαπημένο της τόπο, τα Χανιά της Κρήτης, έχει πολλά να μοιραστεί με τον τηλεοπτικό της γιο αφού και εκείνος δηλώνει περήφανος Κρητικός. Για εκείνον δηλώνει δημόσια την απεριόριστη εκτίμησή της και αγάπη της για το ταλέντο του. Για τα "Κομάντα και Δράκοι" δηλώνει περήφανη και ευτυχής που συμμετέχει με πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ίδια θυμάται με νοσταλγία τις υπέροχες εποχές των γυρισμάτων και της επιτυχίας του "Νησιού"

Είστε η Βενετία, η μητέρα του Ντόντου. Μιλήστε μας λίγο για τον ρόλο σας…

Μπορούμε να φανταστούμε τη Βενετία πριν τις φοβερές ανατροπές που ήρθαν στη ζωή της, σαν μια παραδοσιακή γυναίκα, αφοσιωμένη στην οικογένεια, ευτυχισμένη! Στο στάδιο που τη συναντάμε είναι ολομόναχη, βαθιά δυστυχισμένη, μισότρελη κι αλκοολική. Υποχείριο στις εντολές της συμμορίας των Δράκων, που εκμεταλλεύονται και βασανίζουν εκείνη και το παιδί της. Βρίσκεται σε αδιέξοδο, ανήμπορη να προστατέψει το γιo της. Καμένη από τον ήλιο, την κακουχία και την κακία των ανθρώπων, τριγυρνάει τις νύχτες μεθυσμένη στο στοιχειωμένο νεκροταφείο, μοιρολογά και καταριέται…

Η Βενετία είναι μία σκληρή γυναίκα, βυθισμένη στον αλκοολισμό. Ζει σαν αγρίμι, όπως ακριβώς και ο γιος της. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε ναι στον συγκεκριμένο ρόλο;

Ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά του ρόλου που αναφέρατε με γοήτευσαν. Όταν η ζωή στερεί από τους ανθρώπους τη δυνατότητα να καλλιεργηθούν και να επιλέξουν τον τρόπο που επιθυμούν να ζήσουν, αυτό, έχει αντίκτυπο στο χαρακτήρα τους. Όπως στη φύση, ζώα κι έντομα, όταν απειλούνται ελευθερώνουν δηλητήριο, νύχια, αγκάθια, κάπως έτσι και η Βενετία που επιβιώνει μόνο με το ένστικτο αντιδρά όπως ένα λαβωμένο άγριο θηρίο. Ως ηθοποιό λοιπόν, με κέντρισε πολύ να ψάξω στο λαβύρινθο του μυαλού της, να την καταλάβω και να την υποδυθώ. Είναι από τους ρόλους που με βάζουν σε διαδικασία αναζήτησης, συνεπώς με εξελίσσουν. Πώς θα έλεγα όχι σε μια τέτοια ευκαιρία;

Η συνεργασία σας με τον Λευτέρη Κοκογιαννάκη, τον τηλεοπτικό γιο σας, πώς είναι;

Υπέροχη! Αυτό το πλάσμα είναι αξιαγάπητο, με χιούμορ, συνεργάσιμο, γεμάτο θετική ενέργεια, απίστευτα εργατικό. Το γεγονός ότι όλοι μας στη διαδικασία των γυρισμάτων, ξεχάσαμε ότι πρόκειται για άτομο ΑΜΕΑ επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Ο Λευτέρης έχει τον πιο δύσκολο ρόλο, του Ντόντου, γιατί εκτός από τις πολύ δύσκολες σκηνές, περπατάει και ξυπόλυτος στις σπηλιές, στα τούνελ στα βουνά και στα λαγκάδια όπου δηλαδή απαιτούν τα γυρίσματα. Αν δεν είχε τόση θέληση και υπομονή δε θα είχαμε αυτό το καταπληκτικό αποτέλεσμα. Τον έχω στην καρδιά μου, τον εκτιμώ και τον αγαπώ, όπως κι όλοι οι συντελεστές της σειράς, μπροστά και πίσω από τις κάμερες.

Το «Κομάντα και Δράκοι» είναι ακριβώς ό,τι μας είχαν υποσχεθεί πριν την πρεμιέρα οι περισσότεροι συντελεστές. Ότι είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στην ελληνική τηλεόραση. Το συνυπογράφετε;

Φυσικά! Είναι μία εντελώς διαφορετική πρόταση και δε θυμίζει σε τίποτε ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα. Στις λίγες μέρες που διαδραματίζεται η ιστορία μας, γνωρίζουμε ανθρώπους με πολύ διαφορετικές κοσμοθεωρίες που συναντιούνται και συγκρούονται. Το πνεύμα της διχόνοιας που ξυπνά κάθε εκατό χρόνια, έρχεται να ταράξει τις ψυχές και να οδηγήσει τους χαρακτήρες σε ακρότητες. Όλα κρέμονται από μια κλωστή, φαντασία και πραγματικότητα μπλέκονται άλλοτε τρυφερά και γλυκά κι άλλοτε βίαια και τρομακτικά.

Ο Λευτέρης έχει τον πιο δύσκολο ρόλο, του Ντόντου, γιατί εκτός από τις πολύ δύσκολες σκηνές, περπατάει και ξυπόλυτος στις σπηλιές, στα τούνελ στα βουνά και στα λαγκάδια όπου δηλαδή απαιτούν τα γυρίσματα.

Η σειρά έχει αγκαλιαστεί ήδη από το κοινό με μεγάλο ενθουσιασμό, παρ’ όλο που συνήθως κάτι καινούργιο το βλέπουμε με δισταγμό και αμφισβήτηση.

Είναι αλήθεια ότι το κοινό έχει συνηθίσει να παρακολουθεί ιστορίες των οποίων μπορείς άνετα να προβλέψεις την εξέλιξη. Τα «κομάντα» ήρθαν να μας ξεβολέψουν και να μας βγάλουν από τη συνήθεια. Απαιτούν όλη την προσοχή μας για να μας πάρουν μαζί τους και να μας ταξιδέψουν σ’ αυτό το ιδιαίτερο παραμύθι-θρίλερ με τους σκληροτράχηλους δράκους και τα ευαίσθητα παιδιά που βάζουν στόχο να σώσουν τους αδύναμους.

Έχετε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη στο «Νησί», άλλη μία μεγάλη επιτυχία του Mega. Τι θυμάστε από εκείνη τη συνεργασία;

Τα πάντα θυμάμαι! Ήταν μια σπουδαία σειρά, με υψηλή αισθητική, ποιότητα, εξαιρετικούς συντελεστές μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Διαχειρίστηκε με σεβασμό κι ευαισθησία την λέπρα που αποτελούσε φοβερό στίγμα. Μπορούμε πια να πούμε με σιγουριά ότι πρόκειται για μία κλασική σειρά που θα λατρέψουν και οι επόμενες γενιές. Το κουράγιο των ασθενών, που σ’ εκείνες τις τρομακτικές συνθήκες δεν έπαψαν να αγωνίζονται, να ονειρεύονται, να ερωτεύονται και να δημιουργούν, θα αποτελεί παράδειγμα σε βάθος χρόνου.

Υπάρχουν κοινά σημεία ανάμεσα στη Βενετία από τα Κομάντα και Δράκοι και την Ελπίδα από το Νησί;

Και οι δυο αυτές γυναίκες ήταν περιθωριοποιημένες από την κοινωνία. Ωστόσο αυτός ο αποκλεισμός λειτούργησε διαφορετικά στην κάθε μία. Η Ελπίδα στο ΝΗΣΙ υπομένει με στωικότητα τη σκληρή πραγματικότητα και παραμένει γλυκιά και προστατευτική με όλους. Στο τέλος προσφέρεται για δοκιμή σε νέο φάρμακο, εξ αιτίας του οποίου πεθαίνει, ευτυχής που υπήρξε χρήσιμη. Η Βενετία πάλι στα ΚΟΜΑΝΤΑ παλεύει ολομόναχη να επιβιώσει ενώ βρίσκεται στο έλεος της συμμορίας των Δράκων. Νιώθει ανήμπορη να προστατέψει το ανάπηρο παιδί της και γνωρίζει ότι κανείς δε νοιάζεται τι θα απογίνουν. Έτσι αγριεύει και μετατρέπεται σε λέαινα. Είναι τραχιά στην όψη και στους τρόπους, τα παίζει όλα για όλα. Και τις δυο αυτές γυναίκες τις καταλαβαίνω.

Εκτός από την τηλεόραση, έχετε άλλες δύο μεγάλες αγάπες, το θέατρο και τη συγγραφή. Αν σας ζητούσαν να διαλέξετε μόνο μία;

Τo ένα είναι προέκταση του άλλου. Το γράψιμο απαιτεί μοναχικότητα κι αυτό ταιριάζει στο χαραχτήρα μου. Όταν μια ιδέα με πολιορκεί και ζητά να της δώσω μορφή απομονώνομαι, μεταφέρομαι στην εποχή και την ατμόσφαιρα, γίνομαι μ’ ένα τρόπο γεφύρι, απ’ όπου θα περάσουν τα πρόσωπα του έργου για να συναντήσουν τον αναγνώστη και στη συνέχεια τον θεατή. Αν τώρα έπρεπε να διαλέξω μόνο το ένα, σίγουρα θα επέλεγα το γράψιμο. Έχω τεράστια αποθέματα στο σεντούκι της μνήμης μου, για διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα, παραμύθια. Είθε να προλάβω να αποτυπώσω έστω και ένα ελάχιστο μέρος από όλα αυτά.

Τι δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό για εσάς και θέλετε να το μάθει;

Το ευρύ κοινό όπως είναι φυσικό με γνωρίζει μόνο μέσα από τη συμμετοχή μου σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές. Είναι πολύ δυνατό μέσο η τηλεόραση και αισθάνομαι τυχερή που επικοινωνώ με περισσότερους ανθρώπους, όταν εργάζομαι σ’ αυτήν ως ηθοποιός. Ωστόσο ζω και δραστηριοποιούμαι στα Χανιά κι είναι εύλογο τα έργα μου να μη φτάνουν τόσο άμεσα στο ευρύ κοινό. Προσωπικά δυσκολεύομαι να βρω το χρόνο να προβάλλω συστηματικά τη δουλειά μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που είναι μία εξαιρετική δυνατότητα που μας προσφέρει η εποχή. Καθώς όμως ό,τι κάνω είναι «χειροποίητο», από την ιδέα ως την υλοποίηση, που να βρεθεί ελεύθερος χρόνος; Ελπίζω ωστόσο σύντομα να οργανώσω μία ιστοσελίδα και το κανάλι μου στο youtube όπου θα ανεβάσω περισσότερα πράγματα, για να μπορεί να με γνωρίζει καλύτερα όποιος ενδιαφέρεται.

Έχετε καλλιτεχνικούς άπιαστους στόχους;

Ακολουθώ τη ροή της ζωής κι εμπιστεύομαι την κρίση μου και το ένστικτό μου. Η πορεία μου και οι επιλογές μου έχουν αφετηρία δικές μου πραγματικές ανάγκες. Με ενδιαφέρει μέσα από κάθε δουλειά να εμβαθύνω και να εξελίσσομαι ως άνθρωπος. Δε βάζω άπιαστους στόχους και δε χάνομαι σε ονειροπολήσεις για άπιαστες επιτυχίες που τότε… ίσως… εγώ… θα… κλπ. Είμαι πάντα συγκεντρωμένη στο έργο, ρόλο ή κείμενο, που βρίσκεται σε εξέλιξη κι αφήνω τα πράγματα να προκύψουν.

Τι μπορεί να σας θυμώσει;

Η φτήνια, η χυδαιότητα, η αγένεια, η κουτοπονηριά, οι ρατσιστικές συμπεριφορές κ.ά.

Και τι σας δίνει χαρά στην καθημερινότητά σας;

Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης που με κατακλύζει για τα απλά κι αυτονόητα που απολαμβάνω. Καθαρό νερό να πιω, να πλυθώ, ανθρώπους να μοιραστώ συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς, όμορφη φύση για να περιπλανιέμαι, έμπνευση να γράφω…

Ετοιμάζετε κάτι θεατρικά για το οποίο θα θέλατε να μιλήσετε γι’ αυτό;

Ελπίζω ως το τέλος της χρονιάς (αν μας επιτρέψει η πανδημία…) να δώσω μια σειρά παραστάσεων για μαθητές με το έργο «Μικρός στο Μεγάλο Κάστρο» που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο μου και αναφέρεται στις παιδικές αναμνήσεις του Νίκου Καζαντζάκη.

Χαίρομαι όταν προσπαθώ κι εγώ με τον τρόπο μου, να γνωρίσω στα παιδιά ότι η ονομασία ενός δρόμου, αεροδρομίου, αίθουσας, δεν είναι απλώς μια λέξη, αλλά ότι πίσω από αυτήν τη λέξη κρύβεται μια σπουδαία προσωπικότητα που αξίζει να αναζητήσουν και να μελετήσουν.

Πιστεύω ότι στην εποχή μας (εποχή ευτέλειας) δεν προβάλλονται προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν παράδειγμα. Έτσι συχνά καταπιάνομαι με πρόσωπα που άφησαν ένα ισχυρό πνευματικό αποτύπωμα, όπως ο Παπαδιαμάντης, ο Παλαμάς, ο Ροΐδης, ο Βιζυηνός κ.α. Γεύομαι εγώ πρώτη τον πλούτο της γραφής τους και στη συνέχεια το μοιράζομαι με μικρούς και μεγάλους.