Οι τηλεοπτικές μαμάδες που φέτος έκαναν τη διαφορά – Πώς οι ηρωίδες εξυμνούν τον ιερό ρόλο της μάνας

Ξεχωριστές με χαρακτήρα δυναμικό και έτοιμες να πέσουν στη «φωτιά» για τα παιδιά τους. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση ή όχι, είναι γεγονός πάντως ότι μέσα στη δίνη της επικαιρότητας που φέρνει στο φως αρρωστημένες καταστάσεις με θύμα τη γυναίκα, όλες οι ηρωίδες των φετινών σειρών έχουν να περάσουν μηνύματα σημαντικά και ιδιαίτερα για τον ιερό ρόλο της μάνας και όχι μόνο!

Γυναίκες που σαν λέαινες προστατεύουν τα «σπλάχνα» τους άλλοτε με τρόπο σωστό, άλλοτε με υπερβολή και ζήλο και άλλοτε με λάθη όμως στο βάθος μόνο η αγάπη είναι αυτή που ορίζει τι είναι σωστό για κάθε μια από αυτές.

Ακόμη και η Καλλιόπη από το Σασμό ή η Αρετή από τη Γη της Ελιάς, που μέχρι τώρα μόνο την αναποδιά τους έχουμε δει, κουβαλάνε απωθημένα που μπορεί να έχουν αποβεί καταστροφικά για τα παιδιά τους. Λειτουργούν με μια εμμονή να γίνονται όλα όπως ορίζουν εκείνες στερώντας τους την αρχή της αυτονομίας και το δικαίωμα της ελευθερίας, όμως ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως ρίζα είναι η μητρική αγάπη.

Πάμε να δούμε τα χαρακτηριστικά των τηλεοπτικών μανάδων που έχουν συγκλονίσει με τις ερμηνείες τους

Αρετή Καπερνάρου (Δώρα Χρυσικού)

Σύζυγος του Στάθη. Η κλασική γυναίκα του χωριού. Μανιάτισσα με τα όλα της. Ξεχωρίζει τα παιδιά της και δείχνει αδυναμία στον γιο της, τον Στέφανο, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να υποβαθμίζει την κόρη της, τη Βασιλική. Στο τέλος όμως η αγάπη θα νικήσει και η Αρετή θα πέσει στην αγκαλιά της προσπαθώντας να αναπληρώσει τις χαμένες στιγμές.

Χάιδω Στεφανέα (Στέλα Φυρογένη)

Ευκατάστατη Μανιάτισσα, μεγαλοπιασμένη, πάρα πολύ σκληρή γυναίκα. Ο θάνατος του άντρα και της κόρης της θα την ρίξει στο πένθος. Στο όνομα όμως της αγάπης του γιου της και του μωρού που έρχεται στην οικογένεια, η Χαίδω αλλάζει και γίνεται η μάνα που κάθε κόρη θα ήθελε!

Καλλιόπη Σταματάκη (Μαρία Τζομπανάκη)

Η κεφαλή του σπιτιού. Δεσποτική γυναίκα, αυταρχική και ταυτόχρονα θρησκευόμενη, που θέλει να τα ελέγχει όλα και να λύνει τα προβλήματα της οικογένειας αποφασιστικά. Για τους γιους της Μαθιό και Αστέρη είναι μάνα και πατέρας. Σκληρή, με καρδιά από πέτρα, εξαντλεί την αγάπη της στον πρωτότοκο γιο της τον Μαθιό, βάζοντας διακριτικά στο περιθώριο τον Αστέρη. Όταν όμως διαπιστώσει πως έσπρωξε τα παιδιά της σε λάθος δρόμους τότε η ίδια δίνει τέλος στη ζωή της καθώς έχει χάσει το «παιχνίδι»

Μαρίνα Βρουλάκη (Μαρία Πρωτόπαππα)

Γυναίκα ιδιαίτερα ευαίσθητη παράλληλα όμως και δυνατή. Μεγάλωσε μόνη της τα παιδιά της (Πέτρο και Αργυρώ) τιμώντας πάντα τον νεκρό από τη βεντέτα άντρα της (Μάρκο). Μετά τον θάνατο του άντρα της, αγαπήθηκε βαθιά κ ειλικρινά με τον Αντώνη Φραγκιαδάκη (τον αστυνόμο). Η αίσθηση καθήκοντος όμως και μια φυσική συστολή την εμποδίζει εδώ και χρόνια να προχωρήσει μαζί του, παρ’ ότι είναι σαφής η αμοιβαία έλξη. Χάνει τον γιο της από τον σύντροφο της κόρης της, γεμίζει θλίψη αλλά όχι μίσος αφού γνωρίζει πως η Αργυρώ δεν έχει ζωή μακριά από τον άντρα που αγάπησε. Τα βάζει όλα στην άκρη και δέχεται να μεγαλώσει το εγγόνι της, παιδί του φονιά του γιου της.

Διαμάντω (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη )

Μια τραγική ηρωίδα, που καλείται να αντιμετωπίσει σιωπηρά και με τα πενιχρά μέσα που ως γυναίκα διαθέτει μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία, την ύβρι της αιμομικτικής σχέσης του άντρα της με τη νύφη της. Παραμερίζοντας τις δικές της ανάγκες και ελευθερίες, αυτό το απόλυτο μητριαρχικό σύμβολο γίνεται ταυτόχρονα και σύμβολο θυσίας στον βωμό της κοινωνικής συνοχής. Αφού οι όροι της πατριαρχικής κοινωνίας δεν της επιτρέπουν να δρα και να παίρνει πρωτοβουλίες φανερά, προσπαθεί με μυστικούς τρόπους να αποσοβήσει το μεγάλο κακό που επικρέμαται πάνω από τις τύχες του γιου της, Γιώργη, αλλά και των υπόλοιπων παιδιών της, εξαιτίας των άνομου πόθου του άντρα της για τη νεαρή νύφη της.

Το αξιοθαύμαστο είναι πως, μέσα σ’ αυτό το μαρτύριο, δεν στρέφει τα βέλη της ενάντια στη νύφη της, όπως θα ήταν αναμενόμενο εξαιτίας της γυναικείας αντιζηλίας, αλλά, αντίθετα, συντάσσεται μαζί της κι έτσι, οι δυο τους, κατορθώνουν -τουλάχιστον για ένα διάστημα- να συμμαχήσουν ενάντια στον κοινό κίνδυνο, δηλαδή την κυριαρχία του πάθους των αρσενικών.