Δεληβοριάς: «Θα ήθελα να ζούσα το ‘70, να παίξω στα άλογα με τον Στράτο ή χαρτιά με τον Μητροπάνο»
Αδιαμφισβήτητα η πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης, τα «Νούμερα» της ΕΡΤ1 ανατρέπουν τα δεδομένα και φέρνουν αέρα ανανέωσης στην ήδη κουρασμένη και στατική τηλεοπτική πραγματικότητα.
Και ο Φοίβος Δεληβοριάς, το «μυαλό» πίσω από τα Νούμερα, αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται...
Με κάθε επεισόδιο της σειράς «Τα Νούμερα» γίνεται πάρτι στο twitter. Τα σχόλια του κόσμου είναι διθυραμβικά και μιλούν για τη μεγάλη έκπληξη της φετινής τηλεοπτικής σεζόν. Πώς νιώθεις για αυτό;
Χαίρομαι πολύ γιατί τα «Νούμερα» είναι μια πρόσκληση σε παιχνίδι. Είναι σαν να μπαίνεις σε μια παρέα -που, εν προκειμένω, είναι η ελληνική τηλεόραση- και να λες: «Παίζουμε ένα καινούριο παιχνίδι; Οι κανόνες είναι αυτοί». Οι απαντήσεις που θα πάρεις ποικίλλουν. Μπορεί να σου πουν «βαριόμαστε» ή «θέλουμε να παίξουμε κάτι άλλο». Στην περίπτωσή μας, ήταν πολύ συγκινητικό το ότι υπήρξε τόση διάθεση συμμετοχής. Ρίξαμε το μπαλάκι και μας το γύρισαν πίσω. Είπαμε την πρώτη ατάκα και είπαν τη δεύτερη. Παρότι 33 χρόνια κάνω μουσική, συναυλίες, έχω κάνει και θέατρο, την «Ταράτσα του Φοίβου», θεωρώ πως η τηλεόραση, ακριβώς επειδή αγγίζει και το τελευταίο ελληνικό χωριό, αγγίζει τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο, είναι ένα δυνατό παιχνίδι και χαίρομαι πολύ που το έχω αρχίσει.
Έχεις δηλώσει ότι ο στόχος σου είναι να κάνεις 24 μικρές ταινίες, σωστά;
Πράγματι. Καθώς τα «Νούμερα» έχουν και μουσική και μυθοπλασία, η ΕΡΤ μάς ζήτησε 75άλεπτα επεισόδια και αμέσως σκέφτηκα ότι θα ήθελα να κάνω 24 ταινίες, σαν τις κωμωδίες που αγάπησα. Όλες έχουν αναφορές στον Σακελλάριο, στον Τσιφόρο, στον Πρετεντέρη, στον Καπουτζίδη, στη Δήμητρα Παπαδοπούλου, στη Μυρτώ Κοντοβά, στον Λευτέρη Πετρόπουλο, στους Ρήγα - Αποστόλου, στους Ρέππα - Παπαθανασίου, σε πρόσωπα τα οποία έκαναν το πιο διαχρονικό ελληνικό ψυχαγωγικό σινεμά, το πιο απελευθερωτικό λαϊκό είδος τέχνης. Μας καθρέφτισαν και μας ώθησαν να σπάσουμε τους καθρέφτες μας, να δούμε ότι όλοι μας είμαστε νούμερα, είμαστε κωμικές περσόνες. Με έναν τρόπο, αυτό που κάνω είναι αφιερωμένο σε αυτά τα πρόσωπα.
Άρχισες να γράφεις στην εφηβεία σου - και δεν μιλάμε μόνο για τραγούδια. Από τότε έως σήμερα, ήταν ανάγκη σου να συνεχίζεις να το κάνεις, να εκφράζεσαι με αυτό τον τρόπο;
Είναι αστείο, αλλά, στο πρώτο τετράδιο που έχω με γραπτά μου, την ίδια περίοδο που έγραφα τραγούδια ξεκινούσα και σενάρια. Έγραφα βέβαια τρεις-τέσσερις σελίδες και μετά τα παρατούσα, αλλά έγραφα σενάρια με έναν τύπο που λεγόταν Φοίβος, σαν και μένα, ζούσε στην Καλλιθέα, ήταν μαθητής και του συνέβαιναν διάφορα. Είχα κάπως υπόψη μου, όπως και στα τραγούδια, να κάνω μια point-of-view κινηματογράφηση της ζωής. Να ακτινογραφώ τη ζωή μου και τη ζωή μας.
Τα τραγούδια σου αυτό το κάνουν μοναδικά, από την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά μέχρι και σήμερα.
Ευχαριστώ. Επιστρέφοντας στα «Νούμερα», θέλω να σε ρωτήσω τι θα δούμε στα επόμενα επεισόδια. Θα δείτε πολύ σημαντικούς συναδέλφους μου. Θα δείτε ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ, οι οποίοι θα κάνουν απολαυστικά cameo, δηλαδή σύντομες εμφανίσεις. Επίσης, θα υπάρχει η ανάπτυξη της αρχικής ιδέας και των χαρακτήρων των ηρώων.
Τι συμβαίνει δηλαδή σε αυτό τον άνθρωπο που φτιάχνει το όνειρό του μάντρα και έχει αντίπαλό του τον περίεργο τύπο Τζόναθαν αντιπροσωπεύοντας οι δυο τους τις δύο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις του όρου «νούμερα».
Ο ένας είναι νούμερο επιθεώρησης και του αρέσει οι γύρω του να είναι κι εκείνοι νούμερα, να είναι άνθρωποι των οποίων οι ατέλειες είναι αυτές που τους κάνουν όμορφους. Ο άλλος, πάλι, θέλει μια αυστηρή τελειότητα και να ανεβαίνουν τα νούμερα και οι εισπράξεις ταυτόχρονα. Αυτό το αντιμετωπίζουμε σε όλη μας τη ζωή - οικονομική κρίση, ενεργειακή κρίση... Συνεχώς κυνηγάμε νούμερα! Τελευταία κυνηγούσαμε νούμερα κρουσμάτων. Από την άλλη, το μόνο που μπορεί να μας απελευθερώσει είναι το πόσο νούμερα είμαστε οι ίδιοι. Αυτή την ανάπτυξη της αρχικής ιδέας θα τη δούμε στα 24 επεισόδια και όλοι οι ήρωές μας θα ξεδιπλωθούν επιφυλάσσοντας πολλές εκπλήξεις.
Ποιο λαϊκό συνθέτη έχεις αγαπήσει περισσότερο;
Έχω αγαπήσει πολύ τον Χρήστο (σ.σ. Νικολόπουλο), με τον οποίο έχουμε γίνει και φίλοι, τον Τάκη Σούκα, τον Θανάση Πολυκανδριώτη και τον Τάκη Μουσαφίρη. Θαυμάζω όμως και πολλούς συνθέτες που γράφουν σήμερα, όπως τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, ενώ έχω πολύ μεγάλη αγάπη στο λαϊκό τραγούδι του ’60, του ’70 και του ’80. Εκείνοι οι άνθρωποι περιέγραφαν τον κόσμο όσων δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, που έπαιζαν στον ιππόδρομο... Αυτές οι φοβερές ιστορίες του Άκη Πάνου ή του Γιώργου Ζαμπέτα -που ανέπτυξαν κι άλλο αργότερα ο Μουσαφίρης, ο Νικολόπουλος και ο Πυθαγόρας- ήταν ένας κόσμος ολόκληρος. Αγαπώ πολύ το μικρόκοσμο του τραγουδιού των ’70s. Θα ήθελα να ζούσα τότε, να παίξω στα άλογα με τον Στράτο ή χαρτιά με τον Μητροπάνο. Είναι μια εποχή που με ιντριγκάρει πολύ.
Τους ρεμπέτες;
Φυσικά και τους αγαπώ! Αυτούς δεν τους αναφέρω καν διότι είναι τα αγκωνάρια. Τι να πεις για τον Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη και τους άλλους κορυφαίους της εποχής τους
Πηγή: Hello
Διαβάστε επίσης: