Έλενα Πιερίδου: «Η μητέρα μου και η οικογένειά της ακόμη κουβαλούν πληγές, οι οποίες είναι ανοιχτές»

Η τηλεοπτική Ραζάν η οποία ερωτεύεται παράφορα τον Έλληνα Στρατή, ρόλο που υποδύεται ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο πλευρό της, αποκαλύπτει πως χρειάστηκε να κάνει αρκετή έρευνα καθώς μελετούσε τον ρόλο της ενώ παραδέχεται πως και η οικογένειά της έχει και εκείνη ανοιχτές πληγές από την προσφυγιά...

Ραζάν και Στρατής. Ένας διαφορετικός έρωτας, με πολλές δυσκολίες. Πώς τον βιώνεις από την πλευρά της ηρωίδας σου;

Μέσα σε όλη αυτήν τη δυσκολία και στο τοξικό περιβάλλον όπου έχει μεγαλώσει η Ραζάν, αυτός ο έρωτας είναι μια ανάσα ελευθερίας για εκείνη. Είναι το φως στο σκοτάδι. Και ο Στρατής είναι ο άνθρωπος που ουσιαστικά της δίνει τη δύναμη να προχωρήσει, να πιστέψει στον εαυτό της και να αφήσει πίσω την παλιά της ζωή, να βρει αυτά που χρειάζεται για να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια.

Χρειάστηκε να κάνεις κάποια έρευνα για το ρόλο σου;

Η αλήθεια είναι πως, όταν μου πρωτοείπαν για το ρόλο της Ραζάν, είχα αντιμετωπίσει ένα δίλημμα. Ήταν γιατί είναι πολύ λεπτό το ζήτημα του προσφυγικού, είναι πολύ επίκαιρο και ήθελα να το αντιμετωπίσω με το σεβασμό που του αναλογεί. Οπότε μπήκα στη διαδικασία να δω σχετικά ντοκιμαντέρ, ενώ όταν κάναμε γυρίσματα στη Μυτιλήνη, μίλησα με ανθρώπους που μου διηγήθηκαν τις ιστορίες τους. Έπρεπε να είμαι προσεκτική στα πάντα, από την απόσταση που έχουν τα χέρια σε μια προσευχή, μέχρι τον τρόπο που κάθονται στο τραπέζι για να προσευχηθούν πριν από το φαγητό. Όλα είναι μια ιεροτελεστία. Όπως συμβαίνει, άλλωστε, σε όλες τις θρησκείες. Κουβαλούσε μια παραπάνω ευθύνη ο ρόλος, για εμένα.

Τη Ραζάν την ένιωσες ξένη ή βρήκες στοιχεία να ταυτιστείς μαζί της;

Δεν έχω ζήσει προσωπικά την προσφυγιά, αλλά η μητέρα μου και η οικογένειά της είναι πρόσφυγες. Έχουν ζήσει τον πόλεμο στην Κύπρο το 1974, οπότε μεγάλωσα με όλες αυτές τις ιστορίες. Με μια μαμά που ήταν πρότυπο για μένα, που έμεινε ορφανή πριν από τον πόλεμο, που μετά τον πόλεμο ζούσε σε χώρους φιλοξενίας προσφύγων μέχρι να βρει σπίτι... Ήταν ένα πολύ ευαίσθητο θέμα για εμένα, γιατί η μητέρα μου και η οικογένειά της ακόμη κουβαλούν πληγές, οι οποίες είναι ανοιχτές, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Μάλιστα, έτυχε σε μια άλλη σειρά όπου έπαιζα, στο «Τατουάζ», να κάνουμε γυρίσματα στην Κύπρο στο χώρο μιας ταβέρνας που δεν λειτουργούσε πια, αλλά είχε αποτελέσει το πρώτο κατάλυμα προσφύγων το ’74. Εκεί έμενε και η μητέρα μου ως πρόσφυγας.

Συγκινείσαι όταν μιλάς για τη μητέρα σου...

Ναι, γιατί αποτελεί πρότυπο για μένα, πρότυπο ανθρώπου που τα έχει καταφέρει μόνη της, ξεκινώντας από το μηδέν. Τη θαυμάζω πολύ για ό,τι έχει κάνει και για ό,τι έχει ξεπεράσει.

Στο μεταξύ είναι και η αδελφή σου, Ιφιγένεια, ηθοποιός. Πώς έγινε αυτό; Επηρέασε η μία την άλλη;

Ναι, είναι ηθοποιός και έχουμε παίξει μαζί στο «Τατουάζ». Η μαμά ήθελε από μικρή να ασχοληθεί με το χορό, αλλά δεν είχε την ευκαιρία, οπότε εμάς μας έγραψε σε μαθήματα από μικρές. Ξεκίνησα μπαλέτο από 3 ετών. Συνέχισα μέχρι τα 16, κάνοντας παράλληλα και άλλα είδη χορού. Εκεί, γύρω στα 16, αισθάνθηκα πως δεν με γεμίζει μόνο ό χορός. Ήθελα να ασχοληθώ και με την υποκριτική και τη μουσική, οπότε ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής και θεάτρου. Όταν αποφάσισα να δώσω εξετάσεις, πέρασα από ακροάσεις σε σχολές μιούζικαλ στο Λονδίνο και εντέλει σπούδασα μιούζικαλ και θέατρο. Στη συνέχεια ακολούθησε και η αδελφή μου. Είχα σκοπό να μείνω στην Αγγλία μόνιμα, αλλά είχα έναν τραυματισμό στο τελευταίο έτος των σπουδών και αναγκάστηκα να επιστρέφω στην Κύπρο. Αν και δεν είχα στο μυαλό μου την τηλεόραση, ωστόσο είχα στείλει κάποια βιογραφικά. Όπως ήρθαν τα πράγματα, η πρώτη μου δουλειά τελικά ήταν τηλεοπτική, έπειτα υπήρξε μια συνέχεια και γεννήθηκε μια αγάπη για το συγκεκριμένο μέσο, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου άρεσε και αφοσιώθηκα σε αυτό. Ο ρόλος της Ραζάν, ο οποίος είναι πρωταγωνιστικός, είναι ένα επιστέγασμα των μέχρι τώρα προσπαθειών σου; Σίγουρα όλη αυτή η εξέλιξη με χαροποιεί και πάντα ένας βασικός ρόλος αποτελεί στόχο. Αλλά δεν είναι αυτό που έχω ως προτεραιότητα στο μυαλό μου. Θέλω να αναλαμβάνω ρόλους που να με ιντριγκάρουν, να με γεμίζουν. Ποτέ δεν σκέφτομαι να είναι μεγαλύτερος ή πρωταγωνιστικός ο επόμενος ρόλος. Με ενδιαφέρει πρωτίστως να είναι διαφορετικός, να είναι μια πρόκληση.

Θεωρείς τη Ραζάν δύσκολο ρόλο;

Είναι ένας πολυσύνθετος ρόλος που έχει ένα βαθμό δυσκολίας.

Πώς σου φάνηκαν οι αρχικές αντιδράσεις που συνάντησε η σειρά;

Οι αντιδράσεις δεν ήταν μόνο αρνητικές, είχαμε και πολλές θετικές. Σε μια αντίστοιχη περίπτωση, αλλά με αντίστροφους ρόλους, δηλαδή ένας Τούρκος και μια Ελληνίδα, ερωτεύτηκαν στο σίριαλ «Μη μου λες αντίο», μια ιστορία που είχε αγαπηθεί πάρα πολύ. Βέβαια, τότε δεν υπήρχε το Twitter, το λαϊκό δικαστήριο, που λέμε. Αισθάνομαι πως όλοι περιμένουν στη γωνία να εμφανιστεί κάτι για να το σχολιάσουν αρνητικά. Είναι ένα πολύ έντονο φαινόμενο της εποχής μας.

Πηγή: Hello