Νίκος Γκέλια: Ο ρόλος στο Μαύρο Ρόδο, η σχέση του με τη θρησκεία και οι… Κάννες

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τον ρόλο σου στο «Μαύρο ρόδο». Γίνεται χαμός με τον Σαράντο…

«Τον Σαράντο τον αγαπώ. Απ’ όταν διάβασα το σενάριο, αναρωτιόμουν αν είχε γραφτεί για μένα. Είχα πολλά κοινά στοιχεία με τον ήρωα στο χιούμορ και στην αντίληψη, οπότε ήταν εύκολο να τον προσεγγίσω. Όλοι ξεκινήσαμε δυναμικά να πάμε να φτιάξουμε κάτι ωραίο, κάτι καινούργιο. Η αγκαλιά μ’ αυτόν τον ρόλο είναι πολύ ωραία. Συζητάω καλά μαζί του και με απασχολεί. Βλέπω ότι και ο κόσμος έχει δει την αγάπη μου για τον Σαράντο και τον έχει αγκαλιάσει».

Όταν διάβασες το σενάριο, πέρα από τον ρόλο σου, τι άλλο σε γοήτευσε;

«Η σύγκρουση των δύο κόσμων εμένα με απασχολεί γενικότερα στη ζωή μου. Η συγκρουσιακή σχέση στον άνθρωπο. Οι σχέσεις είναι καθημερινές συγκρούσεις και μετά όλοι αγκαλιάζονται και δημιουργούν κάτι άλλο. Οπότε, το να έχεις δύο κόσμους, ένα μοναστήρι με ό,τι φέρει η θρησκεία και ένα δογματικό κομμάτι και τη νύχτα, τον κόσμο, την απελευθέρωση που έχει νύχτα, σε τραβάει να δεις τι θα συμβεί άμα αυτά συνδυαστούν. Έχει ένα love story υπέροχο και έχει και ένα σασπένς το οποίο αφορά και τον δικό μου ρόλο. Η δική μου ιστορία κρατάει αυτό το κομμάτι του σασπένς».

Με τη θρησκεία τι σχέση έχεις;

«Βασικά είμαι άθρησκος, αλλά νομίζω πως δεν είμαι άθεος. Δεν συμμετέχω καθόλου στο δογματικό κομμάτι. Ούτε θα φιλήσω κάποια εικόνα, ούτε θα προσευχηθώ, με την έννοια της διαδικασίας. Υπάρχει όμως μια επίκληση πολύ προσωπική. Μπορεί να είναι τύχη, να είναι μοίρα, να είναι ένα θέλω, να μιλάω στον εαυτό μου, δεν ξέρω τι, αλλά επιλέγω να είναι κάτι πάνω από μένα για να μπορέσω να βρω τη θνητότητά μου μέσα σ’ αυτό».

Δύο ταινίες του Κούτρα, το «Xenia» και τώρα το «Dodo», σε πάνε δύο φορές στις Κάννες και στο κόκκινο χαλί.

«Γνώρισα τον Πάνο το 2012. Το 2013 κάναμε την ταινία και το 2014 πήγαμε στο Φεστιβάλ Καννών για πρώτη φορά. Ήταν μια εμπειρία παραμυθένια, γιατί ο Πάνος από μόνος του ως οντότητα είναι ένα παραμύθι. Το «Xenia» ήταν ένα δώρο ζωής. Από τους συνεργάτες που γνώρισα, από το σινεμά που έμαθα, από τα ταξίδια που πήγα, από τις Κάννες, όπου περπάτησα πρώτη φορά το κόκκινο χαλί στα 22 μου. Συνειδητοποίησα πολλά πράγματα εκεί. Έχουμε μια πολύ φιλική σχέση με τον Πάνο πλέον. Είναι ο κινηματογραφικός μου πατέρας. Ξαφνικά με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «Έχω γράψει έναν ρόλο στην καινούργια ταινία για σένα». Και παθαίνω πλάκα. Δεν πίστευα ότι θα κάνουμε δεύτερη ταινία μαζί. Και συμβαίνει το «Dodo», λέει στην Αυγή