Νίκος Γκέλια: «Όλοι κάτοικοι αυτής της Γης είμαστε. Ας μην βάζουμε αυτές τις ταμπέλες»

Οι γονείς σου είναι οικονομικοί μετανάστες και έχεις μιλήσει πολλές φορές για τις δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει λόγω της καταγωγής σου. Νιώθεις λίγο ότι αυτή η επιτυχία είναι κάτι σαν απάντηση σ’ αυτές τις δυσκολίες;

«Η απάντηση ενέχει και ένα μένος από πίσω. Εγώ δεν έχω μένος. Δεν θέλω να πω «Δείτε, εγώ τα κατάφερα, πάρτε τα». Θέλω απλώς να ζήσω τη ζωή μου έτσι όπως τη θέλω εγώ. Χωρίς να έχω κάποια ταυτότητα από πάνω να με βαραίνει ή κάποια αντίληψη άλλου που να μου κόβει τα πόδια. Όλοι κάτοικοι αυτής της Γης είμαστε. Ας μην βάζουμε αυτές τις ταμπέλες. Δεν υπάρχει λόγος. Συμβαίνουν πράγματα τραγικά γύρω μας, που δεν κοιτάνε εθνικότητα, δεν κοιτάνε χρώμα, αν είσαι παχύς, λεπτός, κοντός, ψηλός. Τρανό παράδειγμα, αυτή η τραγωδία στα Τέμπη που ζούμε αυτή τη στιγμή. Δεν κοιτάνε τέτοια πράγματα οι κακουχίες σ’ αυτή τη ζωή. Γιατί τα κοιτάμε εμείς;»

Επειδή όμως έχεις δεχτεί επιθέσεις, πώς έχεις καταφέρει να μην έχει μένος και θυμό;

«Έτσι μεγάλωσα. Η παιδεία μου, οι άνθρωποι που συνάντησα, οι παρέες μου, η οικογένειά μου, οι δάσκαλοί μου στη ζωή. Είναι κάποιοι καθηγητές που μου έδωσαν τεράστια αγάπη και μια άλλη οπτική. Είναι και λίγο έμφυτο. Είμαι πολύ αντιδραστικός όταν το βλέπω απέναντι. Εκεί γίνομαι πολύ προστατευτικός και μπορεί τότε να έχει μέσα και μια επίθεση. Όταν το βλέπω να συμβαίνει σε άλλους, θέλω πολύ να επέμβω. Με τεράστια προσοχή στο πώς θα μιλήσω, αλλά είμαι πιο δηκτικός. Σε μένα τα δέχομαι πιο εύκολα. Το να γυρίσεις πάνω σε έναν τσακωμό και να μου πεις « Άντε, ρε Αλβανέ» έχω μάθει να το διαχειρίζομαι με χιούμορ. Στο γύρισμα, όταν ξεχνάω τα λόγια μου, κάνω πλάκα στα παιδιά και τους λέω «Συγγνώμη, είμαι και λίγο Αλβανός» και αυτοσαρκάζομαι και γελάμε. Το έχω βάλει μέσα στην πραγματικότητά μου. Γιατί μέσα από το χιούμορ τα απενοχοποιείς αυτά και βοηθάει.»

Όταν έγινες πιο αναγνωρίσιμος, αντιστράφηκε αυτό το κλίμα των επιθέσεων λόγω της καταγωγής σου;

«Το να με αντιμετωπίζουν σαν ξένο είχε αλλάξει πριν την αναγνωρισιμότητα. Γιατί είναι κάτι το οποίο χτίζεις με τους ανθρώπους σου. Έως και δεν το ’χω νιώσει εδώ και πολλά χρόνια. Εκεί που το νιώθεις είναι στις δημόσιες υπηρεσίες. Εκεί το νιώθεις. Όχι γιατί σε κοιτάνε κάπως. Αλλά γιατί αν εσύ θέλεις πέντε χαρτιά για να κάνεις τη δουλειά σου, εγώ θέλω οκτώ. Εκεί καταλαβαίνεις ότι ακόμη δεν είμαστε το ίδιο. Μπορεί στην πραγματικότητά μου να μην το βιώνω, αλλά όταν θα πρέπει να κάνω μια γραφειοκρατική δουλειά, ξέρω ότι εγώ πρέπει να τρέξω λίγο παραπάνω από ό,τι εσύ. Η αναγνωρισιμότητα με έφερε σε επαφή με ανθρώπους σαν εμένα, που χαίρονταν που τα έχω καταφέρει και ένιωσαν ανακούφιση. Με έφερε κοντά με μετανάστες δεύτερης γενιάς που βίωναν το ίδιο».

Επειδή είσαι και μπαμπάς, φοβάσαι μήπως η κόρη σου περάσει τα ίδια με εσένα;

«Ναι, τον έχω αυτόν τον φόβο. Δεν θέλω η κόρη μου να περάσει αυτά που πέρασα. Και προσπαθώ να την προφυλάξω. Από τη γραφειοκρατία πιο πολύ. Όχι απ’ τους ανθρώπους. Στους ανθρώπους έχω τεράστια πίστη. Αλλά όταν κάτι ξεπερνάει τον άνθρωπο και γινόμαστε νούμερα, στα νούμερα το παιδί μου είναι λίγο διαφορετικό. Οπότε προσπαθώ να προλάβω να αλλάξω κάποια πράγματα. Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος ακόμη δεν έχει την ελληνική ταυτότητα. Κάνω κάποιες κινήσεις τώρα. Ορκίστηκα Έλληνας πριν από δύο μήνες, αλλά ακόμη δεν έχω πάρει τα χαρτιά. Δεν θέλω το παιδί μου να πληγωθεί. Θα κάνω λοιπόν ό,τι μπορώ για να προστατέψω το παιδί μου από όλα αυτά.», λέει στην Αυγή.