Ελένη Κοκκίδου: «Αισθάνθηκα ότι η Μουρμούρα ότι μπορεί να γίνει ρουτίνα»

Γιατί η Φλέρυ Νταντωνάκη και τα τραγούδια της, γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις και οι μουσικές του, γιατί όλη αυτή η εποχή και η αισθητική ήταν είναι μέσα στη ζωή και στην κουλτούρα της.

Και τελικά, μέσα από τον μονόλογο «Το τραγούδι της Φλέρυς» του Δημήτρη Οικονόμου, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, η ηθοποιός αναμετριέται ξανά με τον εαυτό της. Και προσπαθεί να κατανικήσει τους φόβους της, όπως και η Φλέρυ...

Πώς θα ορίζατε τη «σχέση» σας με τη Φλέρυ Νταντωνάκη;

«Υπήρχε ένας τεράστιος θαυμασμός. Για εμένα η Φλέρυ ήταν σαν τη Μαρία Κόλλας στην όπερα. Ηταν τέτοιες οι προσλαμβάνουσες μου στη μουσική. Σπίτι ακούγαμε Χατζιδάκι, κλασική μουσική, Ατιίκ, Γιαννίδη... Ο Χατζιδάκις ήταν μέσα στην κουλτούρα μου. Ήμουν δώδεκα χρόνων όταν βγήκε ο “Μεγάλος Ερωτικός” και τον είχα μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά. Επαιζα και στο πιάνο κάποια από τα τραγούδια του. Μεγάλωσα με αυτή την αισθητική, μου ήταν οικεία, είναι η βάση μου. Οπότε όταν μου είπε ο Μάνος Καρατζογιάννης για το κείμενο και τη Φλέρυ, ένιωσα σαν να μου φέρνει η ζωή ένα δώρο. Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα συμβεί. Με γύρισε πίσω στη δική μου τη ζωή και στον τρόπο που εγώ ανακάλυπτα τη μουσική, την τέχνη, το θέατρο. Βρίσκω πολλά κοινά σαν ιδιοσυγκρασία με τη Φλέρυ».

Στην παράσταση, τη συναντάμε σε μια συγκεκριμένη στιγμή, στη συναυλία του 1985 στη Ρωμαϊκή Αγορά...

«Είναι η τελευταία της συναυλία. Εμείς δεν εστιάζουμε σε αυτό καθαυτό το γεγονός που έγινε το 1985, όταν τραγούδησε στη Ρωμαϊκή Αγορά με τη Δήμητρα Γαλάνη. Εστιάζουμε στο ότι πάντα είχε έναν φόβο να βγει στο κοινό. Πολλές φορές έλεγε ότι θα τραγουδήσει και δεν τραγούδαγε, όχι μόνον στην τελευταία συναυλία, όπου τελικά την ανέβασε στη σκηνή η Γαλάνη. Μέσα στο κοινό έβλεπε πάντα κάτι που τη βαθμολογούσε, έβλεπε τον πατέρα της ο οποίος, μας αποκαλύπτει, ήταν κακοποιητικός και απαιτούσε από εκείνη πειθαρχία, αυτοσυγκράτηση. Πάντα μέσα στο κοινό τον έβλεπε να τη βαθμολογεί, να απαιτεί - κι ας είχε πεθάνει από χρόνια».

Αυτή η αυστηρότητα σας είναι οικεία;

«Ναι, είχα έναν πολύ αυστηρό πατέρα, που είχε μεγάλες προσδοκίες από εμάς. Πάντα οι μεγάλες προσδοκίες είναι ένα μότο στη ζωή μου και μάλλον δεν θα ξεφύγω ποτέ. Νομίζω ότι ο καλλιτέχνης ποτέ δεν ζει την απόλαυση επί της ουσίας. Μπορεί να ξεχαστεί στο σανίδι, να μην ελέγχει το μυαλό του και να βρεθεί σε μια άλλη διάσταση, να αφεθεί, να φύγει. Αλλά αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή, όχι πάντα».

Εχετε φτάσει στο σημείο να μη θέλετε να βγείτε στη σκηνή;

«Μια φορά είχα πάθει κρίση πανικού. Ηταν να τραγουδήσω, όχι να παίξω, και ένιωσα ότι δεν μπορώ. Ηταν μια ψυχική ακραία κατάσταση. Στις φυσιολογικές μου συνθήκες πάντα με πιάνει μια περίεργη σωματική κατάσταση πριν από την πρεμιέρα, όπως όλοι οι ηθοποιοί που έχουν επίγνωση ότι αυτό που κάνουν είναι σημαντικό για τους ίδιους, πιθανόν και για τους θεατές. Το τρακ είναι πάντα κάτι που υπάρχει και μεγαλώνοντας αποκτά άλλη μορφή. Μεγαλώνοντας κάνεις πρωταθλητισμό, έχεις να ανταγωνιστείς τον ίδιο σου τον εαυτό, να πας πιο ψηλά...»

Πόσο καθοριστικό είναι για έναν ηθοποιό να επιλέξει τη στιγμή που φεύγει;

«Εγώ, τώρα, νομίζω ότι δεν θα ήθελα να σταματήσω ποτέ - όσο το επιτρέπει το μυαλό, το σώμα... Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει η προσωπική μου ζωή να μετρήσει περισσότερο από αυτή τη διαρκή προσπάθεια, τον μεγάλο κόπο που κάνει ο καλλιτέχνης. Μπορεί να πεις κάποια στιγμή “φτάνει”. Ξέρεις ότι υπάρχει ένα πεδίο που δεν μπορείς ποτέ να καλύψεις, ούτε θα φτάσεις ποτέ στην τελειότητα. Και λες θέλω να ζήσω με λιγότερες αγωνίες, πιο ήσυχα, πιο γαλήνια».

Συνειδητή η αποχώρηση από τη «Μουρμούρα»;

«Αισθάνθηκα ότι μπορεί να γίνει ρουτίνα, και δεν τα έχω καλά με τη ρουτίνα γενικότερα. Ηταν άλλωστε πολλά τα χρόνια, δέκα. Δεν μου ήταν δύσκολο. Εκανε τον κύκλο του, πάμε γι’ άλλα».

Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί;

«Για εμένα, ναι. Αλλά εξαρτάται από την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι όταν αποχαιρετάς. Οταν νιώθεις ήσυχα μέσα σου, δεν είναι οδυνηρό. Κι εγώ κέρδισα πολλά από αυτή την πορεία», λέει στο Βήμα.