Χριστίνα Τσάφου: «Ήμουν δακτυλοδεικτούμενη και δεν ένιωθα καλά»

Ύστερα από ένα δύσκολο διαζύγιο, αφιερωθήκατε στο παιδί σας και καταφέρατε να βρείτε τις ισορροπίες σας...

«Όταν συνέβη αυτό, το παιδί ήταν ήδη μεγάλο. Ηταν όμως σε μια μεταβατική ηλικία, 18,5 χρόνων. Ούτε έφηβος πια, αλλά ούτε και άντρας. Νομίζω όμως ότι τα καταφέραμε».

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε στη ζωή σας;

«Από πολύ μικρή, επειδή ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών, σε μια εποχή που ελάχιστα ζευγάρια έπαιρναν διαζύγιο, ήμουν δακτυλοδεικτούμενη και δεν ένιωθα καλά. Τώρα, αν πας σε ένα σχολείο, οι περισσότεροι μαθητές είναι παιδιά χωρισμένων γονιών. Τότε υπολογίζαμε τι θα πει ο γείτονας. Πλέον δεν ισχύει το ίδιο. Σήμερα ούτε ξέρουμε ποιος μένει δίπλα μας».

Πώς το αντιμετωπίσατε; Πώς θωρακίσατε τον εαυτό σας απέναντι σε αυτή την κατάσταση;

«Μεγαλώνοντας και καταλαβαίνοντας κάποια πράγματα. Είχα πάντα δίπλα μου και την ξαδέρφη μου, πολύ σπουδαίο μυαλό, που έπαιζε το ρόλο του ψυχολόγου. Με βοήθησε να κατανοήσω κάποια πράγματα και να τα ξεπεράσω».

Παράλληλα, στη ζωή σας υπήρχαν μια γιαγιά και μια μητέρα που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο...

«Η γιαγιά μου ήταν η μητέρα μου και μπορώ να πω ότι με αγάπησε ανιδιοτελώς, όπως «αγαπά μια μάνα. Στη γειτονιά μας την αποκαλούσαν αγία Χριστίνα!»

Με τον μπαμπά σας οι σχέσεις σας ήταν αρκετά αποστασιοποιημένες. Έχετε πει ότι δεν σας είπε ποτέ πως σας αγαπά. Αυτό θεωρείτε πως σας στοίχισε ή ότι επηρέασε τη μετέπεπα ζωή σας;

«Κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου ήταν τόσο σκληρός - και δεν ήταν μόνο μαζί μου. Δεν είχαμε αγάπες και λουλούδια. Αυτά τα έκανε η μητέρα μου, όταν με έπαιρνε να με δει».

Στη συνέχεια, ψάχνατε στις συντροφικές σας σχέσεις έναν μπαμπά;

«Όχι, ποτέ»

Μεγαλώσατε με την οικογένεια του μπαμπά σας, πράγμα πολύ πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή. Ακόμα και σήμερα, οι μαμάδες παίρνουν τα παιδιά μετά το διαζύγιο.

«Ναι. Ήταν έτσι οι συνθήκες που δεν μπορούσε η μητέρα μου να τα βγάλει πέρα. Δούλευε και είχε ακόμα ένα παιδί. Ο πατέρας μου με ήθελε πάρα πολύ και είχε και ανθρώπους που μπορούσαν να τον βοηθήσουν, σε αντίθεση με τη μητέρα μου που δεν είχε γονείς».

Τι αναπολείτε από τη ζωή σας και τι καινούργιο θέλετε να σας φέρει ο χρόνος από εδώ και πέρα;

«Αναπολώ την ελεύθερη ζωή που ζούσα από τα 19 μου χρόνια μέχρι τα 25 μου. Τότε μου άρεσε το «όπου γης και πατρίς!». Ήταν μια περίοδος ανεμελιάς. Εκ των πραγμάτων αυτό δεν μπορώ να το ξαναζήσω. Έχω παιδί, έχω εγγόνι, έχω ευθύνες που, βεβαίως, τις αγαπώ. Σε ό,τι αφορά το μέλλον, εύχομαι ο χρόνος να μου φέρνει υγεία. Δεν μπορώ την ανημποριά», λέει στο περιοδικό 7 μέρες tv